Ruilen

Zag ik daar zonnige, zomerse plaatjes van Curaçao op het blog van onze zwager/broer voorbij komen, werden wij vanmorgen hier op de berg wakker met een dun laagje sneeuw! Kunnen we niet eventjes ruilen?

Tocht langs de windmolens

Gisteren was het fris maar met genoeg zon, een prima dagje voor een wandeling. Uit het grote wandelboek kozen we een mooie tocht, hoog op het plateau. Eentje met genoeg kilometers en met voldoende stijgingen: goed voor de broodnodige conditie! Als we vanuit ons huis richting het noordwesten kijken, zien we bovenstaande windmolens staan. Ver genoeg weg van onze berg om er last van te hebben en ach, handig om te zien waar de wind vandaan komt! Ze staan er al sinds 2007 en ze zijn opgenomen in een wandelparcours. Tot nu toe bleef het alleen bij kijken naar die molens maar nu zijn we er ook maar eens omheen gewandeld.Het zorgt voor een stijve nek, als je onder deze molen staat en naar boven kijkt! Hier op het plateau bij Saint Agrève staan zes van deze lange jongens. Dit windpark is een van de weinige parken in een bos en dat betekent dat de masten behoorlijk hoog moeten zijn om over de bomen uit te kunnen steken. Omdat ze hier in het regionale natuurpark van de Monts d’Ardèche staan, is er speciale aandacht besteed aan de opstelling van de windturbines zodat ze zo min mogelijk het landschap van de Ardèche beïnvloeden.

Dat doet me denken aan een paar jaar geleden toen wat enthousiastelingen hier in de buurt het plan hadden opgevat om in Saint Julien Labrousse een of twee windmolens te laten plaatsen. Niet van die hele grote gevallen zoals die waar we in de verte op uitkijken maar het zouden hier om éoliennes van moyenne hoogte gaan. Een leuk plan hoor, maar voor de plaatsing van die windmolens zou dan het terrein van onze buurboer in aanmerking komen, zo’n 300 tot 400 meter van ons huis af en dat is toch wel heel erg dichtbij. Je begrijpt misschien wel dat dat ons wat buikpijn gaf.

We hebben diverse keren een gesprek gehad met de werkgroep om onze bezwaren te uiten: niet zozeer tegen de windmolens als wel tegen deze plek. Ze begrepen eigenlijk niet waarom we klaagden en merkten wat lacherig op dat Nederland toch van oudsher het land van de molens was en dat we er dus wel aan gewend moesten zijn? Nu is er wat mij betreft wel een groot verschil tussen die hoge metalen masten met die grote wieken en die historische molens in bijvoorbeeld Kinderdijk maar dat kreeg ik niet goed uitgelegd. Zouden Nederlanders vroeger trouwens ook moeite hebben gehad met de bouw van die molens en zal over zo’n honderd of tweehonderd jaar iedereen wellicht deze grote windmolens ook normaal en zelfs mooi vinden?

In goed overleg, tenslotte is het natuurlijk prima om in deze tijd ‘groen’ te denken en ook ‘groen’ te handelen, werd de beoogde plek zo vlakbij ons huis veranderd in een plek aan de andere kant van de weg. Nog steeds wel dichtbij maar in ieder geval niet direct in onze ‘achtertuin’. Uiteindelijk hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. Omdat de luchtmacht in dit gebied regelmatig oefent in laag vliegen, heeft zij bezwaar gemaakt tegen de bouw van windmolens op deze plek en is de Prefect van het departement hierin meegegaan. De werkgroep heeft nog geprobeerd om via een rechtszaak deze beslissing aan te vechten maar heeft de zaak verloren en om eerlijk te zijn, vinden we dat helemaal niet erg. Op onze eigen bescheiden manier doen we ons best en werken we mee aan een beter milieu door o.a. zonnepanelen op het dak te plaatsen en een warmtepomp aan te schaffen. Wat betreft de luchtmacht; als er nu een straaljager over onze berg scheert, zwaaien we naar de piloot en steken we lekker onze duim op!

 

Verjaardagswandeling

Een wandeling met halverwege een lunch is een ideale manier om te vieren dat je weer een jaartje ouder bent geworden, moet onze vriendin Will gedacht hebben en daar waren we het helemaal mee eens! De wandeling startte direct al op spectaculaire wijze, namelijk via een kabelbaan vanuit de achtertuin. Hun huis staat aan de rivier de Doux en toen ze op een gegeven moment ook het terrein aan de andere kant van het riviertje hadden gekocht, hebben ze deze kabelbaan aangelegd: de snelste, droogste en zeker ook de leukste manier om aan de overkant te komen. Hier roetsjt de jarige over de rivier. Ze gaat zo hard, dat het fototoestel er moeite mee heeft!Daarna werd het klimmen geblazen om helemaal vanuit het rivierdal in het hogerop gelegen dorpje Nozières uit te komen. Na zo’n twee uur hadden we de grootste klimpartij achter de rug en toverde de jarige een fles Pastis uit de rugzak. We hebben het keurig bij één glaasje gehouden! Tenslotte hadden we nog een stukje voor de boeg voordat het restaurant in zicht kwam en om dat nu met zware alcoholbenen te moeten doen, leek ons niet echt een fijn plan.

Hier zitten we met z’n allen aan de gedekte tafel bij Bernadette, eigenaresse van het plaatselijke restaurantje en tevens Madame le maire van Nozières. We konden niet te lang ‘uitbuiken’ want ’s middags moest ze alweer als burgemeester aanwezig zijn in het gemeentehuis.Na de lunch togen we weer huiswaarts. De afdaling naar Désaignes werd helaas iets langer dan de beloofde anderhalf uur. Op een of andere manier lukte het ons niet om op het rechte pad te blijven: teveel leuke weggetjes die we uit wilden proberen! Nu ja, voordat het donker werd waren we in ieder geval binnen, moe maar voldaan. Een superdag zo!

Nieuwe poging

Na tot twee maal toe een abrikoos te hebben geplant, die het hier op onze berg gewoon niet wil doen, gaan we maar iets anders proberen. We hebben een drietal fruitbomen gekocht die wat beter bestand moeten zijn tegen de winterse kou. We hadden al een keertje gekeken bij de Gamm Vert maar schrokken toch wel wat van de prijzen daar. Na wat zoeken op internet kwamen we op een mooie Franse fruitbomensite terecht, waar we twee perenboompjes hebben besteld en een pruimenboom. Een ‘Doyenné du Comice’, een ‘Conference’ peer en een ‘Prunus Bleue de Belgique’. Vanmorgen werden ze bij ons afgeleverd. Drie keer raden waar deze bomen oorspronkelijk vandaan komen. Gewoon dus uit het Nederlandse Haaksbergen!

 

Opgelucht

Afgelopen week kwamen we tijdens een wandeling in de buurt, deze kalkoen tegen. Hij liep hier trots rond te paraderen tussen de scharrelende kippen. Je zag hem ons, bij wijze van spreken, een vette knipoog geven en als je goed luisterde, hoorde je hem opgelucht prevelen: “Pfffff………..ik heb de kerstdagen overleefd!”

 

Graven maar

Ongeveer een jaar geleden hebben we een juffrouw van de SPANC op bezoek gehad die onze septic tank kwam controleren. Spanc staat voor Service Public d’Assainissement Non Collectif, in goed Nederlands: de openbare dienst voor niet-gemeenschappelijke rioolzuivering. Naderhand kregen we een lijvig rapport toegestuurd waarin aangegeven werd dat de meeste dingen wel in orde waren. Een paar zaken hadden nog wat aanpassingen nodig maar dat had geen enkele haast; daar kregen we vier jaar de tijd voor. Nu houden we er niet echt van om dit soort zaken voor ons uit te schuiven dus hebben we onze man gebeld die hier op het terrein destijds het hele septic tank gebeuren heeft aangelegd en hem gevraagd of hij een keertje de boel wilde aanpassen volgens de huidige normen. Afgelopen dinsdag stond hij al vroeg op de stoep en samen met onze ‘eigenste’ grondwerker hier op de berg, was de klus aan het einde van de dag geklaard. Nu moeten we alleen nog een keer opnieuw de SPANC dame uitnodigen. Zij kan dan onze verbeteringen gaan controleren en daarna hopen we een tien met een griffel en een zoen van de juffrouw te krijgen!

Weer kerstvrij

Gisteren was het zover: de ballen mochten uit de boom en alle kerstversieringen weer in de doos. Vroeger hadden we regelmatig ons huis al vóór zes januari ‘kerstvrij’ gemaakt. Zo lang mogelijk genieten van alle kerstversieringen en dan deze pas weghalen nà de zesde, kwam eigenlijk nooit voor. Dit had overigens niets te maken met het verhaal dat het ongeluk zou kunnen brengen, als de kerstboom langer zou staan. Het had destijds gewoon een praktische reden: de takken werden wat kaal, er vielen al teveel naalden uit! Wat betreft de dag waarop je de boom de deur uit wilt doen en de mogelijke gevolgen daarvan, daar hoor je trouwens verschillende meningen over. Je zou het ongeluk over jezelf afroepen als je de kerstboom nà zes januari de deur uit doet maar ergens anders kom ik tegen dat het ongeluk kan toeslaan als je ‘m al vóór deze datum weg haalt. Zeg het dus maar! Los van wel of geen ongeluk: zes januari is gewoon de dag dat Driekoningen wordt gevierd en deze dag luidt officieel de laatste dag van de kersttijd in. Kerst is voorbij en alle ‘kerstige’ dingen liggen nu op zolder te wachten tot ze eind van het jaar weer tevoorschijn worden gehaald. Dat brengt me trouwens bij de volgende vraag: zou er eigenlijk ook een officiële dag bestaan waarop je de kerstboom weer mag optuigen?

Ik kwam nog een weerspreuk tegen met betrekking tot Driekoningen, die overigens niets te maken heeft met het al dan niet op tijd opruimen van de kerstboom en de mogelijke nare consequenties ervan. Een spreuk waar we, als die zou kloppen, eigenlijk wel heel gelukkig van worden. ‘Met Driekoningen geen winters weer, dan komt er ook geen meer‘. Het was gisteren een mooi zonnig dagje, dus dat zou betekenen dat we hier lekker geen winters weer meer krijgen!

 

Film: Une Vie Cachée

Gisteravond zijn we naar de bioscoop in Vernoux geweest om de film ‘A Hidden Life’ te bekijken. In Frankrijk draait deze film onder de naam ‘Une Vie Cachée’. Het is een Amerikaanse film, geregisseerd door Terrence Malick en gebaseerd op het leven van de Oostenrijkse boer Franz Jägerstätter die als religieuze gewetensbezwaarde weigert om de Hitlereed af te leggen en mee te vechten met de nazi’s.

De film begint met het tonen van mooie lieflijke Oostenrijkse plaatjes waar het boerengezin Jägerstätter in het dorp Sankt Radegund, heel gelukkig met elkaar leeft. Langzaam word je dan de oorlog ingetrokken. Je ziet hoe Franz vanuit zijn katholieke geloof worstelt met de waanzin van deze oorlog en het diep anti-christelijke karakter van het nazisme. Hij blijft ondanks onbegrip van velen om hem heen, trouw aan zijn principes en wordt daarin gesteund door zijn vrouw. Lange tijd weet hij nog uit actieve dienst te blijven omdat hij als boer vrijgesteld is maar uiteindelijk wordt hij in 1943 alsnog opgeroepen. Als hij in de kazerne weigert om de eed van trouw af te leggen aan de Führer wordt hij direct gevangen gezet. Meerdere keren probeert men hem te overreden om toch maar het papier te tekenen waarin hij zich loyaal toont aan Hitler maar hij blijft bij zijn standpunt ook al weet hij dat hij daarvoor de doodstraf zal krijgen. Uiteindelijk wordt hij op 9 augustus 1943 ter dood veroordeeld en in de Brandenburg-Görden gevangenis onthoofd.

Na de oorlog werd zijn as in 1946 uitgestrooid in Oostenrijk, bij de Sankt Radegund begraafplaats. Lange tijd werd hij niet als held herdacht. Hij werd bekritiseerd door zijn landgenoten die wél in dienst waren gegaan bij het Duitse leger en hem eigenlijk een slechte vader en echtgenoot vonden en zelfs een verrader. De gemeente Sankt Radegund weigerde in eerste instantie zijn naam op het plaatselijke oorlogsmonument te zetten en een pensioen voor zijn weduwe werd pas in 1950 goedgekeurd. Zijn verhaal werd dan ook niet verteld totdat in 1964 de Amerikaanse socioloog Gordon Zahn een biografie over Jägerstätter schreef, waar uiteindelijk deze film op volgde.

Een film met een zwaar thema waarover we thuis nog een flinke tijd hebben nagepraat. We waren het overigens niet over alles met elkaar eens. Wat mij betreft had de hoofdrolspeler zich nog wat meer mogen uiten over het hoe en waarom van zijn motieven. Nu was het vooral zijn gekwelde blik waar je uit op kon maken dat hij het heel zwaar had. Ook had wat mij betreft zijn vrouw zich wat wat meer mogen uitspreken. Waar we het in ieder geval wèl over eens waren, was het feit dat het een hele indrukwekkende film was met een thema dat stof tot nadenken geeft: hoe ver zou je zelf gaan om trouw te blijven aan een overtuiging.

(in Nederland vanaf 6 feb in de bioscoop)

 

Vogels spotten

Moe geworden van het vasthouden van de camera, heb ik het statief maar tevoorschijn gehaald en de camera erop bevestigd. Zo sta ik nu al een hele tijd stilletjes naar de vogels te kijken. Zoals ik al eens eerder heb opgemerkt, zijn de vogels hier bij ons rondom het huis niet echt geïnteresseerd in los vogelzaad. Verstop je het zaad daarentegen in een vetbol dan is het een komen en gaan van hongerige lekkerbekken. Wat verder weg zie je soms wel eens een brutale Vlaamse gaai nieuwsgierig deze kant op kijken maar tot nu toe laat hij het voer met rust. Het zijn eigenlijk alleen maar meesjes en goudvinkjes die hier hun honger komen stillen. De picknicktafel die we omgetoverd hebben tot een soort van snackbar is op het moment favoriet. Volgens mij zijn vogels trouwens niet echt sociaal; ze jagen elkaar meest van tijd de tafel af en gunnen elkaar amper een kruimeltje. Soms zit er wel een beleefde gast tussen die op de hoek van de tafel netjes op z’n beurt wacht: is Pietje klaar met snacken dan komt Jantje vragen of hij ook nog even mag.

Een goudvinkje op de voedertafel: ready for take off!

Een pimpelmees bovenop een vetbol. Je ziet hem denken: “waag het niet, deze is van mij”.

Een koolmees op bezoek bij een wat roestig familielid.

Onderstaande koolmees eet van twee walletjes.

Met wat een klauw houdt dat vogeltje die vetbol vast!

Klein maar dapper komt ook regelmatig het zwarte meesje even snacken, wèl constant om zich heen kijkend of er geen grote broer aankomt.

Wat een geluk toch dat er digitale camera’s zijn! Je klikt en klikt en klikt, bekijkt het resultaat, gooit het merendeel teleurgesteld in de digitale prullenbak en bewaart de mooiste foto’s voor een blogberichtje. Zo ga je rustig de volgende keer weer een halve middag met die camera klaar staan om mooie plaatjes te schieten.

Wie wat bewaart

De ‘schatten’ van onze loodgieter. Gewoon nooit iets weggooien maar alles bewaren, zal zijn motto wel zijn. Je weet maar nooit wat er weer van pas kan komen. Zo gefotografeerd lijkt het trouwens wel kunst!