Schaars

Terug naar onze berg reden we langs deze mooie velden vol zonnebloemen. Ondanks het feit dat de foto uit een rijdende auto is genomen, valt de kwaliteit nog best mee.

Ik ben trouwens benieuwd hoe het met onze eigen toekomstige zonnebloemen zal gaan. We hebben een paar pitten in de grond gestopt en ik hoop dat er toch wel wat van zal opkomen. Mits die pitten natuurlijk niet opgegeten worden door de woelmuizen!

Over zonnebloemen gesproken, we gingen vanmorgen boodschappen doen en zagen dit papiertje bij de ingang hangen.

We liepen even langs de schappen waar de flessen zonnebloemolie en de potten mosterd staan. De schappen waren redelijk leeg, ondanks het feit dat de zonnebloemolie op dit moment wel 3,75 per liter kost.

Zonnebloemolie is momenteel duur en schaars als gevolg van de oorlog in Oekraïne. Maar wat bedoelen ze nu met die opmerking over de moutarde? Waarom mag men maar 1 pot mosterd per klant meenemen?

Het gaat hier voornamelijk over de echte Moutarde de Dijon en in een krantenartikeltje werd het volgende erover verteld. De mosterd uit Dijon wordt gemaakt van bruine mosterdzaadjes die veelal gekweekt worden in Canada. Door grote droogte vorig jaar is helaas de oogst daarvan mislukt. Ook in Oekraïne en Rusland worden deze mosterdzaadjes gekweekt maar is de productie ervan door de oorlog verstoord en dreigt er nu van die zaadjes ook een tekort. Kortom, voor het geval dat klanten op de hamstertoer gaan en er straks helemaal geen zonnebloemolie of mosterd meer te krijgen is, heeft men dus dat papiertje opgehangen.

We reden daarna nog even langs de benzinepomp en zagen de prijs van de dieselolie. Een liter hiervan is goedkoper dan een liter zonnebloemolie! Jammer eigenlijk dat je die dieselolie niet in de keuken kunt gebruiken maar om daar nu bijvoorbeeld de frietjes in te gaan frituren, lijkt me niet echt een gezond plan. Andersom wordt overigens wel gedaan: er zijn auto’s die op frituurolie rijden!

Hooibalen

Onderweg zien we regelmatig van die kaalgeschoren weilanden. De boeren zijn hier druk bezig met het maken van hooibalen. Mooie machines hebben ze daarvoor. Als we die drukte zien dan zeggen we altijd tegen elkaar dat volgens ons die boeren iets weten wat wij nog niet weten. Zoiets van, ze weten dat er regen aan zit te komen en voordat het droge hooi dan nat zal worden, werken ze nog even hard door.

Die ronde balen kunnen we nog mooi eventjes op de foto zetten. Een dezer dagen zal de boer wel komen om ze op te halen. Hoog opgestapeld op een balenwagen worden ze dan naar de schuur gereden. Alvast een voorraadje voor de winter.

Als ik onderstaande hooibalen zie, dan waan ik me gewoon even in Italië. De kleuren van de ‘beschermnetten’ die er omheen zitten hebben namelijk wel wat weg van de Italiaanse vlag! Maar……niks geen Italië, het gaat hier gewoon om een plaatje van het Franse platteland.

Natte voeten

De terrasplanten zijn weer naar hun tijdelijke ‘woonplaats’ verhuisd.

We gaan een paar dagen op pad en ook al is het niet zo heet meer als een week geleden, we moeten toch weer wat voorzorgsmaatregelen nemen rond het huis en dan met name wat betreft onze dorstige planten. Die in de borders staan zijn al diepgeworteld en redden het wel weer een paar dagen zonder nattigheid. De moestuin wordt weer bewaterd via de druppelslang maar de kuipplanten die gewend zijn aan hun dagelijkse ‘borrel’ hebben weer wat extra zorg en aandacht nodig. Toen we op vakantie naar Ierland gingen, hebben we alle potplanten in het stroompje aan de rand van ons terrein neergezet zodat ze met hun ‘voeten’ in het water stonden. De bomen er omheen zorgden voor de nodige schaduw. Het was een uitprobeersel maar bij thuiskomst bleek het een prima idee te zijn geweest. Geen enkele plant had het loodje gelegd. Dus ook dit keer hebben we onze zitmaaier van stal gehaald, het karretje eraan vastgemaakt en de planten erin gezet. Grote hobbels en kuilen vermijdend zijn we met onze lading voorzichtig naar de rand van ons terrein gereden. De planten gaan weer even een paar dagen uit logeren!

Nieuw jasje

Afgelopen periode had ik wat problemen met m’n blog. Zowel wat betreft het plaatsen van foto’s op de manier zoals ik graag wilde als ook met het plaatsen van berichtjes. Na overleg met de WordPress helpdesk, blijkt dat ik gebruik maak van een verouderd thema dat geen nieuwe up dates meer accepteert. Met andere woorden, de opmaak van mijn blog is onderhand een beetje ouderwets geworden. Het advies van de overigens aardige en behulpzame jongens van WordPress is om maar afscheid te nemen van mijn vertrouwde opmaak en op zoek te gaan naar een andere. Tja, en dan ga je zoeken en alles uitproberen met het idee dat, mocht ik geen leuk thema vinden, ik gewoon weer naar m’n oude en vertrouwde opmaak terug kan keren. Nu, daar is dus iets mee misgegaan. Waarschijnlijk heb ik op een verkeerde knop gedrukt of zo en nu heb ik opeens een ander thema te pakken en ziet m’n oude en vertrouwde blog er heel anders uit. Haha, gelukkig heb ik niet op een knop gedrukt waardoor opeens alle berichten en foto’s zijn verdwenen; daar had ik mezelf ook nog wel toe in staat gezien! Ik ga komende tijd maar eens goed nadenken of ik aan deze nieuwe lay out kan wennen.

Onderstaande foto heeft natuurlijk niets te maken met het nieuwe uiterlijk van m’n blog maar het is gewoon een mooi plaatje.

Heel welkom

Hoera, het regent! 

Schrijf ik de ene dag nog iets over de droogte en de bosbranden, kan ik nu vertellen dat het gisteren in de loop van de middag is gaan regenen. Het begon met een buitje tegen het stof, amper genoeg om de grond goed nat te maken maar ‘s avonds en ook nog vannacht heeft het lekker doorgeregend.

Als ik door m’n oogharen gluur, lijkt het wel alsof ik weer wat groene sprietjes door het dorre droge gras zie verschijnen. Nu overdrijf ik, hoor. Voordat het gele gras hier op de berg weer in een mooi groen tapijtje is veranderd, moet het wel lange tijd achter elkaar doorregenen. Maar het ruikt heerlijk fris buiten en de natuur krijgt zo echt even een oppepper.

De brandweermannen die de afgelopen dagen volop in touw zijn geweest mogen nu vast even thuis op de bank neerploffen en uitrust

Droger dan droog

Het is gortdroog bij ons. Rijden we ons toegangspad op dan zie je één grote stofwolk achter de auto. Dat komt niet omdat we te hard rijden, wat overigens ook helemaal niet kan op dat hobbelpad van ons, maar puur door de extreem droge grond. Er is al een lange tijd geen regen gevallen. Voeg dan ook nog een flinke portie harde wind eraan toe en dan heb je al snel de poppen aan het dansen. Er hebben al diverse bosbranden plaatsgevonden hier in de directe omgeving.

Gisteren hoorde ik een vliegtuig behoorlijk laag boven ons voorbij brommen. Heb me nog af zitten vragen wat het er voor eentje kon zijn maar ik kon ‘m niet thuisbrengen. Vanmorgen las ik in de krant dat het hier om een Dash vliegtuig ging dat op weg was naar le Cheylard, zo’n 15 kilometer verderop. Het is een blusvliegtuig dat een rood poeder afwerpt om vuur te vertragen.

Bij le Cheylard zowel als bij Lamastre is zo’n 4 hectare bos afgebrand. Meer richting Tournon, bij le Crestet 25 en bij Boucieu-le Roi 10 hectare. Bij die laatste 2 branden vermoedt men dat de Mastrou, de op kolen gestookte toeristische stoomtrein die in dit gebied rijdt, ‘de schuldige’ is. Of die stoomtrein nu wel of niet de veroorzaker van de brand geweest zal zijn, een piepklein vonkje van wat dan ook is op dit moment genoeg om een flinke natuurbrand te laten ontstaan. Eng idee, hoor. De broodoven en de barbecue blijven hier op de berg maar even lekker op non-actief staan.

Bovenstaande foto (Alain Bosc) komt uit de Dauphiné Libéré en laat het blusvliegtuig zien dat in de buurt van le Cheylard z’n poeder loslaat.

Vastgesjord

Pfffff, 31 graden in de schaduw vandaag. Stond er in de vroege morgen zo goed als geen wind, in de loop van de ochtend veranderde dat al snel. Volgens le météo waait de wind nu met zo’n 27 km per uur uit het zuiden. Wij vinden die wind heerlijk maar onze parasol duidelijk niet. Zodra die wind echt lekker z’n best gaat doen, begint de parasol heftig te protesteren door met z’n voeten niet meer stevig op de grond te blijven staan maar flink op en neer te gaan dansen. Voordat die wellicht de lucht invliegt, klappen we ‘m dan maar weer in. Maar we hebben er iets op gevonden en de bewegingsvrijheid van de parasol ‘aan banden’ kunnen leggen. Genoeg zware stenen op onze berg, dus nu is de parasol, zowel rechts als links, gezekerd aan 2 knoeperds van stenen. Nèt niet te strak, zodat hij nog een klein beetje op de wind kan meedeinen maar de lucht ingaan, lukt ‘m vast niet meer.

Grot op wielen

Pas geleden kwam ik in de krant onderstaande foto tegen die me toch wel wat nieuwsgierig maakte. Een spéléotruck, wat moet je je daar nu toch bij voorstellen!

Het betreft hier een grote vrachtwagen waarop een container is geplaatst. En die container, daar draait het om. Of nog beter gezegd, om de inhoud ervan.

De spéléotruck is een idee van Yannis Rung, van oorsprong een Parijzenaar maar die als liefhebber van de natuur en het sportieve buitenleven uiteindelijk in de Ardèche terecht is gekomen. Diverse sportdiploma’s heeft hij op zak: kanoën, canyoning, klimmen en mountainbiken. Geïnteresseerd in grotten en alles wat daar mee te maken heeft, is hij daarna ook met veel enthousiasme in deze onderaardse materie gedoken en heeft hij z’n officiële papieren gehaald voor speleoloog.

In de Ardèche en dan met name in het zuidelijke deel ervan, kan hij zich volop uitleven in de daar aanwezige grotten. Hij vindt het mooi om als begeleider tijdens deze tochten, uitleg te geven over alles wat zich daar onder de grond afspeelt. Maar ja, helaas komen die grotten niet in heel Frankrijk voor dus om toch zoveel mogelijk mensen enthousiast te krijgen voor zijn grottenwereld, moet hij vast gedacht hebben: als de mensen niet naar mijn grot toe komen, komt ik wel met m’n grot naar hen toe. In samenwerking met mensen die gespecialiseerd zijn in het maken van filmdecors heeft hij een grot nagebouwd. Voor het grote bereik heeft hij er een mobiele grot van gemaakt. Zo echt en compleet mogelijk, met schilderingen van fossielen, stalactieten, stalagmieten en al.

Regelmatig wordt de container ingehuurd door scholen en sportclubs. Hij ziet z’n ‘kunstgrot’ niet als een kermisattractie maar meer als een educatief iets. Al kruipend door die container maken de bezoekers kennis met de mysteries van de ondergrondse wereld. Hij hoopt de mensen op deze speelse wijze enthousiast te maken voor het echte werk in echte grotten. 

Toen ik dat artikeltje las, werd ik gelijk zo’n twintig jaar teruggeworpen in de tijd. In de zomer van 2001 stonden we met de kinderen op een camping in de buurt van Vallon-Pont-d’Arc. Om iets spannends en avontuurlijks te doen met de jongens, had ik kaartjes gekocht voor een ‘kruip door, sluip door’ tocht in een onderaardse grot, onder begeleiding van een deskundige speleoloog.

Dit zijn wat foto’s uit het archief, helaas nog niet digitaal. Ik heb ze gescand, wat minder mooie foto’s oplevert maar het gaat om het idee.

En spannend vonden de jongens het, kan ik je vertellen. Kijk maar eens naar hun ernstige gezichten.

Hier daalt de jongste zoon af naar ‘de ingewanden der aarde’.

Als ik naar mijn eigen gezicht kijk, geloof ik dat ik op dat moment de enige enthousiasteling was.

Achteraf gezien, vonden Ernest en ik het toch ook wel spannend. Niet zozeer het op je buik kruipen door al die smalle openingen maar meer het idee wat te doen bijvoorbeeld bij een hartaanval of een aanval van acute claustrofobie. Hoe kom je dan in vredesnaam zo snel mogelijk weer boven de grond.

Hier hebben we ons ondergrondse avontuur weer achter de rug. Op deze foto zie ik toch wel opgeluchte gezichten!

Verboden toegang

Tijdens een wandeling pas geleden, kwamen we dit bord tegen. Het is misschien hier ooit neergezet toen er op dit pad nog geen enkele bramenstruik of brem of wat dan ook voor weelderig groeiend gewas te bekennen was maar nu heeft de tekst op dit bord vast geen enkele waarde meer. Ik denk niet dat er mensen zijn die hier doorheen willen ploeteren. Wij dus ook niet!

Gezellig bezoek

Afgelopen dagen hebben we bezoek gehad van drie reislustige dames die op doorreis naar nòg zuidelijker oorden, eerst onze berg hebben aangedaan. Met z’n drietjes hebben ze in het kleine huis gebivakkeerd.

Gezellige dagen hebben we zo met elkaar gehad, waarin er heel wat afgepraat werd.

Sportief zijn we natuurlijk ook! We hebben een mooie wandeling naar Chalencon gemaakt, zo’n achttien kilometer heen en terug. Helaas, geen koud biertje daar in het dorp; alles was dicht maar bij thuiskomst smaakte dat op ons eigen terras ook prima.

Hier worden de rozen besnuffeld. We moeten allemaal even ruiken hoe lekker de bloemen wel niet geuren. Er was niemand thuis, anders had de eigenaar zich vast en zeker wel even achter de oren gekrabd en zich afgevraagd wat die dames daar in hemelsnaam aan het doen waren!

Een bezoekje aan de markt in Vernoux is nooit vervelend en zeker niet als je daar dan ook nog getrakteerd wordt op een heerlijke lunch bij bistro ‘Saint Anne’.

Zo gingen die dagen eigenlijk veel te snel voorbij maar dat is altijd een goed teken. We hebben bij het afscheid gewoon gezegd: à la prochaine!