Ons wandelclubje ‘De Stevige Stappers’ heeft afgelopen week een mooie tocht gemaakt naar een klein kapelletje, hoog bovenop een flinke rotspartij. Drie jaar geleden was ik hier trouwens ook al een keertje geweest maar toen op de makkelijke toer: de auto vlakbij geparkeerd en alleen het laatste stukje naar boven geklauterd. Nu was het een tocht met de benenwagen. De wandeling startte in Arcens, bekend van het mineraalwater dat afkomstig is van het vulkanische gebergte hier in het noorden van de Ardèche. In de supermarkten zie je schappen vol staan met flessen ‘Eau Minerale d’Arcens’.
Het was een tocht waarbij de klimkuiten weer flink geprikkeld werden! Voor de aardigheid zouden we eigenlijk eens aan het begin van het wandelseizoen onze kuiten moeten opmeten en bijvoorbeeld na de herfst, nog een keer. Vast en zeker dat er dan wat centimeters bij zijn gekomen!
De wandeling startte via een smal paadje door het bos, gevolgd door een wat meer open gebied met her en der verspreid, wat kleine en amper bewoonde gehuchtjes.
Onderstaand huis zag er best goed uit maar toen we achterom keken zagen we dat alleen de voorkant overeind stond. De rest van het pand was ingestort.
Daar in de verte zagen we de hoge rots met het kapelletje al liggen. Leek het in eerste instantie heel hoog en nog heel ver weg te zijn, uiteindelijk viel het allerlaatste stuk stijgen best mee.
Le Rocher de Soutron maar dan wat dichterbij gehaald.
Als je dan helemaal bovenop die rots zit, zoals de wandeldames hieronder, met rondom een schitterend uitzicht, dan ben je direct al het gehijg en gepuf vergeten!
Will, Kris en hond Guus bovenop de rotspartij.
En van onderstaand uitzicht genieten we dan. Wie zou daar niet zo’n klim voor over hebben!
Aan de andere kant van de rots staat het kapelletje. De deur was dicht maar niet op slot, dus hebben we even een kijkje binnen genomen. Vergeleken met drie jaar geleden, was er eigenlijk niets veranderd en gelukkig ook niets vernield. Je moet er niet aan denken dat een stelletje vandalen hier tekeer zou gaan.
Het dak van het kapelletje, belegd met grote stukken leisteen.
Ik dacht eigenlijk dat de kapel ‘la Chapelle de Soutron’ heette maar officieel staat die bekend als ‘la Chapelle de Saint Julien de Soutron’. Het verhaal gaat dat de naam afkomstig is van een kruisridder, genaamd Julien. Deze man schijnt ooit gezegd te hebben dat hij, mocht hij levend terugkomen van de kruistochten, bovenop die rots een kapelletje zou bouwen, als dank aan God. Als deze legende op waarheid berust, dan zou deze Julien dus inderdaad die kruistochten hebben overleefd!
Grote vrachtwagens in de straat die hout, stenen en dakplaten komen afleveren. 
Diep ontzag hoe die chauffeurs met hun grote vrachtwagens in zo’n smal straatje kunnen manoeuvreren!
