Zo lopend naar de ANWB winkel op het Neude in Utrecht, valt onze blik op deze wel heel erg roze gekleurde panden. Nu hebben ze altijd wel een kleurtje gehad maar in onze herinnering was dat altijd wat meer naar bordeaux rood neigend en was het zeker niet zo mierzoet roze zoals nu. Het doet bijna pijn aan je ogen! Het ziet er zo griezelig echt uit dat we er bijna intrapten.
Pas toen we wat beter keken en de steigers ernaast zagen staan, viel het kwartje. Hier wordt druk gewerkt. Dus helemaal geen pand dat roze geverfd is maar gewoon voor tijdelijk verpakt is in een roze jasje. Oké, misschien niet helemaal in de kleur waar ik zelf voor zou gaan maar het is ieder geval wèl heel kunstig gedaan!
Dat er hier in de Ardèche veel geiten zijn weet ik wel maar dat het zelfs een van de streken schijnt te zijn met de grootste hoeveelheid melkgeiten van Frankrijk is nieuw voor me. Ik heb ze niet geteld maar geloof het graag. En….hoe meer geiten, hoe meer geitenmelk, hoe meer geitenkaasjes: heerlijk!
Op weg naar Lamastre kwamen we een keertje deze grote kudde tegen. Geiten in diverse kleuren. Ze horen bij een geitenhouderij die wat verderop ligt en worden tweemaal per dag gemolken. Dat lijkt me een flinke klus maar gelukkig wordt het wel machinaal gedaan.
Wat betreft het geiten melken met de hand; daar heb ik ooit een keertje les in gehad!
Aan de andere kant van ons dal was tot voor kort een kleine camping à la ferme die gerund werd door een Nederlands echtpaar. Regelmatig liepen we daar even langs voor een praatje en een kop koffie. Het was een aardige beestenboel daar: honden, katten, kippen, konijnen en een paar geiten. Ik heb wel eens aangeboden om bij te springen, voor het geval er sprake mocht zijn van een noodgeval en ze handen tekort zouden komen. Al die dieren eten geven leek me niet zo moeilijk maar met die geiten was het ‘different cook’. Ze moesten namelijk dagelijks gemolken worden en zonder wat ervaring zou ik dat echt niet redden. Hier kreeg ik dus les in het geiten melken. Ik heb er wel wat uitgekregen maar of die geit het nu allemaal zo leuk vond, weet ik niet!
Zo leuk, dit kleurige stoeptuintje. Gewoon een paar tegels eruit en wat bloeiends erin. Van mij mogen er nog veel meer van dit soort tuintjes komen. Nu maar hopen dat het papier, dat deze trotse stoeptuinierder hier achter het raam heeft geplaatst, wordt gelezen! Het lijkt me zo frustrerend om iedere keer opnieuw te ontdekken dat jouw mooie tuintje wordt gebruikt als hondentoilet. Geen stoeptuintje dan maar een poeptuintje. Grrrr!
Het seizoen voor ‘le Train d’Ardèche’ is sinds kort weer gestart. De toeristische stoomtrein die tussen Saint-Jean-de-Muzols (vlakbij Tournon) en Lamastre rijdt, is weer uit de stalling gehaald. Glanzend gepoetst staan de imponerende locomotieven met de antiek ogende treinstellen erachter geduldig te wachten op alle toeristen.
(foto France Bleu)
In de winterperiode is het maar een stille boel en wordt er alleen het nodige onderhoud gepleegd aan de treinen, de spoorlijn en alles wat daarbij hoort.
Een opmerkelijk feitje: de Ardèche is het enige departement in Frankrijk zonder station voor passagierstreinen. In ieder geval niet eentje die in gebruik is. Er loopt wel een spoorlijn maar die wordt alleen gebruikt voor goederenvervoer. Nu zou je toch denken dat, als er toch al een spoorlijn ligt, het niet zo moeilijk moet zijn om daar ook een passagierstrein op te laten rijden maar waarschijnlijk denk ik nu te simpel. Men schijnt namelijk al jaren bezig te zijn met allerlei onderzoeken naar deze mogelijkheid. Geld zal daarbij ook vast wel een rol spelen. Voorlopig moeten we het hier doen met onze toeristische stoomtrein en wil je op pad met een ‘echte’ trein, dan moet je even de Rhône oversteken naar ons buurdepartement de Drôme. Vanaf het station van Tain l’Hermitage of Valence kun je weer prima verder treinen.
Ernest verveelt zich echt niet daar in z’n eentje op de berg en daar ben ik eigenlijk ook geen moment bang voor geweest.
Onze pizza oven ‘schreeuwde’ om aangepakt te worden. Afgelopen jaren was door vocht en kou de stuclaag gaan bladderen en lag er op een gegeven moment meer van dat witte stucspul op de grond dan dat er op de pizza oven hoorde te zitten. Al heel lang stond deze klus op de to-dolijst en nu gaat het dus gebeuren! Misschien moet ik hem wat vaker op de berg achterlaten; er staan nog wel wat meer klusjes op die lijst!
Alle losse stukken van de stuclaag, voor zover ze al niet uit zichzelf eraf waren gevallen, zijn los gebikt.
Gaten vullen en aansmeren.
Nog meer aansmeren.
En zo met een nieuwe stuclaag erop, staat de pizza oven er weer netjes bij.
Als finishing touch het rek weer bevestigd en een winterjasmijn geplant die er mooi tegenaan mag groeien.
Klus nummer zoveel op de lijst, kan weer afgevinkt worden!
Naast het moederen is het soms ook grootmoederen geblazen. Afgelopen dinsdag zijn we naar het Nijntje Museum geweest in Utrecht. Ik had daar al hele goede verhalen over gehoord en was er ook al diverse keren langs gelopen maar nog nooit binnen geweest. Op zo’n regendag was dit een ideaal bezoek. Onze Luuk was volop aan het genieten van alle Nijntje gerelateerde dingen en wist soms van puur enthousiasme niet waar hij het eerst naartoe moest hollen. Als een soort oma Pluis, om in Nijntje termen te blijven, genoot ik op mijn beurt weer van zijn glunderende gezichtje!
Dit is een zogenaamd voerspelletje. Wat eet bijvoorbeeld de poes of de kip? In de opening op de afbeelding van de poes past het blok waar de muis op afgebeeld is. Bij de kip past het blok met een worm erop.
Hier is onze toekomstige Hendrik-Jan de Tuinman bezig. Plantjes in de kruiwagen, kruien maar en ze daarna in het tuintje planten. Of andersom natuurlijk. Of alleen maar kruien!
Het museum heeft overigens voor even een ander plekje gekregen. Zat het voorheen in de Agnietenstraat, nu is het museum gevestigd in het pand aan de Oudegracht waar voorheen de bibliotheek zat. In de loop van het jaar gaat Nijntje met haar hele hebben en houwen terug naar de Agnietenstraat waar ze dan in een wat groter huis mag wonen.
Het is toch wat, bloeit voor het eerst in jaren die blauwe regen zo mooi op onze berg en ben ik er niet en moet ik het doen met deze foto!
Voorheen had deze klimmer nog wel eens last van een laat en daardoor gemeen nachtvorstje en waren de bloemknoppen door de kou al ‘verpieterd’ voordat ze uit konden groeien tot echte trossen. Maar nu is het goed gegaan en zijn we eigenlijk wel heel trots en tevreden. Nu ja, Ernest iets meer dan ik. Nu moet ik het doen met deze opgestuurde foto maar volgend jaar wil ik die bloeiende blauwe regen met eigen ogen zien schitteren. Zonodig neem ik dochterlief dan gewoon maar lekker mee naar de berg!
Net als vele anderen, hebben wij gisteren ook voor de buis gezeten om naar de kroning van Charles III te kijken. Dat hoorden we, wat ons betreft, in een Engels sfeertje te doen.
Zelfgebakken scones, clotted cream, een dikke klodder jam en een lekker kopje thee. Die kleurig gebloemde theekopjes en gebakschoteltjes had dochterlief natuurlijk niet in huis dus zijn we daarvoor speciaal naar een kringloopwinkel gereden om wat passend servies in te slaan.
Dit ziet er toch niet vies uit zo! De Engelsen zouden zeggen: “ What’s not to like”.
Om een idee te krijgen hoe een kroon van 2,2 kg op je hoofd zou voelen en zo een beetje met Charles mee te lijden, heb ik hier op m’n hoofd ook zo’n 2 kilo geplaatst. Helaas geen goud, parels of diamanten maar heel prozaïsch een mandje gevuld met een kilo bloem en een kilo suiker. Onderscheid moet er zijn!
Woensdag heeft Ernest me naar het vliegveld in Lyon gebracht, waar vandaan ik via een tussenstop in Straatsburg, met Air France naar Amsterdam zal vliegen. Even weer een tijdje ‘moederen’ bij dochterlief. Ernest blijft op de berg: genoeg te doen daar.
De vlucht van Lyon naar Straatsburg ging als een speer. Het was helder weer dus je kon ook nog volop genieten van het uitzicht op de wit besneeuwde bergtoppen van de Vercors.
In Straatsburg werd de vlucht naar Amsterdam overgenomen door Amelia. Nog nooit van gehoord maar het gaat hier om een kleine Franse luchtvaartmaatschappij, behorend tot de Regourd Aviation-groep. De naam Amelia is een eerbetoon aan Amelia Earhart, de beroemde Amerikaanse pilote die in haar eentje o.a. de Stille Oceaan overvloog.
Vanuit de boarding ruimte reden we met een bus naar een uithoek van de luchthaven waar een mooi rank vliegtuig op ons stond te wachten. Helaas stopte de bus niet maar reed hij weer terug naar de boarding ruimte. Even geduld s’il vous plaît, het vliegtuig had last van wat elektronisch ongemak maar zou zo spoedig mogelijk de lucht in kunnen. En inderdaad, na een tijdje was het zover en konden we vertrekken.
Na zo’n minuut of twintig was het weer mis en kregen we te horen dat we terug zouden keren naar de luchthaven. Gelukkig geen enge dingen tijdens die vlucht terug en ook geen noodlanding!
Maar ja, probeer dan maar met z’n allen zo snel mogelijk weer een andere vlucht aangeboden te krijgen. Nadat ons geduld enigszins op de proef was gesteld, kwam het ‘verlossende’ antwoord: vandaag zouden we in ieder geval niet meer vliegen…….
Het werd dus een overnachting in een hotel in het centrum van Straatsburg.
Hotel Tandem, een mooi hotel trouwens. Als we een keer een citytrip naar Straatsburg zouden overwegen, zou dit hotel een prima optie zijn.
De volgende ochtend al om 4.30 uur aan het ontbijt en om 5 uur met de taxi naar het vliegveld waar we hopelijk met de vlucht van 6.40 uur mee naar Amsterdam zouden kunnen.
En ja hoor, het vliegtuig stond al weer klaar voor ons, gerepareerd en wel.
Ready for take off en daar ging Amelia de lucht.
Hier een laatste blik op luchthaven Straatsburg waarna Amelia zonder verdere nukken ons een uurtje later keurig op Schiphol afleverde.
Gisteren vond weer de jaarlijkse 1 mei wandeling plaats. Het was prima wandelweer: geen regen, weinig wind, lekker temperatuurtje en meest van tijd een vriendelijk zonnetje. Genoeg zon in ieder geval om de volgende dag te constateren dat, ondanks smeren, onze neus een wat rode kleur had gekregen!
Er waren ook dit jaar veel wandelaars op het evenement afgekomen. We zagen dat op een gegeven moment zelfs het voetbalveld als parkeerplaats in gebruik moest worden genomen! Later hoorden we dat er 1041 man aan de wandel waren!
Nu denk je natuurlijk dat met zo’n groot aantal enthousiaste wandelaars je in lange rijen achter elkaar aan moet wandelen, zo’n ‘zwaan kleef aan’ idee maar eigenlijk merk je tijdens het lopen helemaal niets van de drukte. Er zijn diverse wandelingen uitgezet, variërend van 6 km tot 22 km en de start verloopt eigenlijk heel gespreid.
Onderweg wat mooie plaatjes. Hier zijn we naar boven geklommen. Beneden zie je de dorpskern van Saint Julien Labrousse en daarachter het altijd mooie berglandschap.
Tijdens de wandeling loop je vaak over privéterrein maar van tevoren wordt daar altijd toestemming voor gevraagd aan de eigenaar. Zo kom je wel op hele leuke en eigenlijk onbekende plekken.
Op diverse plekken onderweg krijg je wat te eten of te drinken aangeboden, zodat je weer genoeg ‘brandstof’ hebt om de tocht te kunnen vervolgen. Hieronder zie je een ‘ravitaillement’ in de dorpskern van les Nonières. waar de wandelaars wat lekkers aangeboden krijgen. Dat kan variëren van iets te drinken en wat cake erbij tot een sneetje brood met iets zoets erop.
Na zo’n versnapering loop je toch weer wat lekkerder.
De paden op, de lanen in! In les Nonières zijn ze gek op mozaïek. Op diverse plekken kom je een kunstwerkje tegen. Deze is wel heel toepasselijk!
Moe maar voldaan kwamen we na een mooie en afwisselende tocht weer bij de Salle des Fêtes in Saint Julien Labrousse aan.
Hoe dichter je het eindpunt naderde hoe meer je werd verwelkomd door etensgeuren. Lange tafels stonden klaar, zowel binnen als buiten, waaraan je je lunch kon verorberen.
Net als ieder jaar bestaat die lunch uit een bakje sla, een dikke omelet en sperzieboontjes. ‘Oma boontjes’ zoals onze kinderen deze noemen: wat te gaar gekookte boontjes uit blik maar hier met een flinke lading knoflook erover, goed te eten .
Arriveer je overigens wat later, dan zijn de boontjes op en krijg je ratatouille geserveerd. Kom je nòg wat later, dan is ook de sla op en krijg je een bakje maçédoine de légumes. De lunch eindigt standaard met pêche melba: een bakje vanille ijs, een dot slagroom en een stuk perzik. Ach, het maakt niet uit wat je allemaal voorgeschoteld krijgt, al zou het alleen maar droog brood zijn. Het is gewoon een hele gezellige bedoening.
Hulde aan de organisatie en de vele vrijwilligers die van deze dag weer een cadeautje hebben gemaakt!
Wonen in de Ardèche 