Een ouwetje

Regelmatig kom je hier oude auto’s tegen die ver weg geparkeerd, ergens achter op het erf van een boerderij of gewoon midden in het bos, alleen nog maar staan weg te roesten. Deze ‘beauty’, een Peugeot 203, is ook een ouwetje maar de eigenaar is vast een echte autoliefhebber die goed voor dit oude beestje zorgt. Zo te zien houdt hij er niet van om in z’n eentje op pad te gaan maar of het nu zo gezellig is met deze passagier?

De oranje dames van Théron

Het is vast niet moeilijk te raden waar we zijn geweest!Tja, en dan heb je zomaar een ticket geboekt, een plekje op het parkeerterrein gereserveerd en ga je gewoon naar Lyon om het Nederlandse vrouwenvoetbalteam aan te moedigen. Ik moet bekennen dat ik nog nooit naar een voetbalwedstrijd in een heus stadion ben geweest. Wel ooit diverse malen een stadion bezocht voor een of ander concert maar dat was het dan wel zo’n beetje. Afgelopen woensdag hebben buurvriendin Kris en ik ons in feestkledij gehuld en zijn we op pad gegaan naar Lyon.

Hier staan we in vol tenue en met duidelijk heel veel plezier voor het stadion. Die schoonmaker kijkt naar ons alsof we van een andere planeet komen maar……helemaal in stijl: hij heeft ook een oranje hesje aan!

Het stadion was prima te bereiken, aardige parkeerwachters die (natuurlijk!) voor onze Nederlandse leeuwinnen waren, veel in oranje gehulde mensen, wat minder in blauw geel, volop vertier op het plein alvorens je het stadion in ging en dat allemaal in een hele gemoedelijke sfeer.

De plaatselijke percussieband liet even een flinke roffel horen!We hadden mooie plekken bovenin het stadion. Helaas voor het thuisfront te hoog om in beeld te komen. We hebben nog hard gezwaaid maar de boven het voetbalveld suizende camera kon ons niet vinden.

De vlaggen worden hier uitgerold, de teams komen het veld op en de volksliederen worden gezongen. Het lijkt wel alsof ik deze foto op z’n kop heb genomen maar ja, we zaten op de tribune aan de andere kant. Ik heb de foto nog omgedraaid maar dan staan de mensen allemaal op z’n kop, dat schiet ook niet op!

Tijdens de rust een mooie lichtshow: ‘dare to shine’.De voetbalvrouwen op jacht naar de winst!De wedstrijd was niet echt een toppertje om naar te kijken maar uiteindelijk is er wèl een topprestatie geleverd. En nu òp naar de finale, zondag tegen het Amerikaanse team. Die wedstrijd gaan we lekker thuis voor de buis bekijken. Het was een superleuke ervaring om de wedstrijd live in het stadion met al z’n oranje gekte mee te maken en daar natuurlijk ook volop aan mee te doen. We hebben hard meegezongen en gejoeld, zijn een expert geworden in het uitvoeren van ‘the wave’ maar de TV heeft toch onze voorkeur. In zo’n stadion is er namelijk zoveel te zien, dat we soms bijna vergaten naar de voetballende vrouwen te kijken! En ook heel belangrijk; we misten eigenlijk het commentaar van een voetbalverslaggever. Om twee uur ’s nachts waren deze oranje dames weer thuis; een mooie ervaring rijker!

Raamschildering

De ‘raamschilder’ van Lamastre heeft weer een nieuw kunstwerkje afgeleverd. Was het twee jaar geleden een mooi schilderij op de ruit bij de bakker, nu heeft hij zich uitgeleefd op de etalageruit van ‘le cabas de Steph’, zeg maar ‘de boodschappentas van Steph’. Sinds augustus vorig jaar runt zij deze épicerie in het centrum van Lamastre. Was het altijd al leuk om deze winkel binnen te gaan, nu met dit kunstwerkje op de etalageruit trekt het vast nog meer klanten.

Zwart met rode stippen

Vanmiddag hebben we in een warm huis naar de voetbalwedstrijd tussen de Nederlandse- en Italiaanse vrouwen gekeken en die warmte werd er tijdens het kijken naar de TV echt niet minder door. Een mooie wedstrijd en alle transpiratiedruppels meer dan waard!Om in stijl te blijven had ik nu natuurlijk een foto moeten laten zien van een mooie oranje vlinder maar dit exemplaar op ons terras kan er ook mee door. Deze door de zon wellicht wat blauw ogende maar in het echt zwart met rode stippenvlinder is het meest te zien zo half juni en heeft daarom de naam van Sint-Jan gekregen; 24 juni is namelijk de naamdag van deze heilige. Z’n andere naam is Bloeddropje. Die naam slaat natuurlijk op die rode ‘bloedstippen’ die daar op een zwarte ‘dropachtergond’ terecht zijn gekomen. Mwah, klinkt wat luguber zo. Toen ik overigens Bloeddropje wilde typen rolde er Bloedpropje uit, dat nu ook weer niet zo gezond klinkt. Ik houd het dus maar gewoon bij de Sint-Jansvlinder.

Warm

Het was gisteren warm, vandaag is het nog warmer, morgen wordt het waarschijnlijk de warmste dag maar daarna gaan de temperaturen weer omlaag, zeg maar naar ‘normale’ zomerse temperaturen passend bij onze berg. Ach, je past je wat aan. Vanmorgen zijn we lekker vroeg opgestaan en dan is het heerlijk om buiten nog zonloos te ontbijten en is het ook nog te doen om wat rondom het huis te rommelen. Daarna komt de zon op het terras, gaan de temperaturen omhoog en gaat ons tempo gewoon flink naar beneden!

Vanmiddag zo’n 35 graden in de schaduw.

De bijkeuken, het koelste plekje in ons huis. Maar ja, om daar nu gezellig je luie stoel neer te zetten?

Voorbereiding

Nog maar heel even en dan komen de kinderen vakantie vieren op de berg. De hangmatten krijgen hier weer hun vertrouwde plekje onder de grote kastanjebomen. Die bomen geven heerlijk schaduw op een warme zomerse dag, lekkere kastanjes in de herfst maar helaas als ‘restprodukt’ ook stekelige kastanjebolsters, die her en der verspreid op de grond onder de bomen liggen. Hier veeg ik ze bij elkaar en rijd met een volle kruiwagen wat verder weg ons bos in en kieper ‘m leeg. Als zorgzame moeder wil je natuurlijk niet dat die kinderen straks, helemaal loom van het hangen, uit hun matje komen en met hun tere poezelige voetjes in die gemeen prikkende bolsters trappen!

Van le Cheylard naar Saint Agrève

Misschien wel aangestoken door al die fietsers van de Ardéchoise, zijn wij ook maar weer eens op de fiets gestapt. Het beloofde een warme dag te worden dus zijn we al vroeg op pad gegaan. De fietsen achterop de auto vastgesjord en naar de parkeerplaats bij het meer vlakbij le Cheylard gereden. Daar vandaan zijn we de ‘Dolce Via’ op gefietst, het fietspad dat ooit een treinbaan was.

Op onderstaande foto zie je nog een stukje verleden daarvan, in de vorm van een oude spoorbrug. Gezien de matige staat van het brugdek niet echt meer geschikt om als fietsbrug te gebruiken. Het fietspad is er daarom maar omheen gelegd.

We zijn niet, zoals in oktober 2017, afgezakt naar la Voulte sur Rhône maar dit keer zijn we de andere kant op gegaan, stijgend naar Saint Agrève, zo’n dertig kilometer verderop. Een mooi traject en wat rustiger qua fietsers dan het stuk naar La Voulte. De ‘Dolce Via’ gaat regelmatig door het bos. Meest van tijd vinden we fietsen of wandelen door het bos wat minder maar nu was de schaduw van al die bomen zeer welkom!

Ook hier weer volop bloeiende bermen.

We zijn al op de helft! Heel stijl gaat de weg misschien wel niet omhoog maar toch uiteindelijk wel zo’n achthonderd meter. En dat kon ik op een gegeven moment ook wel merken. Ik denk dat ik, bijna boven gekomen, ongeveer net zoveel stoom produceerde als de stoomlocomotief die hier vroeger reed! Maar wat is het dan ‘kicken’ om na een lekkere en welverdiende kop koffie op het terras in Saint Agrève, die dertig kilometer als een speer weer naar beneden te fietsen!

Ernest moet nog al die bloemen op de foto zetten. Ik ben onderhand al bijna thuis!Ik zit nu ik dit schrijf, nog steeds te glunderen. Ook te gloeien helaas, want ondanks alle zonnebrandcrème is duidelijk te voelen dat de zon flink heeft geschenen.

Terug in de tijd

Gisteren, de laatste dag van de Ardéchoise, passeerden de fietsers Lamastre. Ter ere van dit fietsfestijn was het centrum omgetoverd tot een Middeleeuws dorp waar je ridders te paard, edele jonkvrouwen en marketentsters kon tegenkomen.

Ook in deze tijd al moest de afwas worden gedaan. Toen we een foto van deze marketentster namen, verontschuldigde ze zich voor haar bril. Een bril kenden ze destijds natuurlijk nog niet, dus die ging gauw af!

Deze geharnaste ridder wacht geduldig op z’n paard.

Met al dat ‘blik’ kon hij niet meer zo soepel op z’n paard springen maar via zo’n handig opstapje zat hij even later fier rechtop te paard.

In vol ornaat een rondje door Lamastre. Die Schot met z’n blote benen had het goed bekeken qua outfit en zal het minste last van de warmte hebben gehad!

WC papier

Kijk, daar heeft een creatief brein achter gezeten, die zich waarschijnlijk stoorde aan saai toiletpapier. Dat kan toch anders, moet hij of zij gedacht hebben. Door nieuwsgierigheid gedreven heb ik van alle andere rollen ook maar even een stukje afgewikkeld. Zo kom je toch met een glimlach uit het kleinste kamertje gewandeld!

Tja, het is jammer dat deze afbeelding nu net op z’n kop staat. Dat levert je bijna een verdraaide nek op! Nu ja, het ligt er natuurlijk ook aan hoe je de rol ophangt!

 

Men is er klaar voor!

Morgen geht es wieder los of beter gezegd ça recommence! De Ardéchoise, het jaarlijkse fietsfestijn hier in de Ardèche gaat dan weer van start. Vier dagen lang is het fietsen geblazen en wordt er in de dorpen waar de fietsers doorheen komen, volop gefeest. Twee jaar geleden hebben we als toeschouwer dit fietsgebeuren in Vernoux van dichtbij kunnen meemaken en inderdaad; die Fransen kunnen een feestje bouwen!Het kleine dorpje Lapras waar straks honderden fietsers doorheen komen, is er helemaal klaar voor. De straten zijn sinds een paar dagen al versierd.Nu is het nog maar een stille bedoening maar straks zie je hier alleen nog maar juichende mensen aan de kant van de straat.