Trots

Afgelopen maandag zijn we voor even naar Nederland afgereisd.
Het blijft altijd heerlijk om de kinderen weer even te zien en te spreken en familie en vrienden te ontmoeten. We merken wel dat het iedere keer flink schipperen is met de tijd; binnen ‘no time’ zitten alle dagen volgepland. Deze rit naar Nederland had nog een extra feestelijk tintje. Onze dochter had namelijk dinsdag in Amsterdam de presentatie van haar eerste boek en daar wilden we natuurlijk als supertrotse ouders bij aanwezig zijn!

 

Wilde primulaatjes

Her en der verspreid in het weiland kom je deze wilde primulaatjes tegen, nog wat klein maar het begin is er. Ik associeer deze plant altijd met Pasen. Je ziet ze tijdens deze periode namelijk volop te koop aangeboden in de winkels. Mijn voorkeur gaat meer uit naar deze gele bloeiertjes in het wild. Na heel wat regenbuien was het vanmorgen droog en scheen er zelfs een voorzichtig zonnetje. Ik heb gauw een foto gemaakt. Als je klikt op bovenstaande foto zie je de regendruppels nog op de bladeren zitten. Op onderstaande foto probeert een zwarte kever met vereende krachten naar boven te klauteren. Je hebt bijna de neiging om te helpen door hem een klein zetje te geven!En nu maar hopen dat het deze dagen niet weer zoveel gaat regenen want we krijgen bezoek met wandelschoenen!

Rondje Cluac

Regelmatig moet er een kaart of brief gepost worden. De dichtstbijzijnde brievenbus staat zo’n kleine drie kilometer verderop in het gehucht Cluac, dus een mooie afstand om er even op je gemak naar toe te wandelen. Om met een echt voldaan gevoel thuis te komen, plakken we er altijd nog wat extra kilometers aan vast. Vanaf ons huis via een bospad het dal in, over de beek omhoog naar de weg. Daar aangekomen kijken we altijd even genietend achterom naar Théron.Onze weg vervolgend komen we heel wat blaffende honden tegen. (die uitdrukking “blaffende honden bijten niet” klopt toch hopelijk wel?) We maken een praatje met monsieur Vigne, een boer die met met pensioen is maar het werken niet kan laten. Monsieur Vigne woont nu in een flatje in Lamastre maar heeft hier van oudsher nog een stuk land waar hij iedere dag te vinden is. Hij heeft er wat koeien staan die in de gaten worden gehouden door z’n hond, een trouwe maar heel schuwe Bordercollie die niet aan het stadse leven kan wennen en liever bij de koeien blijft.
Ook op het landje heeft hij wat oude caravans gestald. Voor de echte caravanliefhebber: dit is wat er overblijft van een caravan! Ik ben bang dat het er nog wel een tijdje zo bij zal liggen.Weer verder lopend kijken we of de bewoners van het huis met de rode luiken er alweer zijn. Zijn de luiken open, dan betekent het dat het huis weer voor een paar maanden bewoond is en mogen we er vanuit gaan dat de winter ècht voorbij is. Zo komen we uiteindelijk aan in het ‘bruisende’ centrum van Cluac waar een kleine brievenbus staat.

Op de driesprong in Cluac is ooit op de muur van een huis dit mooie oude richtingbord bevestigd. Eigenlijk te hoog waardoor de meeste mensen er geen weet van hebben dat er zo’n mooie roestige plaat hangt.

We proppen de post erin en daarna beginnen we aan de terugweg. We passeren de voor zo’n klein gehucht best grote begraafplaats en wandelen langs het weiland waar onze trouwe witte viervoeter hinnikend naar ons toe komt draven. (alleen omdat hij weet dat we altijd iets lekkers bij ons hebben!)

Zo lopen we via de andere kant van het dal, langs onze schaatsvijver van een paar weken geleden, weer terug naar huis: een mooi rondje Cluac.

Plensbuien

Het kwam gisteren met bakken uit de hemel: stortbuien en zelfs hagel, gepaard gaande met langdurig onweer recht boven onze berg. De electriciteit is wel ‘tig’ keer uitgevallen. Als er dan zo’n plons water valt, lijkt ons pad wel een rivierbedding waar het water doorheen gutst. Tijd dus om na al dat geweld de dichtgeslibde geultjes opnieuw uit te graven zodat al dat water weer goed weg kan lopen. De kampeerervaring van vroeger, toen er regelmatig geultjes gegraven moesten worden om de tent droog te houden, komt ook hier weer van pas!

Pergola

Een jaartje geleden hebben we een pompe à chaleur oftewel een warmtepomp laten installeren om het in de winter wat behaaglijker te kunnen krijgen in huis. Het bleek geen verkeerde aanschaf te zijn geweest want overal in huis hebben we het afgelopen winter lekker warm gehad. Alleen dat grote, toch wel heel erg aanwezige apparaat aan de achterkant van het huis………………………… Ik noemde vorig jaar al dat we wel wat moois in een leuk kleurtje er omheen zouden fabriceren en dat staat er nu. Omdat de machine voldoende ruimte nodig heeft voor luchtcirculatie is het plan om er een soort kast omheen te bouwen in de prullenbak beland. We hebben nu voor iets luchtigers gekozen, namelijk een pergola. Het leuke kleurtje moet nog komen, niet door de verfkwast maar door de klimroos, klimop en kiwi die we geplant hebben. Via het gaas moeten ze al slingerend omhoog gaan “klauteren” om zo het zicht op onze “helse” machine wat te beperken. Ben benieuwd hoe lang het gaat duren: we willen de planten wel de grond uitkijken!

Zonnige Paasdag

Vandaag genieten we hier op de berg van een zonnige Paasdag. Die zon maakt alles veel fleuriger en kleuriger. Je krijgt weer zin om lekker buiten in de tuin te gaan werken. Er staat nog niet zo heel veel te bloeien maar langzamerhand verdwijnen de winterkleuren. Het gaat de goede kant op: we hebben zelfs voor de eerste keer dit jaar alweer buiten op het terras kunnen lunchen. Dit weer smaakt naar meer!

Richting Silhac

Vanmorgen werden we wakker door de regen op het dak en terwijl ik dit schrijf, regent het nog steeds pijpenstelen. Des te leuker is het dan dat we gisteren heerlijk hebben kunnen wandelen met droog weer, regelmatig een blauwe lucht en zon. We hadden ooit al een keer een groot gedeelte van deze tocht gemaakt maar gisteren hebben we er nog een extra stukje aan vastgeplakt. Vanaf onze berg via bospaden, langs weilanden, over beekjes en door kleine gehuchtjes naar Silhac. Daarna door naar Chalencon en weer terug naar huis. Zoals altijd kwamen we al wandelend weer langs de mooiste plekjes.

Torentje met gekleurde dakpannetjes. Ook die boom staat er eigenlijk wel heel fraai bij in al z’n kaalheid. 

Een hart van steen, niet figuurlijk in dit geval maar letterlijk! Bij de oprit van dit huis heeft vast een hele romantische bewoner een tuintje gemaakt in de vorm van een hart. Nu nog een wat kaal hart maar straks een rijk bloeiend hart.

Een houten bruggetje over een kabbelend beekje.

Boerderij met een fraaie duiventoren.

Op het erf van bovenstaande boerderij, hokken vol nieuwsgierige konijnen.

Hagedis

Niet al ons snoeiafval heeft als eindbestemming de déchetterie. Takken kunnen we heel goed gebruiken om houtwalletjes van te maken. Staat mooi, ruimt ook lekker op maar het is vooral leuk voor vogeltjes en hagedissen. Regelmatig hoor je daar wat geritsel en zie je er een roodborstje of winterkoninkje rondscharrelen.

Het is ook de vaste plek voor “onze” smaragdhagedis. Nieuwsgierig gluurt hij hier door de takken. Kom ik te dichtbij dan schiet hij weg maar als ik stil blijf zitten komt hij toch weer heel voorzichtig tevoorschijn. Zou het trouwens familie zijn van de hagedis die we twee jaar geleden op bezoek hadden?

Afgevoerd

Wat zouden we toch moeten zonder de aanhanger! Vandaag zijn we weer met een volle kar naar de stort gereden. Een kar vol met dennentakken, overjarige kastanjebolsters en snoeiafval. In eerste instantie denk je dat het nooit en te nimmer allemaal in de kar zal passen maar met flink wat hakwerk, er bovenop dansen en de boel plat walsen, is de berg afval toch mooi in één keer afgevoerd. Vroeger staken we het tuinafval hier in de fik maar sinds een paar jaar is het vanuit milieu oogpunt verboden om dit in je achtertuin te verbranden. We hebben ook een tijdje alles proberen te versnipperen in de hakselaar maar daar ben je zo lang mee bezig, dat we eigenlijk met net zoveel plezier even naar de déchetterie rijden. En zo denken er waarschijnlijk veel meer mensen over want als we het terrein op rijden, ligt er al een hele berg tuinafval. Opgeruimd staat netjes!

Mistletoe

Op weg naar de brievenbus boven aan de weg, komen we altijd langs deze boom. Het zal vroeger vast wel een mooi bloeiende fruitboom geweest zijn maar nu is die bedolven onder een zware vracht mistletoe en is het meer een “mistletoe boom” geworden dan een fruitboom. Het zijn de vogels die voor verspreiding van deze planten zorgen. Ze eten de zaadjes uit de glazige kleverige besjes, vegen hun snavel af aan een boomtak en zaaien zo weer nieuwe mistletoe. Werden vroeger bossen mistletoe opgehangen om boze geesten uit de huizen te verjagen, tegenwoordig kennen we de mistletoe natuurlijk van iets heel anders. Met Kerst hangen we wat takken op en sta je onder zo’n takkenbos, dan kun je een zoen verwachten!