En nog een wijndagje

We zijn afgelopen zaterdag vanuit Tain-l’Hermitage via ‘les routes des vins’ nog even een stukje doorgereden in noordelijke richting. In de buurt van Larnage kwamen we deze druivenplukkers tegen die met plezier even op de foto wilden. Hier werden witte druiven geplukt. De jongste plukker vertelde dat het door de week heel wat drukker is in de wijngaard maar dat hij in het weekend nog even gezellig door plukt met z’n ouders.

Advertenties

Een dagje wijn

Iedere keer als we in Tournon zijn, zien we aan de overkant van de Rhône de wijnhellingen van Tain-l’Hermitage liggen. Aan de ene kant de wijngaarden van Michel Chapoutier en aan de andere kant die van Paul Jaboulet Aîné. Altijd een mooi gezicht en we hebben ons al heel vaak voorgenomen om een keertje de druivenranken van dichtbij te gaan bekijken. Gisteren zijn we eindelijk die berg op geweest. Vanaf Belvédère de Pierre-Aiguille heb je een schitterend uitzicht. De meeste druiven zijn al geplukt alleen onderaan de wijnstokken hangen nog wat trossen met kleine druiven. Te klein misschien om geplukt te worden? Hoog op de berg tussen de wijnstokken staat het kapelletje van Saint Christophe. Het werd ooit in de dertiende eeuw gebouwd door Kruisridder Gaspard de Stérimberg die vanuit het toenmalige Perzië naar Frankrijk terugkeerde en als kluizenaar hier verder leefde. Hij bracht de Syrahdruif mee en legde een wijngaard aan. Het Franse woord voor kluizenaar is trouwens ermite. Wellicht dat er wat “gespeeld” is met dat woord en het uiteindelijk van ermite en ermitage, de plaats Hermitage is geworden?  Paul Jaboulet Aîné, de latere eigenaar van dit kapelletje, heeft een wijn hiernaar vernoemd: ‘La Petite Chapelle’. Het schijnt een topwijn te zijn met een daarbij behorende topprijs. Die fles hebben we maar laten staan maar om ons wijndagje toch in stijl af te sluiten hebben we onszelf getrakteerd op een lekkere fles wijn, ook eentje van Paul Jaboulet maar dan met een leuker prijskaartje!

Maisoogst

We moesten snel zijn met het maken van deze foto, de machines waren al op pad!

Een uurtje later en het maisveld zag er al weer heel anders uit.

Het gaat hier om voedermais. De machine snijdt alles af tot er alleen nog maar korte stompjes op het veld overblijven. De maisplant wordt helemaal vermalen en komt in de kar terecht die achter de tractor aan rijdt. Al die verhakselde mais wordt ingekuild zodat de boer straks in de winter, het vee op een lekker maaltje kan trakteren. 

Na gedane arbeid is het goed rusten. Say cheese, souriez s’il vous plaît. En dat deden ze met plezier!

Groot onderhoud

Het was weer hard nodig! Schuren, beitsen, nog een keer schuren, weer een laag beits. Iedere keer staan we weer versteld van het feit dat het houtwerk aan de zuidkant van het huis zo snel verweert. We hadden vroeger altijd het idee dat regen en wind de boosdoeners waren maar het is echt de krachtige UV straling die ervoor zorgt dat ik regelmatig de kwast moet grijpen. De ramen gaan gelukkig naar binnen open, dus ik hoef niet de ladder op. Dat zorgt namelijk alleen maar voor ergernis: wiebelende ladder, grote bus beits in de ene hand, kwast in de andere hand, knoeidoek daar ergens tussenin, kwast valt op de grond en ga zo maar door. Nu zit ik gezellig in de vensterbank te kwasten. Morgen gaan we gewoon weer verder.

Herfsttijloos

Al wandelend door het weiland zagen we opeens deze krokusachtige bloeiers staan. Nu blijkt dat er ook wel herfstkrokussen bestaan dus zo gek is het niet om in eerste instantie aan een krokus te denken maar in dit geval gaat het om een bloeier uit een andere plantenfamilie, namelijk de herfsttijloos. Ga je op onderzoek uit boven de grond dan blijkt dat de herfsttijloos zes meeldraden heeft, de krokus drie en kruip je onder de grond dan zie je dat de krokus maar een klein knolletje heeft en de herfsttijloos een grotere knol, wel zo groot als een aardappel. In het voorjaar zie je alleen maar donkergroen blad en pas zo’n beetje vanaf augustus tot eind oktober zie je de bloemen. Het zorgt wel voor een fleurig weiland zo. Dat knolonderzoek hebben we maar laten zitten hoor, maar de meeldraden hebben we wèl geteld en inderdaad, het zijn er zes. Je moet deze plant trouwens wel met wat voorzichtigheid behandelen. Zowel in de knol als in de bloemen en zaden zit een giftig goedje dat colchicine heet.Ik kwam overigens op internet nog een leuk verhaal tegen waarom deze plant in de herfst bloeit.

Over hout gesproken

Het is natuurlijk nog geen winter, de zon schijnt nog steeds, de temperaturen zijn nog prima maar de bladeren aan de bomen beginnen al wat te verkleuren, de tuinplanten zijn op hun retour dus het volk hier op de berg dient voorbereid te zijn op de naderende herfst en winter! In dit geval bedoel ik dus dat we alvast een voorraad hout voor de kachel hebben besteld. Ook al hebben we eerder dit jaar centrale verwarming aan laten leggen, de houtkachel blijven we nog lekker gebruiken. Is het niet voor de warmte, dan is het wel voor de gezelligheid. Vandaag kwam onze vaste houtboer, samen met zijn zoon en met drie keer een volle aanhanger, twaalf stère stookhout brengen, keurig op kachelmaat gezaagd en gekloofd. Geen twaalf kuub maar twaalf stère dus. Hij heeft vanmiddag onder het genot van een pilsje, uitgelegd wat nu een stère is, want wij als ‘houtleken’ gebruikten altijd het woord kuub. Een stère is een volumemaat voor gestapeld hout. Een bak van een meter lang, een meter breed en een meter hoog die gevuld is met stammetjes. (zie het plaatje hiernaast) Omdat er tussen al die gestapelde stammetjes ruimte zit kun je niet spreken van een ‘vaste’ kuub hout. Dus zo’n stère is altijd wat minder dan een vaste kuub hout. Zo, dat hebben we ook weer geleerd!

Trots liet hij z’n nieuwe aanhanger zien met een of ander hydraulisch systeem om de kar omhoog te krijgen, te laten kantelen en zo het hout eruit te kunnen laten glijden. Vorig jaar was het nog hout uitladen, alles met het handje. Gelukkig maar dat hij deze nieuwe aanhanger heeft en dat het werk daardoor wat lichter is geworden want hij vertelde dat hij nog aan het herstellen is van een gemene beenbreuk. In april is hij tijdens zaagwerkzaamheden onder een boom terecht gekomen, die de verkeerde kant opviel. Met de traumahelikopter is hij naar het ziekenhuis vervoerd waarna hij, na een tijdje daar gelegen te hebben, met flink wat ijzerwerk in z’n been uiteindelijk weer huiswaarts mocht. Hij is nu voorzichtig weer aan het opstarten maar helemaal goed is dat been nog niet.

Kokkerellen

Als we de kinderen op bezoek hebben is het traditie dat ze een keertje uitgebreid voor ons gaan kokkerellen. Wij zitten dan lekker achterover en doen helemaal niets. Hooguit aangeven waar dit of dat staat. En eigenlijk vinden ze dat allemaal erg leuk om te doen en worden ook de meest lekkere dingen klaargemaakt. Zoals ik Tim en de jongens beloofd had, kregen we vanaf de eerste paar frisse dagen gelukkig weer warm en zonnig weer. We konden gisteravond zelfs nog buiten eten, met op de achtergrond een fraaie ondergaande zon.

Wèl of niet een korte broek

Bij gebrek aan echte zon moeten we het vandaag maar doen met deze zonnebloemen, die ik een tijdje geleden heb gefotografeerd en dat is helemaal niet leuk want we hebben onze jongste zoon Tim met wat vrienden op bezoek en ik had hen mooi zonnig weer beloofd! Vandaag bewolking met soms een voorzichtig zonnetje dat om de hoek van een wolk gluurt. Op het moment dat ik dit schrijf is het frisjes en maar vijftien graden. Morgen hebben we ook nog een koel dagje maar daarna wordt het weer warmer. Ach, ook met minder weer is het gewoon heerlijk om hen hier op de berg te hebben! Wat betreft die zonnebloemen op de foto: pas geleden had ik een foto geplaatst van deze gele bloeiers waarvan ik toen nog niet wist of het nu wèl of niet zonnebloemen waren. Ik ben er nu uit: het gaat om de zonnebloemsoort “Teddy Bear”.

Halverwege

Voor veel mensen die vanuit Nederland via de oostelijke kant richting Zuid Frankrijk rijden waarschijnlijk een bekend plaatje! Het is de parkeerplaats van de herauten, zoals wij altijd zeggen. Hoe we nu toch bij die naam komen, weet ik niet meer. Ik geloof trouwens helemaal niet dat het herauten zijn maar gewoon ridders te paard. Los van wat het nu zijn, het gaat hier om ‘Aire de Lorraine Sandaucourt- la Trelle’, op de A 31 tussen Toul en Langres. Voor ons is het altijd een vaste stopplaats; een plek waar we even de benen strekken, een kop koffie naar binnen slokken, van bestuurder wisselen, tegen elkaar zeggen dat we zo ongeveer op de helft van de reis zitten en dan weer gauw verder rijden.

Een Hollands rondje

We zijn deze week even in Nederland en vandaag ben ik met onze dochter heerlijk aan de wandel geweest. Vanuit Utrecht centrum lopend langs de Kromme Rijn richting Bunnik. Eerst flink wat kilometers maken om daarna op het terras van ‘de Veldkeuken’ neer te strijken met als beloning een lekkere lunch. De Veldkeuken is een restaurantje dat zich in het koetshuis bevindt van landgoed Amelisweerd te Bunnik. Gezellig en een mooi terras aan het water. We moesten wel een beetje voorzichtig eten in verband met wat hongerige wespen die onze lunch ook wel zagen zitten. Als je goed naar onderstaande foto kijkt zie je zo’n “monster” al gevaarlijk dichtbij komen! Een mooie wandeling door Utrechts groen met een lieve dochter, genoeg zonnestralen en lekker geluncht zonder wespensteken: wat wil je nog meer!