We zijn dan wel eventjes weg van onze berg maar via deze tekening kunnen we er hier in Utrecht tòch nog van genieten.
Tijdens een eerder bezoek aan Utrecht waren we op een van onze ontdekkingstochten al eens voorbij een galerie geslenterd waar mooie ingekleurde pentekeningen hingen, gemaakt door een Utrechtse kunstenares. We hebben toen twee tekeningen van haar gekocht. Eentje van het Molenpark en eentje van houtzaagmolen de Ster. Ze staan op plekken in Utrecht waar we regelmatig even naartoe wandelen. Op haar website zag ik dat ze ook tekeningen maakt op aanvraag. We hadden nog wat mooie foto’s van onze berg en met die plaatjes als voorbeeld heeft ze nu dit schilderij gemaakt. Op deze link kun je zien hoe ’onze’ tekening tot stand is gekomen. Vanmiddag hebben we de tekening opgehaald: helemaal mooi!
Afgelopen vrijdag hebben we, voor eventjes, afscheid genomen van onze berg en zijn we bepakt en bezakt op pad gegaan. Het uiteindelijke doel was Utrecht maar we hebben de reis ernaartoe wat in stukken gehakt. De eerste stop deden we in de Dordogne waar we de verjaardag van mijn zus hebben gevierd. Ze hadden in de buurt van Bergerac een huisje gehuurd in een compleet gerestaureerd hameau en vonden het gezellig als wij ook van de partij zouden zijn. Daar hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken en ach, via de Dordogne naar Nederland kan natuurlijk ook.
Mooie huisjes in een lichtere kleur steen dan bij ons en met de kenmerkende ‘knik’ in het dak.
Altijd leuk om even over de zaterdagse markt te slenteren. Je kunt zien dat de herfst al in aantocht is. Diverse kastanjes en hazelnoten worden alweer aangeboden. En kijk eens, er worden daar nog steeds mondkapjes gedragen in tegenstelling tot hier in Nederland, hebben we vandaag gemerkt.
Kisten vol met kleurige kalebassen en pompoenen liggen hier mooi te wezen. Die pompoenen in de vorm van een paddenstoel zijn bij ons favoriet.
Een van de straten in het centrum is uitbundig versierd met kleurige vlinders. We hebben maar bedacht dat deze speciaal ter ere van de jarige zus daar zijn opgehangen.
Na een gezellig weekend hebben we weer afscheid genomen van elkaar. Zij terug naar de Corrèze en wij richting Nederland.
We hadden niet zoveel zin om via Parijs te rijden, dus waarom dan niet kiezen voor een alternatieve route? Wellicht aangestoken door verhalen van vrienden die een weekje aan zee hebben gebivakkeerd, zijn we ook richting de kust gereden en uiteindelijk in Honfleur neergestreken. Een sfeervol vissersplaatsje dat je in de zomer, in verband met de vele toeristen, liever niet wilt bezoeken maar nu niet te druk maar precies gezellig druk was.
Een leuk hotelletje in het centrum vlakbij het haventje was zo geboekt. Dit is de voorkant van het hotelletje; nog niet echt bijzonder maar………….
als je dan via het toegangshek naar de binnenplaats rijdt, zie je deze wat appartementachtige hotelkamers.
Rondom het haventje liggen diverse restaurantjes die de heerlijkste visgerechten aanbieden. Wat dacht je van een plateau ‘fruits de mer’! We zagen in ons hotel een folder liggen met smakelijke foto’s ervan en dan ben je natuurlijk verkocht. Het is even peuteren geblazen en je moet niet bang zijn om vieze handen te krijgen maar lekker dat het is!
Na de volgende dag voldoende zeelucht te hebben opgesnoven zijn we rustig op ons gemak naar Nederland gereden. Eens kijken of we op de terugweg ook weer een leuke alternatieve route kunnen verzinnen. Maar eerst gaan we hier in Nederland genieten van alles en iedereen!
Een tijdje geleden zat ik op m’n dooie gemak de kleine lavendelstekjes in potjes te stoppen. Nadat ik de boel wat had omgespit ben ik hier nu, zittend op m’n knieën, heel ijverig bezig om ze allemaal in de grond te zetten.
Het zijn uiteindelijk drieënveertig stuks die de verhuizing van het grind naar de potjes hebben overleefd. Met een beetje geluk hebben we hier over een tijd een mooi lavendelhaagje staan.
Tjonge, alsof we nog niet genoeg lavendel hier op de berg hebben. Een aardige klus, als het snoeitijd wordt! Misschien dat ik tegen die tijd toch maar eens een kleine accu snoeischaar ga aanschaffen.
Afgelopen dinsdag zijn de kinderen met kleinzoon Luuk op de berg gearriveerd. Dat we dik genieten hoef ik natuurlijk niet te vertellen. Gelukkig is de weersvoorspelling voor deze week aangepast. Stond er eerst regen op het programma, nu hebben we tot aan vandaag al hele mooie zonnige dagen gehad.
Luuk kruipt al volop en is razendsnel, dus hebben we het huis wat kindveiliger gemaakt. Het trapgat is gebarricadeerd, de stopcontacten zijn afgeplakt en alles wat die grijpgrage handjes willen pakken, hebben we hoger weggezet.
Speelgoed dat al tijden op de zolder lag te verstoffen, is weer tevoorschijn gehaald.
Heel leuk en interessant voor onze Luuk maar hoe is die uitdrukking ook alweer? Een kinderhand is gauw gevuld. Frunniken aan een sleutel die uit een kastje steekt of een plastic bloempot met gaatjes waar hij z’n garnalenvingertjes in kan steken, vindt hij eigenlijk net zo leuk!
Onze peren en pruimen hebben dit jaar niets gedaan. Precies op het moment dat ze in bloei stonden, kregen we die onverwachte nachtvorst die ervoor zorgde dat alle mooie bloesembloempjes er als bruine drabbige restantjes uit gingen zien. Ons appelboompje daarentegen, dat wat later in bloei stond, heeft gelukkig geen last gehad van die kou. Wat betreft de opbrengst, gaan we al iets vooruit. Hingen er vorig jaar welgeteld maar drie appeltjes aan, dit jaar zo’n twintig appeltjes! Ze blijven nog wat klein maar de smaak is oké.
Al eerder heb ik foto’s laten zien van de mini lavendelplantjes die op de een of andere manier zich hier in het grind goed thuis voelen. Na voldoende moed te hebben verzameld, heb ik nu met veel geduld die kleine friemelplantjes uit het grind losgewrikt.
Hier zit ik gezellig in het nazomerse zonnetje al die stekjes in een potje grond te stoppen. Wat water erbij, ze volop aanmoedigen en dan gaan ze de echte grond in. Eens kijken of ze dat nog lekkerder vinden dan zo’n grindbed.
Ieder dorp hier heeft eigenlijk wel een openbaar toilet. Ik geloof zelfs, dat dit in Frankrijk bij wet geregeld is. Altijd handig als je een dagje aan het fietsen bent of aan het wandelen. Hier hebben ze bijna een te mooi gebouw ervan gemaakt. Het duurde even voordat we doorhadden dat het om een toilet ging!
Een flinke lading brandhout……Het is weer zover, onze jaarlijkse klus.
Eigenlijk is dit een eerste teken dat we al een beetje aan de herfst en de winter gaan denken. Het begint al met een telefoontje naar onze houtboer, Monsieur Gomèz, om een afspraak te maken wanneer hij weer brandhout kan leveren. Eigenlijk hoop ik dan stilletjes dat hij pas over een paar weken tijd heeft. Dan kan ik me nog even geestelijk voorbereiden op die grote stapel houtblokken! Maar afgelopen vrijdag een telefoontje en vanmiddag stond hij al met z’n eerste vracht hout op de stoep.
De eerste vracht al netjes opgestapeld in het houthok.
De tweede lading ligt alweer klaar maar die kan wachten tot morgen!
Afgelopen week is de auto voor de tweejaarlijkse contrôle technique naar le Centre Sécuritest geweest. Voor het verplichte APK’tje naar de garage, zeg maar.
Net even voorbij die garage zit een lasbedrijf waar dit ‘mannetje’ geparkeerd staat.
De lasser heeft hier vast last gehad van een creatieve bui. Hij heeft een aardige verzameling oud ijzer aan elkaar gelast. Iets van drukvaten of gasflessen, wat pijpen of buizen en een stalen velg, haal ik zo uit dit plaatje.
Wat voor vreemd gewas groeit hier nu toch in de moestuin!
Pas geleden hadden we gasten hier op onze berg, samen met hun hond Indy, klein maar dapper en een hele goede mollenvanger. Helaas, nu Indy weer weg is lachen de mollen in hun vuistje. Ze voelen zich vast weer heer en meester in hun kleine koninkrijkje. Op dit moment is vooral de moestuin daar het slachtoffer van. Van het baasje van Indy kregen we de diervriendelijke tip om flesjes in de tuin in te graven. De hals moet een stukje boven de grond uitsteken zodat de wind erin kan komen.
Mollen schijnen nogal gesteld te zijn op hun rust en van het fluitende geluid van de wind in een flessenhals houden ze niet. We gaan voorlopig dus niet naar de glasbak met die flessen maar naar de moestuin. We gaan het zien!
Hoog op de ‘reservelijst’ staat trouwens ook de ‘Keizerskroon’ een voorjaarsbol. De bloem van deze plant moet een geur afgeven die mollen echt niet lekker vinden. Ze kiezen dan al gauw het hazenpad. Nu ja, in dit geval het mollenpad dus!
