Paard in Egmond

Gisteren waren we even aan de kust en reden we langs dit witte paard. Het staat bij een kruispunt, nèt voor je Egmond aan Zee binnenrijdt. Ik heb al een keertje eerder een foto ervan op m’n blog gezet. Toen zat er trouwens nog een blauw hondje op de rug van het paard.Het beeld is gemaakt door Hellen van Meene, een kunstenares uit deze omgeving. Het is in 2016 hier geplaatst als onderdeel van ‘de Paardenparade’. Deze Paardenparade is een kunst- en cultuurroute door de duinen, polders en historische plekken in Alkmaar, Graft-De Rijp, Schermer, Bergen en Heiloo. De route loopt langs plekken waar paarden ooit een belangrijke rol speelden, zoals paardentrekschuiten, paardentrams of jaagpaden. Op deze route kom je langs tien levensgrote kunstpaarden die zijn beschilderd of bewerkt door diverse kunstenaars. Het bovenstaande kunstpaard heeft de volgende naam meegekregen: ‘Stairway to Ringo’. Ik kwam nergens iets tegen over deze naam maar bij de officiële onthulling van het beeld was wel een klein hondje aanwezig dat luisterde naar de naam Ringo. Daar zal dus vermoedelijk wel de titel van het kunstwerk vandaan komen: de trap naar hond Ringo.

Dat blauwe hondje dat officieel op het paard hoort te zitten, is helaas verdwenen. Vermoedelijk eraf gesloopt door een stelletje vandalen. Het witte paard is afgelopen jaren ook al een paar keer de pineut geweest en is diverse keren beklad. Maar men geeft hier de moed niet op. Iedere keer wordt het beeld weer moedig schoongemaakt en gerestaureerd. Dat het paard nu warm aangekleed is met beenwarmers en sjaals en dus goed voorbereid aan de winter kan beginnen, vind ik wel een sympathieke en ludieke actie en is gelukkig een stuk minder agressief dan het met verf te bekladden. Nu is het nog even afwachten of het blauwe hondje ooit weer terug geplaatst wordt.

Ieder kunstwerk hoort een diepere betekenis te hebben. Zo ook dit standbeeld van dat grote witte paard waar oorspronkelijk dus dat kleine blauwe hondje via een steil trappetje omhoog klauterde en op de rug van dat grote paard ging zitten. De kunstenares schrijft dat, hoe klein je ook bent of hoe onbetekenend je je voelt (het hondje in dit geval) je met de juiste middelen (dat trapje) toch op dat grote paard terecht kunt komen. Dus met een beetje hulp, kun je grote dingen in het leven bereiken……………. een waarheid als een koe of beter gezegd, als een paard of als een hond. Of in dit geval, een verdwenen blauwe hond!

Een witte jas

Is het bij ons hier in Utrecht maar een grijze dag, vanmorgen stuurde onze buurvriendin vanuit Frankrijk onderstaande foto’s door van Théron. Jaloersmakende foto’s van een wit winterlandschap.De voorspelde sneeuw is inderdaad gevallen en dan praten we niet over een klein beetje sneeuw maar gelijk over een laag van wel zo’n bijna vijfenveertig centimeter! 

Hier zie je nog net de schoorsteen van de pizzaoven boven de sneeuw uitsteken.Die vers gevallen sneeuw levert toch altijd wel weer hele mooie plaatjes op!

Op een Utrechtse muur

Net weer gewend op onze berg in Frankrijk of we gaan alweer even op en neer naar Nederland. Tja, dat komt ervan als je huis daar verbouwd wordt. Je wilt dan toch wel regelmatig even een kijkje nemen om vervolgens te kunnen concluderen dat de bouw gestaag vordert!

Hier in Utrecht loop ik regelmatig langs deze mooie afbeelding van Pippi Langkous. Wie kent haar niet, dat eigenzinnige, vrijgevochten en beresterke meisje dat samen met haar paard en aapje in Villa Kakelbont woonde en met haar vriendjes Tommy en Annika de meest fantastische avonturen beleefde!

Pippi Langkous was de hoofdfiguur in verhalen die de Zweedse schrijfster, Astrid Lindgren, aan haar dochtertje vertelde. Die verhalen vielen zo goed in de smaak dat ze besloot deze op te schrijven en ze in boekvorm te laten publiceren. Het eerste boek kwam al uit in 1945. Pippi werd zo populair dat er in latere jaren diverse bioscoopfilms en TV series werden gemaakt over haar.

Heet de hoofdpersoon in het Zweeds ‘Pippi Långstrump’ en wordt de naam Pippi bijna in alle landen gewoon letterlijk overgenomen, in Frankrijk wordt ze Fifi genoemd, voluit Fifi Brindacier. Het verhaal gaat dat de naam Pippi teveel deed denken aan pipi oftewel ‘faire pipi’. In goed Nederlands: een plasje plegen. Haar achternaam Långstrump hebben ze in het Frans veranderd in Brindacier, dat letterlijk vertaald, staalstaart zou betekenen. Een staart van staal…..geen flauw idee hoe ze aan dat woord komen en wat dat met lange kousen te maken kan hebben!

Nu ja, Pippi of Fifi, Langkous of Brindacier. Die afbeelding van haar op die Utrechtse muur blijft gewoon mooi!

 

Nachtvorst

De dakpannen hadden een wit laagje, toen we gisteren opstonden: nachtvorst!

Uit het raam kijkend zagen we dat er op de top van de Mont Mezenc alweer een beetje sneeuw lag. Later op de dag kregen we onderstaande foto doorgemaild van het bureau van toerisme Mezenc-Loire-Meygal met de volgende tekst erbij: “Après les premiers flocons et premières gelées” ❄ Bon week-end ❄. Ze hebben er al duidelijk zin in daar!

Tja, zo dicht bij die Mont Mezenc stonden we niet. Maar zelfs vanaf onze berg was te zien dat er sneeuw op de top van de berg lag. Het geeft ons altijd weer het gevoel dat de winter er echt aan zit te komen. Ook in de tuin is te merken dat het voorbij is met ‘de zomerpret’. Er staat niet veel meer te bloeien. Hier nog een polletje oranje en gele goudsbloemen.

Hier nog een van de laatste stokrozen. De naam roos past op dit moment eigenlijk beter bij hem dan stokroos. In plaats van als een stok overeind te staan, kruipt hij hier over de grond. Waarschijnlijk moe van de warme zomer!  

Aan de klimroos nog een paar dapper bloeiende bloemen.

Hier nog wat laatste restjes van de cosmea, die afgelopen zomer uitbundig heeft gebloeid.

Het is niet heel veel meer maar als je goed kijkt zie je nog wat blauws tussen al het groen. Het gaat hier om een blauwe salvia, die we afgelopen zomer van vrienden hebben gekregen en het hier prima naar haar zin heeft gehad!

Precies op tijd hebben we alle geraniums binnengehaald en in de hal gezet.Voor komende week heeft Météo France het over sneeuw in de Ardèche. Vorig jaar hadden we hier eind oktober al een flinke laag sneeuw te pakken. Ik ben benieuwd!

Kunstig kant

Vanmorgen zat ik nog even wat foto’s te bekijken van onze ‘tour de Bretagne’ en kwam onderstaand plaatje tegen van een huis in Pont l’Abbé. De zijkant van het huis was zo beschilderd dat het bijna op echt kant leek. Ik ben nog even naar de voorkant gelopen om te kijken of er wellicht een ‘kantig’ winkeltje in gehuisvest was waarin een Bretonse dame in klederdracht misschien wel aan het kantklossen was. Niets van dat al; het betrof hier een gewoon woonhuis. Dat kantwerk zegt trouwens wel iets over deze streek en over het plaatsje in het bijzonder. Pont l’Abbé is de hoofdstad van de Bigouden. Deze naam komt uit het Bretons (bigoudenn) en was oorspronkelijk de naam voor de folkloristische hoge muts van kant die de vrouwen vroeger in deze streek droegen. Hij wordt ook wel ‘pain de sucre’ genoemd. Op speciale feestdagen wordt de Bigouden klederdracht, samen met die hoge muts, weer uit de kast gehaald en vol trots gedragen.

Bovenstaande foto komt uit de folder van het Musée Bigouden, waar alles over de geschiedenis van dit stukje Bretagne uit de doeken wordt gedaan.

Cèpes

Overal zie je hier weer mensen met een mandje aan de arm en een stok in de hand door het bos struinen. Allemaal op zoek naar eetbare paddenstoelen. We hebben hier op onze berg hetzelfde gedaan. Ons terrein is bezaaid met paddenstoelen in allerlei soorten en kleuren maar helaas maar met weinig cèpes of eekhoorntjesbrood zoals ze in Nederland ook wel genoemd worden.

Het was wel even zoeken tussen al die kastanjes en de bruine herfstbladeren maar toch vonden we er een paar. Dit zijn overduidelijke cèpes, met die bruine hoedjes en die bolle pootjes eronder.Of al die andere paddenstoelen eetbaar zijn, weet ik niet. We laten ze maar lekker staan. Een cèpe kunnen we goed herkennen, dus die belandt in ons mandje en gaat de pan in. Gesneden en wel liggen de paddenstoelen hieronder te wachten op de pan. Schoon aan de haak zo’n zes ons. Op de markt pas geleden in Bretagne, zagen we cèpes liggen voor wel vierendertig euro de kilo!!Dit blijft ons favoriete recept. Gebakken in roomboter met wat knoflook en tijm en een omeletje erbij. Om het helemaal af te maken straks nog wat peterselie erover en ons paddenstoelengerechtje is klaar.

Ik ben nog even in m’n archief gedoken om op zoek te gaan naar een een foto uit 2015 waarop we wel drie kistjes vol hadden met deze paddenstoelen en allemaal van eigen terrein. Dit jaar maar een stuk of tien maar we geven de moed niet op, wie weet hebben we volgend jaar weer een kistje vol!

 

Hoteldeuren

Onderweg naar huis hebben we in een hotelletje overnacht waar iedere kamerdeur een tekening had. Leuk genoeg om er, met het fototoestel in de hand, even langs te lopen!

Aan de kust

Na bijna twee maanden van onze berg te zijn weggeweest, kwamen we gisteren weer thuis. De laatste dagen hebben we in Bretagne doorgebracht; een streek nog net zo mooi als vorig jaar! Dit keer zaten we aan de zuidwestkant en maar een kwartiertje rijden vanaf de kust. Gewend aan wonen op een berg, is dit weer eens een heel andere omgeving voor ons!

Volgens onze ‘huisbaas’ moesten we in ieder geval la Pointe du Raz bezoeken, een rotsachtige kaap van zo’n 70 meter hoog. Deze plek is, samen met de wat noordelijker gelegen Pointe Saint Mathieu, het meest westelijke stukje van Frankrijk. De Atlantische Oceaan en de Noordzee komen hier bij elkaar. Staande op de rotsen zie je de golven aan alle kanten omhoog spatten. Er stond wel wat wind maar van mij had het nog wel veel harder mogen waaien!

Vanaf de rotsen zie je verderop in zee een wat vage streep liggen. Het gaat hier om Île de Sein, een klein eilandje dat met de veerboot vanuit Audierne in ruim een uur te bereiken is. De vuurtoren die je tussen Île de Sein en Pointe du Raz ziet staan, is la Vieille.

Het beeld van la Notre Dame des Naufragés. Gebouwd in 1904 ter nagedachtenis aan de schipbreukelingen bij Pointe du Raz. Het beeld laat een drenkeling zien die omhoog kijkt naar de maagd Maria. Daarachter staat een militair gebouw met diverse radarinstallaties.

De Pointe de la Torche is een rotsachtige uitloper in zee. Op de parkeerplaats kun je al zien dat het een favoriete plek is om te surfen en te kitesurfen. Rondom de geparkeerde busjes en auto’s liggen diverse surfplanken. Kleurige wetsuits hangen te drogen over de motorkap.

Het strand bij Penmarc’h in het zuidwesten van Bretagne. Hier staat een zestig meter hoge vuurtoren: le Phare d’Eckmühl. In augustus schijnen er wedstrijden gehouden te worden om zo snel mogelijk de 307 treden tellende trap te beklimmen. Het record staat op 47 seconden! We hebben maar niet geprobeerd om dit record te breken!

Tientallen meeuwen die hier speciaal voor onze foto wegvlogen. De lucht die bij dit stukje strand hing was trouwens niet echt lekker. Het stonk wat naar rottende vis. Waarschijnlijk een van de redenen waarom er juist hier zoveel meeuwen zaten.

Het is even een zoekplaatje maar ook de hier aanwezige steenloper voelde zich thuis tussen het wier.

Wat dobberende bootjes.

Schelpen rapen blijft leuk en zeker deze kleurige exemplaren.

 

 

Op weg naar Bretagne

Afgelopen week zijn we vanuit de Picardie afgezakt naar Bretagne. Van de weerberichten op Météo France werden we niet zo vrolijk: iedere dag regen. Maar eigenlijk is het hartstikke meegevallen. De mensen hier in Bretagne luisteren niet eens naar die weersvoorspellingen. Gewoon van dag tot dag bekijken wat het weer doet en mocht het regenen, dan is die bui hier aan de kust zo weer weggewaaid, zeggen ze. En inderdaad, het klopte als een bus! We hebben maar één ochtendje ons regenjack aangehad.

Tijdens de rit naar Bretagne hebben we overnacht in Fougères, net voorbij de Normandische grens. Fougères stond niet op onze ‘mooie stadjes lijst’ maar daar hebben we gelijk verandering in gebracht. Een hele fraaie stad, verdeeld in een hoger en lager gedeelte. Mooi geplaveide straatjes, oude statige huizen afgewisseld met vakwerkhuizen en natuurlijk het grote Middeleeuwse kasteel. Ooit vroeger een van de meest indrukwekkende versterkte burchten van Europa, staat er geschreven. Helaas waren we te laat aangekomen om het kasteel ook van binnen te kunnen bekijken maar met de buitenkant waren we ook al dik tevreden. Vanaf de bovenstad heb je een mooi uitzicht op het kasteel. Volgens de beschrijving moet het kasteel dertien torens hebben. Waarschijnlijk wat verdekt opgesteld want ik heb ze niet alle dertien gezien.

Deze geiten hier zijn ingezet om het maaiwerk te doen.

In de bovenstad loop je door een mooi aangelegde Jardin Public. Via smalle trappetjes daal je af naar de benedenstad, waar je bij het kasteel uitkomt.

Mooi aangelegde trappetjes. Gewoon van beton maar op zo’n manier gemaakt dat het wel boomstronken lijken.

Een bronzen standbeeld middenin de tuin. Muren begroeid met allerlei varentjes.

Bij de ingang van het kasteel een oude watermolen. Een mooi gezicht hoe al het water er doorheen wordt ‘gejaagd’.

In Bretagne zijn zonder een crèpe te hebben gegeten, kan natuurlijk niet. Je struikelt hier bijna over de crèperies. Het was geen straf om bij Tante Suzette er eentje te eten. Thuis toch ook maar eens proberen om zo’n mooi dun exemplaar te bakken!

Familie kip

Onze Nederlandse weken zitten er weer op en via diverse omwegen rijden we terug naar onze berg. In België stoppen we op een parkeerplaats om de benen even te strekken. Niet alleen wij maken gebruik van de parkeerplaats, deze kippenfamilie ook. Schijnbaar helemaal op hun gemak in de buurt van al die auto’s, scharrelen ze hier rustig hun kostje bij elkaar. Zelfs die hele kleine kuikentjes lijken zich hier thuis te voelen!