Gevaccineerd

Zo, de eerste spuit zit erin! Ernest heeft hier gisteren z’n eerste Covid vaccinatie gekregen. Straks in mei volgt de tweede. Vorige week had ik bij de Mairie geïnformeerd of het mogelijk is om als Nederlander in Frankrijk gevaccineerd te kunnen worden, zeker ook gezien de huidige lockdown. Ik kreeg de volgende dag al een bevestiging dat het geen enkel probleem was en tevens uitgebreide informatie over hoe en wat en waar. Prima secretaresse daar! Een telefoontje naar het gezondheidscentrum waarbij naam en mobiele telefoonnummer werden genoteerd en een paar dagen later al een sms’je met daarin een datum en tijdstip voor de vaccinatie.

In de Salle Polyvalente in Saint-Martin-de-Valamas stonden diverse tentjes klaar waarin gevaccineerd werd. Ieder zo in z’n eigen tentje waar eerst een arts langs kwam die de bloeddruk opnam en de pols telde. Het zuurstofgehalte in het bloed werd gemeten, de temperatuur opgenomen en aan de hand van een ingevulde vragenlijst werden nog wat gezondheidsvragen gesteld. Daarna de prik, voor alle zekerheid nog een kwartiertje wachten, bloeddruk opnieuw een keer gemeten en klaar. Tjonge, zo uitgebreid had ik het allemaal niet, toen ik een paar weken geleden in Nederland m’n eerste vaccinatie kreeg!

Laatste vracht

Het laatste restantje aan bomen wordt hier weggereden. Onze bomenman schat dat er in totaal wel zo’n vijftig tot zestig kuub hout is weggesleept. Nu is het onze beurt om de handjes te laten wapperen! Eens kijken hoe we het dal bij het beekje weer wat op kunnen schonen en ook maar eens gaan prakkiseren hoe we het pad weer wat recht zullen trekken. Onze bomenman heeft al beloofd dat hij een dezer dagen met een of andere ‘gladschuif machine’ langs zal komen om er overheen te gaan. Ach, en dan met wat extra graszaad her en der moet het er straks toch wel weer mooi bij liggen! Te strak en te mooi zal het overigens niet worden. Hoeft ook niet; een glad gazonnetje hier op onze berg zit er namelijk echt niet in!

Weer of geen weer

En zo werden we vanmorgen wakker!

Voor gisteravond was er regen voorspeld en een kleine kans op sneeuw. Gezien de wat te hoge temperaturen dachten we dat die voorspelde sneeuw wel natte sneeuw zou worden maar niet dus; gewoon een echte witte laag!

Eigenlijk hadden we met dit weer de bomenmannen vandaag niet verwacht maar vanmorgen vroeg werden we wakker ‘getrild’ door deze tractor die het pad afkwam. Weer of geen weer, het werk gaat door en de boomstammen worden gewoon afgevoerd.

Ei, ei

Onze bosbouwers werken hard door. De bomen zijn, op een enkele na, allemaal geveld en uit het dal weggesleept. Wat een geluk trouwens dat het niet regent. Ik zie die machine daar in dat dalletje al tot z’n assen vast staan in de modder! Nu zie je alleen maar grote stofwolken. Op gezette tijden roep ik de vermoeide mannen binnen voor een kop koffie en wat lekkers en aan het einde van de werkdag drinken we nog een biertje buiten in het zonnetje en spreken we de dag door.

Monsieur Gomès moest lachen toen hij onze ‘kunstkippen’ in het gras zag scharrelen en vertelde over z’n eigen kippen. Vanmorgen kwam hij met twee dozen kakelverse eieren aanzetten. Wel grappig om te zien wat een verschillende eieren het zijn. Groot, groter, klein, kleiner, verschillende tinten bruin en zelfs een wat groen blauwig ei! Ik vertelde hem in m’n beste Frans dat er in Nederland een kinderliedje bestaat over het waarom van zo’n blauwig ei.

Kip, zei de boer, wat zie ik nou?
Dit ei is blauw!
Dat, zei de kip,
komt door de kou.
Het vriest en daarom is mijn ei zo blauw van de kou.

Poule, le fermier dit, qu’est-ce que je vois ?
Cet œuf est bleu !
Ça, dit le poule,
C’est le froid.
Il gèle, et c’est pourquoi mon oeuf est si bleu de froid.

(vrij vertaald)

In het Frans rijmt het natuurlijk niet zo mooi maar hij begreep het liedje wel. Met glimmende pretoogjes zei hij dat hij dat verhaal straks ook aan z’n vrouw, de baas van de kippen, zal vertellen.

Oordoppen in!

Grommend geronk van een Timberjack bosbouwmachine, het geluid van jankende motorzagen en het gekraak van neervallende bomen, dat zijn de geluiden die we deze week zullen horen. We hebben hier op de berg aardig wat bomen zo her en der verspreid staan. Diverse exemplaren die wat te groot werden naar ons zin, hebben we zelf in de loop der jaren al een kopje kleiner gemaakt maar er zijn er nog genoeg waar we eigenlijk zelf niet meer aan durven te beginnen. Dat hadden we zo’n twintig jaar geleden al moeten doen, toen het nog behapbare boompjes waren.

In het dal langs het beekje staan van die hele lange dunne bomen. Het gaat hier om essen, snelgroeiende bomen die wel veertig meter hoog kunnen worden! Wij hebben het meest van tijd over onkruidbomen. Nooit aangeplant maar er vanzelf gekomen. Eigenlijk staan ze veel te dicht op elkaar en echt florissant zien ze er niet meer uit: veel dode en afgebroken takken en kale kruinen. Als er geen wind staat, geen probleem maar is die er wèl dan buigen die bomen aardig door en komen de zwiepende takken van die lange Jannen gevaarlijk dicht bij de geitenschuur en het kleine huis. Dat moet natuurlijk een keertje fout gaan. Voordat die bomen straks een noodlanding gaan maken op de daken ervan, hebben we afgelopen jaar met onze vaste houtboer, monsieur Gomès, een bomenrondje gedaan en gevraagd of hij de klus kon klaren. Geen probleem voor hem en zodra hij een gaatje zou hebben en in ieder geval voordat de nu nog kale bomen weer in blad zouden staan, beloofde hij ons te bellen. En afgelopen dinsdag was het zover. Hij had gezellige Paasdagen gehad, al het Paaslekkers was op en hij kon deze week, samen met z’n zoon, wel aan de klus beginnen. Daar gaan de bomen dan! 

Op het randje van de cirkel

Al puzzelend met twee cirkels waarop te zien is waarbinnen een straal van tien kilometer rond je huis je je mag begeven, heb ik precies een plekje gevonden waar we met vrienden kunnen afspreken, die wat zuidelijker van ons wonen. Aan de onderste rand van onze cirkel en de bovenste rand van hun cirkel ligt het dorpje Gluiras en dat is een plek waar zowel zij als wij naartoe mogen in deze periode met de nieuwste Corona maatregelen.

Even gezellig bijpraten onder het genot van een kopje koffie uit de meegebrachte thermoskan, een punt taart en een glas witte wijn. Dat ‘even’ moet je trouwens met een flinke korrel zout nemen; pas twee en half uur later stapten we weer in de auto en reden we vervolgens via onze eigen cirkel terug naar huis.

Dat dorpje Gluiras hebben we overigens al eens eerder bezocht, ook samen met deze vrienden. We hebben er destijds een mooie wandeling gemaakt en die dag afgesloten met een heerlijk etentje in het plaatselijke restaurant. Ja, dat zit er nu natuurlijk niet in; de cafés en restaurants zijn nog steeds gesloten. Maar ook zonder die wandeling en zonder dat restaurantje hebben we het vanmiddag hier in het zonnetje weer heel gezellig gehad. En wie weet, als we elkaar de volgende keer weer zien, dan hebben we met z’n allen Corona in de tussentijd misschien wel zo’n flinke klap toegediend dat we weer veel meer mogen!

Een nieuw leven voor Fontréal

Gisteren hebben we een ommetje gemaakt, richting het huis met het torentje. Ik heb daar wel eens eerder wat over geschreven; het blijft nog steeds een favoriete plek van ons. Dat ommetje van gisteren was trouwens een soort van ‘pré frietjes wandeling’. Zaterdagavond gaan we ons vaak te buiten aan krokant gebakken frietjes met een zelfgemaakte kroket. Om niet bij iedere calorierijke hap last te krijgen van een soort schuldgevoel, maken we van tevoren een flinke tocht en de dag daarop plakken we er een ‘post frietjes wandeling’ achteraan!

Om nog even terug te komen op ‘ons’ huis met het torentje. We hadden al eerder gehoord dat er grootse plannen waren voor het historische pand. De nieuwe eigenaar wilde er een chambre d’hôtes in gaan beginnen en gîtes gaan verhuren. Lange tijd was het stil op deze plek maar sinds kort wordt er druk gewerkt door diverse aannemers.

De aannemer die ooit bij ons heeft gewerkt, staat er ook bij!

De voorkant van het woonhuis blijft gelukkig onveranderd, zo ook het torentje maar aan de achterkant gaat er veel op de schop. De bijgebouwen die daar staan, worden omgetoverd tot gîtes. Zelfs een zwembad staat in de planning!

Waarschijnlijk gokt de eigenaar erop om net voor de zomer klaar te zijn om dan in de vakantiemaanden al volop gasten te kunnen ontvangen. Nieuwsgierig als we zijn, zullen we komende tijd vast nog wel eens vaker dit rondje doen. Ook al gaat het geheel er anders uitzien en krijgt het een heel andere bestemming, het blijft natuurlijk nog steeds wel een beetje ‘ons’ huis met het torentje!

Hieronder een foto (van internet) hoe het hele gebeuren er straks uit gaat zien. Vijf gîtes en een chambre d’hotes.

Derde lockdown

Soms kan zo’n blog best wel handig zijn. We hadden het er vanmorgen over dat we nu onze derde lockdown hier meemaken. Maar wanneer precies was ook alweer de eerste en de tweede opsluiting? Even scrollen door ‘t blog laat zien dat het alweer een jaar geleden is dat we voor het eerst vast zaten op onze berg. Niet leuk dat er nu opnieuw strenge maatregelen zijn afgekondigd maar wel nodig. Het aantal besmettingen stijgt nog steeds op dit moment en de daarmee gepaard gaande druk op de ziekenhuizen ook. Door nu even keihard op de rem te trappen hoopt president Macron waarschijnlijk dat het aantal Corona besmettingen zo zeer zal afnemen dat straks, als het vakantieseizoen gaat beginnen, er weer veel meer mogelijk zal zijn. Zeker als dat ook nog gecombineerd gaat worden met het flink opschroeven van het vaccinatietempo. We gaan het zien!

Een mooie foto kan ik hier eigenlijk niet bij verzinnen. Maar ach, het is bijna Pasen en we zitten hier goed op onze berg. Het is mooi weer, de natuur doet z’n best, dus dan maar dit plaatje.

Snoeibeurt

Volop zon, een blauwe lucht en net genoeg wind zodat het niet te warm is om lekker buiten bezig te zijn. Vandaag zijn de vlinderstruiken aan de beurt; ze krijgen een flinke knipbeurt. Snoei ik misschien een keertje wat te fanatiek, geeft niets. Ideaal zo’n vlinderstruik, hij loopt namelijk altijd wel weer uit. Ik heb eens zitten tellen maar we hebben verspreid over het terrein wel zo’n twaalf struiken.

Deze berg takken hier is maar één van de drie. Ze gaan straks allemaal in de aanhanger en krijgen dan een enkele reis aangeboden naar de déchetterie. Opgeruimd staat netjes. En nu maar wachten tot de struiken weer gaan uitlopen. Je kunt het je bijna niet voorstellen maar straks in de zomer staan ze allemaal weer volop in bloei en dan weet je gelijk weer waarom deze struiken vlinderstruiken heten. Tegen die tijd is het een komen en gaan van talloze mooie vlinders. Ze ploffen even neer op een bloemtros, snoepen er een beetje van en fladderen weer verder. We hebben met opzet een paar struiken naast het terras geplaatst. Niets mooier dan een kop koffie met uitzicht op die vlinders!

Nu lees ik net dat je, als je meerdere vlinderstruiken hebt die zo’n beetje tegelijkertijd bloeien, je beter aan wisselsnoei kunt doen. Het ene jaar een paar struiken snoeien en het jaar erop de anderen. De gekortwiekte vlinderstruik zal later bloeien dan de niet gesnoeide en zo kun je dan een langere periode van de bloemen en dus ook van de vlinders genieten. Tja, dat had ik natuurlijk eerder moeten lezen. Volgend jaar maar eens uitproberen.

Tweede leven voor de biebbus

Deze bus heeft voorheen als biebbus rondgereden. Nu zijn de boeken verdwenen en wordt hij ingezet als vaccinatiebus en dan met name voor de zeer afgelegen bergdorpjes. Zo’n 450 bewoners van deze geïsoleerde gehuchtjes krijgen zo de mogelijkheid om via bovenstaande rondreizende vaccinatiebus geprikt te worden. De meesten van hen zijn ouderen die zich moeilijk kunnen verplaatsen. De vaccinaties worden trouwens niet in de bus zelf uitgevoerd maar in ruimtes die door de bezochte dorpjes ter beschikking worden gesteld. Dat kan variëren van het plaatselijke kerkje, de salle des fêtes tot zelfs in een hiervoor in de gauwigheid opgezette vaccinatietent in een gymzaal aan toe. De bus zelf wordt gebruikt voor het vervoer van materiaal, voor de gekoelde opslag van de vaccins en voor het personeel. Maar in het geval er niet een goede ruimte voorhanden is om te vaccineren, kan zelfs de bus nog worden ingezet. Er staat in ieder geval een aangepaste ‘prikstoel’ in de bus. En ach, voor het geval je wat langer moet wachten is er misschien ook nog wel een achtergebleven biebboek in de bus te vinden om de tijd door te komen!

(foto l’Hebdo)