Wolken

Dit soort luchten kom je bij ons niet zo vaak tegen. Wèl zo’n strakblauwe lucht maar dan meestal zonder die mooie witte wolkenpartijen. Deze waren te bewonderen toen we onlangs op ‘het plateau’ voorbij Saint Agrève wandelden. Bijna onwerkelijk zo met die hele blauwe lucht en die scherpe randen van die witte wolken.

Ik geniet altijd van die fraaie termen die de weermannen en vrouwen voor al die verschillende wolken gebruiken. Cumulus zus, cumulus zo, cumulonimbus dit en cumulonimbus dat. Ik ben er altijd wat jaloers op hoe makkelijk zij deze woorden uit hun mond kunnen laten rollen. Mijn tong zou al direct in de knoop liggen.

De wolkenpartij op de foto is, als ik het goed begrijp, een cumulonimbus calvus. Volgens ‘de wolkoloog’ is dit een sterk groeiende wolk die langzaam de scherpe omtrekken boven aan de top begint te verliezen. Deze wolk wordt ook wel de gestapelde regenbrenger genoemd. Dat laatste klopte trouwens wel. We kregen tijdens die wandeling een flinke bui over ons heen!

Handig

Tijdens onze fietstocht afgelopen dinsdag, kwamen we op de terugweg langs een oprit met een soort van brievenbus ‘plus’. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ik op dat moment totaal geen oog meer had voor de omgeving en zeker niet voor een brievenbus. Het enige waar ik me op dat moment al puffend en hijgend mee bezig hield, was de vraag hoe lang ik m’n trappers nog rond kon krijgen! Ernest was mij al ruim voorbij geschoten, toen hij opeens weer terugkwam. Dacht ik in eerste instantie dat hij dit deed om mij aan te moedigen maar nee hoor, hij wilde een foto maken van deze brievenbus met die koker er bovenop. Zo’n koker waar men een krant in doet kennen we wel maar eentje voor een stokbrood hadden we nog niet eerder gezien.

Wel handig voor de bewoners die zo, zonder dat ze helemaal naar de boulangerie moeten, toch kunnen genieten van een vers stokbroodje. Moet dat stokbrood natuurlijk niet een flinke regenbui op z’n dak krijgen, zo eentje waar we gisteren op getrakteerd werden. Nu ja, dan kun je altijd nog broodpap maken van dat natte uiteinde!

Koffie op het terras

Vanmorgen zijn we naar Chalencon gefietst. Afdalend met zuidoostenwind tegen en dus op de terugweg, stijgend naar onze berg, de wind mooi in de rug. Niet verkeerd uitgekiend zo. De terrassen, café’s en restaurants zijn per vandaag weer open, dus in Chalencon hebben we op het terras heerlijk genoten van ons eerste kopje déconfinement koffie. Op deze wijze geschreven lijkt het trouwens wel een beetje op decafeïne koffie! Gelukkig was het een ouderwets kopje stevige cafeïne koffie dat we voorgeschoteld kregen en wat we op dat moment ook best konden gebruiken. De dame van de bediening droeg een beschermend mondkapje en de tafeltjes stonden keurig op 1 meter afstand van elkaar. Bij het afrekenen merkten we dat de koffie wel wat duurder was dan in de tijd van vóór alle Corona perikelen maar ja, er moet toch op een of andere manier weer wat geld terug verdiend worden. Van mij mogen ze!

Dat mondkapje van de dame die de koffie kwam brengen viel trouwens helemaal niet op. Alle aandacht ging eigenlijk veel meer uit naar haar kleurige buik!

Opgelucht

We hebben gisteren op het puntje van onze stoel gezeten en naar de buis gekeken, oren en ogen wijd open. Wat voor versoepelingen zouden er worden afgekondigd door de Franse premier. Hoera, de 100 km maatregel wordt afgeschaft en we mogen ons weer vrij en zonder speciale papieren in Frankrijk begeven. Dat is goed nieuws, want door die 100 km beperking hadden we onze week in de Queyras van half mei al af moeten zeggen. De verhuurster van de gîte heeft ons toen door kunnen schuiven naar 6 juni in de hoop dat die maatregel dan van de baan zou zijn. En onze week kan nu dus doorgaan. We gaan weer lekker even onze eigen berg inruilen voor de bergen in de Hautes Alpes, een gebied waar we 3 jaar geleden ook al met veel plezier hebben rondgestruind.

Ook voor de horeca was er gelukkig goed nieuws. Ze kunnen weer opgelucht ademhalen. Per 2 juni mogen de café’s en restaurants weer open. Wel met wat beperkingen zoals maximaal 10 man aan 1 tafel en het hanteren van 1 meter afstand tussen de onderlinge tafeltjes. Alleen voor de oranje departementen gelden nog wat strengere regels. Wat betreft het toerisme hier; de campings in bijna heel Frankrijk mogen per 2 juni weer open dus het gaat echt de goede kant op. Nu alleen nog de grenzen. Mits de gezondheidssituatie niet verslechtert en het overleg met de andere Europese landen over het openstellen van de grenzen niet verkeerd uitpakt, dan is Frankrijk per 15 juni weer open voor reizigers uit de Schengenlanden. Dan kunnen straks ook onze kinderen weer langs komen. Wat betreft die open grenzen half juni………..oké, misschien ben ik dan nog wel niet helemaal voor 100% maar toch zeker al wel voor 99% hoopvol gestemd!

Herderstasje

Tijdens een wandeling pas geleden, zagen we dit ‘herderstasje’ hier in de berm staan. De naam heeft de plant te danken aan de vorm van die kleine dingetjes die aan de stengel zitten. Die hebben de vorm van de tas die een herder vroeger bij zich had. Ook andere namen worden wel genoemd, zoals bijvoorbeeld ‘lepeltjeskruid’. Die kleine tasjes aan de stengel lijken namelijk ook wel wat op lepeltjes.

Met dat herderstasje deden kinderen vroeger altijd spelletjes. Ze lieten hun vriendjes en vriendinnetjes dat plantje zien met de vraag of ze zo’n lepeltje eraf wilden plukken. Deden ze dat, dan werd er plagend geroepen: “Lepeldief, lepeldief, je vindt je vader en moeder niet lief!”.

Vroeger wist ik niet beter dan dat het een hartjesplant was. Waarschijnlijk omdat die kleine ‘tasjes’ ook wel wat op hartjes lijken. Als kleine kinderen hadden we een variant op dat lepeldief rijmpje. Geen idee of we dat misschien wel zèlf hadden verzonnen maar het zal vast met die hartvormige lepeltjes te maken hebben gehad. Met die plant ging je naar je favoriete vriendje toe. Die moest dan zo’n hartvormig lepeltje eraf trekken en dan zong je het rijmpje: “Hartendief, hartendief, vind je mij of die ander lief”. Het was dan de bedoeling dat het vriendje je een kus zou geven. Een ramp natuurlijk als dat niet werd gedaan: een jong en onschuldig meisjeshart zomaar in één klap aan gruzelementen!

Wat betreft liedjes over kusjes vragen had je er ook eentje waarbij je midden in een kring van kinderen moest staan. Onder het zingen van het liedje ‘een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, wie zal ik een kusje geven’ draaide je in het rond met je ogen dicht en wijzend met je arm. Bij het laatste woord van het liedje stond je stil en diegene waar je uitgestrekte arm dan naar wees, moest je een kusje geven. Natuurlijk speelde je dan een beetje vals en stiekem kijkend tussen je wimpers door, probeerde je precies stil te staan bij je favoriete klasgenoot. Tjonge, wat voor herinneringen er wel niet allemaal boven komen bij het zien van dat simpele herderstasje!

Ik hoor de kinderen al zeggen: “Dat heet nu oud worden, mam”!

Irissen

De een vindt de iris mooi, de ander is er wat minder over te spreken. Had ik vroeger niet echt wat met irissen, sinds we in Frankrijk zitten en ik hier heel veel van die planten zie staan en dan met name de lichtblauwe, ben ik helemaal om. Pas geleden reden we langs een huis met een lange oprijlaan. De eigenaar ervan moet wel een echte liefhebber zijn want beide kanten van die laan stonden vol met irissen in diverse kleuren. Mooi trouwens in combinatie met de gele brem die hier gewoon gratis en voor niets als een soort onkruidplant welig tiert!Kijk, dat zou ik nu ook wel willen. Ons huis heeft wel een lange oprijlaan maar het enige probleem is dat die officieel van de gemeente is en dat zo twee keer per jaar de bermen aan weerszijden helemaal gekortwiekt worden. Ik zie het al voor me: staan daar die mooie planten volop te bloeien, komt de gemeentelijke grasmaaimachine langs en even later heb je allemaal van die zielige onthoofde irissen! Dus we gaan een andere plek ervoor verzinnen. Het begin is er al. Op de foto zie je een heel mooi geel krijgertje staan aan de zijkant van onze privé oprit, richting de achterkant van ons huis. In gedachten zie ik al rechts en links van die oprit een lange rij bloeiende irissen staan.

 

Een idyllisch plekje

Gisteren waren we al vroeg op pad en wij niet alleen want ook een hoop Fransen zagen deze zonnige Hemelvaartsdag als een mooie gelegenheid om de natuur in te trekken. Wellicht om wat overtollige Corona kilo’s kwijt te raken! Ach, genoeg ruimte hier dus last van elkaar hebben is geen enkel probleem en op z’n tijd even een praatje maken (op Corona afstand natuurlijk!) is ook altijd wel leuk. Op de beschrijving was aangegeven dat je, even van de route af en via een blauwe bewegwijzering, een mooie waterval kon bewonderen, ‘la cascade de la Monette’. Helaas, nergens blauwe paaltjes of wat dan ook te bekennen. Gelukkig kwamen we een ander stel wandelaars tegen dat ons kon vertellen hoe we er naartoe konden lopen. En inderdaad, even een stuk terug lopend en via een bijna onzichtbaar pad naar beneden, hoorden we in de verte al wat geklater van water: daar was  dus onze waterval. Even iets verderweg kon je ook zien dat al dat naar beneden stortende water terecht kwam in een mooi klein bassin. Echt een idyllisch plekje. Nu begrijpen we ook waarom er geen enkele blauwe bewegwijzering meer te bekennen was. Andere watervalliefhebbers hebben die vast en zeker weggehaald in de hoop dat er dan geen hordes toeristen op af zullen komen. Tja, ook al was het water behoorlijk koud, we konden het toch niet laten om er even in te plonsen!

Mondmaskers

Men is hier in de regio Auvergne-Rhône-Alpes al volop bezig met de distributie van wasbare mondmaskers. Ook de Ardèche heeft een grote voorraad binnen gekregen. Onlangs heeft onze gemeente al aangekondigd dat, zodra de dozen met maskers op de stoep van de Mairie staan, de gemeenteraadsleden direct op pad zullen gaan om de bewoners van zo’n masker te voorzien. Op alle adressen in het dorp zal dan keurig een gevulde envelop in de brievenbus worden gedeponeerd. En zo kwam Ernest vanmiddag terug van z’n dagelijkse rondje brievenbus met onderstaande envelop in z’n hand. Mondmaskers voor Théron. Prima actie van onze gemeente!

Bloeiende bermentocht

Dankzij de versoepeling van de Corona maatregelen hebben we, in plaats van in die hemelsbrede 1 kilometer rondom ons huis, nu weer een wandeltocht verder weg kunnen maken. Vanuit ons raam keken we al regelmatig met heimwee naar ons favoriete Mont Mézenc gebied en gisteren zijn we daar heerlijk wezen wandelen. De rugzak ingepakt met voldoende rantsoen, want de terrassen, restaurantjes en café’s zijn nog steeds gesloten. De wandeling staat bekend als ‘la balade de la Douce’ maar wij hebben ‘m gisteren omgetoverd tot ‘de bloeiende bermentocht’. Overal langs de weggetjes zag je een zee aan kleurige bloemen en bloemetjes. Het viel ons op dat de tuinen, zowel de gewone als de groentetuinen, er zo mooi verzorgd bij liggen. Net alsof de bewoners dankzij het verplichte thuiszitten meer aandacht en waardering hebben gekregen voor alles wat zich rondom het huis afspeelt. Nu ja, men heeft door het hele Corona gebeuren natuurlijk ook meer dan genoeg tijd!
Wilde orchideeën kom je hier volop tegen. De roze variant, zowel de donkere als de lichtroze, kennen we wel maar deze gele orchideeën waren we nog niet eerder tegengekomen.Het begin van een nieuwe dennenappel is er al maar dat die kegels zo roze beginnen, wisten we niet.Niet verkeerd zo, deze eerste ‘déconfinement’ wandeling!

Akelei zaadjes

Van een vriendin uit Nederland kreeg ik een tijdje terug een envelop toegestuurd die, als je er mee wapperde, flink wat geritsel liet horen. Gelukkig hebben we geen last gehad van een of andere overijverige ambtenaar tussen Nederland en onze berg die zich daaraan heeft gestoord: de envelop is netjes dicht gelaten. Geen flauw idee trouwens of je zaadjes zo per post mag versturen. Ik was er in ieder geval heel gelukkig mee want in die envelop zat een plastic zakje met een hele hoop akelei zaadjes. Een plant die ik schitterend vind en waarvan mijn vriendin er heel veel van in haar tuin heeft staan. De zaadjes heb ik in een laagje grond gestopt, de grond wat vochtig gemaakt en er plastic over gedaan. Broeien maar! Het duurde niet lang of er kwamen al heel veel groene sprietjes happend naar lucht naar boven. Hoogste tijd om die akeleitjes in wording maar wat meer ruimte te gaan geven.

Zoals ze hier staan te schitteren in de tuin van mijn vriendin, zo hoop ik natuurlijk dat die spietjes van mij het volgend jaar ook gaan doen.

Nog even wat geduld hebben, dus!