Curaçao plant

Deze foto had ik vanmorgen niet kunnen maken! Vanaf zo ongeveer vier uur in de ochtend is het hier al aan het onweren, valt de regen met grote regelmaat flink uit de hemel en kun je door de laag hangende bewolking de overkant van het dal bijna niet meer zien. Wat zal zo’n dag als vandaag trouwens goed zijn voor de tuin en het gras. Je ziet ze stilletjes genieten!

De plant op de foto is een Lantana, een halfheester afkomstig uit tropische streken. Een echte zonaanbidder die, als hier de zomer weer voorbij is, mag overwinteren in onze orangerie. We hebben de plant ooit eens als een heel armetierig miniplantje uit ‘de koopjesbak’ van de Aldi gered en eigenlijk alleen maar omdat op het kaartje dat eraan bungelde er hele mooie oranjerode bloemen te zien waren. Nog niet aanwezig bij de aankoop maar als je het kaartje mocht geloven, zou de plant fraaie bloemen moeten gaan geven. Jarenlang bleef het maar een ‘zo zo la la’ plant met amper wat bloemen maar dit jaar staat ze te schitteren. De plant heeft trouwens ook nog een emotionele waarde en dan met name voor Ernest. Tijdens zijn jeugd heeft hij een aantal jaren op Curaçao gewoond waar deze struik in de tuin stond. Het Aldi exemplaar bij ons op het terras luistert nu trots naar de naam ‘Curaçao plant’. Regelmatig zie je Ernest met zo’n heimwee blik in de ogen, zachtjes praten met ‘zijn’ plant!

Makkelijk om te stekken. Takje eraf snijden en in de grond stoppen, Ernest erbij zetten et voilà!

Fraaie lucht

Mooie wolkenluchten vervelen nooit! Dit is ook weer zo’n schitterende lucht. Gisteren in de vroege avond begon het wat harder te waaien, hoorde je gerommel in de verte en zag je regelmatig van die bliksemschichten door de lucht schieten. Het onweer kwam niet dichterbij maar bleef een beetje in de buurt van de Mont Mezenc hangen. Je kon zien dat het daar regende. De lucht was opgedeeld in donkere wolken met regengordijnen en nog een restantje zon.

Op de koffie

Gisterochtend zijn we even op bezoek geweest bij vrienden, die iets zuidelijker wonen. Nu ja even, we zouden eigenlijk alleen een kop koffie doen met een stuk taart. We reden uiteindelijk pas om zeven uur weer weg, dus je hoeft je niet af te vragen of het gezellig was! De gastheer, een echte fietsspecialist, heeft Ernest nog wat advies kunnen geven hoe hij de versnelling van onze mountainbikes weer goed ‘aan de praat’ kon krijgen. Jongste zoon Tim komt volgend weekend met een stel vrienden bij ons op de berg en dan moeten alle fietsen tiptop zijn. Het is gelukt, de fietsen staan startklaar! Vakantie vieren, luieren en in de zon zitten? We zullen die jongens eens flink de berg op en af jagen! 

Dorst

In het weiland iets verderop staan al een tijdje deze twee koeien geparkeerd. Als ze even helemaal genoeg hebben van de zon, zijn er gelukkig ook genoeg schaduwbomen waaronder ze verkoeling kunnen vinden. Er loopt geen beekje langs het weiland dus deze bak water is bijna heilig voor hen. Als ik dorst zou hebben, zou ik direct aanvallen maar dat geldt niet voor deze koe! Eerst zie je haar een beetje met de tong door het water roeren en lijkt het wel alsof ze het water even moet keuren. Daarna begint ze pas echt te drinken. Ze doet dit trouwens keurig netjes; geen gesmak, geslobber of geslurp maar bijna onhoorbaar zuigt ze het water naar binnen. Koeien kunnen per dag wel zo’n zeventig tot honderd liter water drinken en misschien zelfs nog wel meer, afhankelijk van hoe warm het is en of ze wel of niet melk geven. Zo’n bak als hierboven zal dus met deze zomerse warmte wel binnen ‘no time’ weer leeg zijn. Dit hele waterverhaal maakt me trouwens ook dorstig. Gelukkig loopt onze waterbron ondanks de warmte nog steeds als een tierelier!

Monsieur Koosa

Tijdens het wekelijkse boodschappenrondje kwamen we langs een huis waar deze courgette aan het toegangshek hing: even een stop waard! Op het moment dat ik met de camera in de weer was, zag ik een arm vanuit de moestuin omhoog gaan. Die arm hoorde bij de eigenaar van het huis. Enthousiast werd ik gevraagd of ik nog meer courgettes wilde bewonderen. En zo zit je even later aan de koffie met zelfgebakken taart te praten met een Duits Egyptisch echtpaar dat sinds twee jaar ook met retraite is. Het huis was gekocht als een ruïne, al in 1983 en iedere keer werd er tijdens vakanties een stukje ruïne omgetoverd tot een huis. Zo’n verhaal klonk ons wel bekend in de oren! Beladen met courgettes namen we weer afscheid. De courgette op de foto heeft van de eigenaresse de welluidende naam ‘Monsieur Koosa’ gekregen. Meneer courgette maar dan met een verwijzing naar haar Egyptische roots.

Van vlinders en hoe warm het is

Het schijnt hier morgen de warmste dag van de week te worden maar vandaag kan die warmte er ook wat van! Buiten in de schaduw is het al 31 graden dus wil ik niet eens weten hoe warm het dan wel niet in de zon moet zijn. Binnen in het huis is het lekker koel; leve de dikke muren! Wellicht door een of andere afwijkende hersenkronkel vinden we het eigenlijk maar niets om nu binnen te gaan zitten. Het is zomer, de zon schijnt en dan ‘moeten’ we buiten zijn; zoiets. De hangmatten, waar we graag zo na de lunch even in uitbuiken, hangen in de schaduw onder een groot en groen bladerdak. We hebben dus een compromis met onszelf gesloten: wèl buiten maar niet in de brandende zon. Wie geen last van de warmte schijnen te hebben, zijn deze vlinders die constant af en aan fladderen. Op verschillende blogs ben ik de vlinderstruik al tegengekomen, bij veel mensen favoriet. Rondom ons huis hebben we er ook heel wat staan, in diverse tinten paars. Ik heb nu een struik(je) in wording waarvan ik hoop dat die roze gaat bloeien. Het is een dankbare struik, zowel wat betreft de mooie bloemen als ook de vlinders die erop afkomen. Soms is het meer vlinder dan struik, lijkt het wel!De bruinoranje vlinder met stippen zie je hier het meest. Een enkele keer zie je ook een heel mooi citroengeel exemplaar maar helaas….. die wilde niet stil blijven zitten voor de foto. Dit witje hieronder met veel pijn en moeite wèl.

Zorgzaam

Zo warm als het op dit moment in Nederland is en het zelfs komende dagen nog warmer lijkt te gaan worden, zo warm is het bij ons gelukkig (nog) niet. De temperaturen stijgen wel aardig maar er is gelukkig geen sprake van tropische temperaturen bij ons op de berg. Waarschijnlijk ook omdat dankzij de hoogte van zo’n 800 meter er hier bijna altijd wel een verkoelend windje waait. De gemeente denkt goed aan haar inwoners en komt alvast met een hittebericht. Vandaag kregen we het toegestuurd met tips om de hitte de baas te blijven. Een streep door de alcohol zal voor velen wel het moeilijkst worden maar ach, een verkoelend biertje op z’n tijd moet toch wel kunnen.

La Chapelle Saint Antoine

We zijn weer terug van een paar dagen familiebezoek in de Corrèze. Voordat we op pad gaan, wordt altijd eerst de kaart uitgebreid bestudeerd en alle wegen ernaartoe bekeken omdat we eigenlijk iedere keer een andere route willen uitproberen. En ook dit keer hebben we weer een mooie weg gereden. Je moet niet willen opschieten op al die kleine binnendoor wegen maar ja, dat hoeven we eigenlijk ook niet, we hebben tijd zat! Onderweg stoppen we regelmatig op een mooi plekje.Hier zijn we vlakbij het plaatsje Murat in de Cantal. Als je naar boven kijkt zie je dit kapelletje liggen. Een mooie plek om daar ons stokbroodje te eten. De auto moet je beneden laten staan en via een klein paadje klim je naar boven. Een sober Romaans kapelletje uit de twaalfde eeuw, voor een groot deel al gerestaureerd. De deur is gelukkig niet op slot zodat we even naar binnen kunnen glippen.Vanaf deze plek bovenop de berg heb je een schitterend 360 graden uitzicht. Op onderstaande foto zie je rechts in de verte de top van le Puy Mary, een van de hoogste bergen in de Cantal. Hier lui liggend ziet ‘Marie’ er eigenlijk erg uitnodigend uit. We hebben ons al voorgenomen om bij een volgende keer het niet alleen bij kijken te laten maar haar ook eens van dichterbij te gaan bewonderen en naar boven te klimmen. Heel opmerkelijk; we waren lange tijd de enige twee op de berg en net toen we weer terug wilden gaan kwam er een stel wandelaars aangelopen. In de hele omgeving geen mens te bekennen en als je dan mensen tegenkomt, blijken het natuurlijk weer Nederlanders te zijn. Ik denk dat zelfs als je middenin de Afrikaanse rimboe loopt, je nòg Nederlanders tegen het lijf zult lopen! Het was trouwens een aardig stel, hoor.

Langs de akkers

Zo ’s avonds na het eten is het een heerlijk temperatuurtje om nog even een stukje te wandelen. Niets en niemand kom je tegen. Je hoort alleen het getjirp van de krekels die hun warmte proberen kwijt te raken. Mooi om zo langs de akkers te lopen met de laatste stralen van de zon.

 

Heftig weer

Het was natuurlijk de goden verzoeken toen ik gisteren over regen en onweer begon. Gisteravond is het hier op de berg flink tekeer gegaan. Harde wind, onweer, hagel, giga stortbuien, het regenwater stroomde in kleine riviertjes de berg af! De elektriciteit was er weer regelmatig af en de TV had ook problemen met het noodweer. (gelukkig pas na de wedstrijd!) Vanmorgen even de schade opgenomen. Heel wat potten met planten waarvan de bloemen het begeven hebben, het grind bezaaid met afgerukte groene bladeren uit de blauwe regen, vlinderstruiken met door hagel doorboorde bladeren en de mooie volop bloeiende Annabellen die voorheen fier rechtop stonden, zie je nu zuchtend uitgezakt op de grond hangen door al dat natuurgeweld.