Mooi maar pittig

Met dat schitterende weer gisteren, voelden we ons bijna verplicht om erop uit te trekken! Geen probleem; we hebben onze verzameling wandelingen weer eens tevoorschijn gehaald en een mooie tocht uitgezocht in de buurt van Lachapelle-sous-Chanéac.

We zijn zowaar tijdens de hele tocht geen enkele keer verkeerd gelopen, wat een hele prestatie voor ons is. De routebeschrijving klopte als een bus en wat betreft de bewegwijzering; de pot met gele verf was dit keer niet voortijdig leeg! Het was een mooie en afwisselende tocht, precies zo eentje zoals we altijd graag lopen. Niet teveel door het bos maar meer langs de rand ervan, door weilanden, een heel stuk langs een snelstromend riviertje, dwars door kleine gehuchtjes en dan ook nog met veel mooie vergezichten. Het was wel een behoorlijk pittige wandeling.

Al bijna direct vanaf het begin was het stijgen geblazen, via een pad dat bezaaid was met keien. De sneeuw die nog niet overal verdwenen was maakte het lopen ook wat lastiger. Halverwege de tocht werden we voor een tweede keer getrakteerd op een flinke klim maar dit keer ging het gelukkig via een verhard weggetje. Ach, hoe snel vergeet je dat dan allemaal weer als je het allerlaatste stuk, als de spieren al lichtjes beginnen te protesteren, alleen nog maar hoeft te dalen.

Tijdens de tocht passeerden we het gehuchtje Rimande waar deze oude graanmolen staat, aan de rand van een riviertje met dezelfde naam. De molen bestond destijds uit drie verdiepingen. De ene verdieping waar het graan werd gemalen, de andere waar notenolie werd geperst en dan nog een woonlaag waar de molenaar huisde. Helaas allemaal niet meer in gebruik en ook niet meer te bezichtigen.

Een paar meter verderop bevindt zich de mooi gerestaureerde four à pain, de broodoven. Gerestaureerd in 1994 door de inwoners van het gehucht. Het lijkt trouwens wel meer een bakhuisje dan alleen maar een oven. 

Soms lijkt het wel alsof de tocht over het erf van de bewoner loopt, of dwars door zijn tuin gaat. Je voelt je als wandelaar bijna schuldig! Als we dan toevallig iemand zien, vragen we eigenlijk altijd of het wel ‘permis’ is en dat zorgt dan ook meestal voor een leuk praatje.

Hoe mooi zo’n simpele emaille bak hier!

De tocht voerde een heel stuk langs de Rimande, een snelstromend zijriviertje van de Eyrieux. Een ideale plek om in de zon ons stokbroodje te eten!

Het voorjaar in de bol

Gisteren was het gewoon lente hier! De zon scheen volop en de lucht was strakblauw. Nadat we in Vernoux even de auto door de wasstraat hadden gehaald om al de pekel van de afgelopen sneeuwperiode weg te wassen, zijn we doorgereden naar Châteauneuf-de-Vernoux. Iedere keer als we naar Vernoux rijden, zien we dat dorpje liggen maar eigenlijk hebben we het nog nooit bezocht, terwijl het toch wel een bepaalde aantrekkingskracht heeft door de toren die hoog boven het dorpje uitsteekt. De auto hebben we op de parkeerplaats gezet en via een smalle trap zijn we naar boven geklauterd. Niets geen toren, alleen nog maar een restant ervan! Uit de verte lijkt het net alsof het nog om een echte toren gaat maar kom je dichterbij dan zie je dat er eigenlijk alleen nog maar een stuk muur van overeind staat. De rest van het kasteel dat er ooit moet hebben gestaan, is al heel lang geleden verdwenen. Wel een mooie omgeving om even een flinke voorjaarswandeling te maken. De zon op je bol, zo’n vijftien graden en gewoon in je T-shirtje! Het weer zal best wel weer omslaan maar deze dag hebben we vast binnen en smaakt trouwens ook wel naar meer.

In de herkansing

De wegen richting de Mont Mezenc waren weer open, er lag genoeg sneeuw, er stond niet te veel wind en er was meer dan genoeg zon voorspeld dus gisterochtend hebben we alle skispullen in de auto geladen en opnieuw een poging gewaagd. En nu met succes. We hebben een heerlijk dagje geskied! Oké, het is wel geen groot en uitdagend skigebied, het heeft geen stoeltjeslift maar alleen maar een sleeplift met van die ‘pannenkoeken’ waar je met goed fatsoen nèt op kunt zitten maar helemaal genoeg voor een dagje skiplezier. En dat zomaar in ‘je achtertuin’; de bergen waar we vanuit ons huis altijd naar kijken!

Film: Facteur Cheval

Gisteren aan het eind van de middag zijn we naar de bioscoop in Vernoux geweest en hebben, getipt door onze blogmaat in de Brionnais, de film ‘Le Facteur Cheval’ bekeken. Het ongelooflijke verhaal over het leven van een Franse postbode die een compleet ‘paleis’ in z’n achtertuin bouwde. 

We zijn een paar jaar geleden, samen met gasten, bij zijn indrukwekkende ‘paleis‘ in Hauterives geweest, dus deze film konden we dan natuurlijk ook niet aan ons voorbij laten gaan. Het filmverhaal is gebaseerd op het leven van Joseph Ferdinand Cheval, een wat stijve en contactarme postbode die tijdens zijn leven heel wat dramatische gebeurtenissen meemaakt. Op een van zijn dagelijkse bezorgrondes struikelt hij over een steen. Hij graaft hem uit en neemt hem mee naar huis. Dit voorval is een eerste aanzet tot de bouw van zijn ‘Palais Idéal’. Hij verzamelt allerlei stenen en naast de lange werkdagen als postbezorger bouwt hij ’s avonds, jaar in en jaar uit aan zijn fantasievolle ‘paleis’. Nadat zijn geliefde dochter Alice op vijftienjarige leeftijd overlijdt, lijkt de fanatieke wijze waarop hij stug doorgaat met de bouw wel bijna de enige manier voor hem om overeind te blijven. Een mooie en ontroerende film en meer ga ik lekker niet verklappen. Gewoon gaan kijken en jezelf  ‘verliezen’ in het verhaal, genieten van de goed weergegeven sfeer van die tijd en de mooie beelden van de omgeving. Het advies om zakdoeken mee te nemen, was trouwens niet verkeerd. We waren blij dat we wat bij ons hadden!

Een paar sfeerplaatjes (van het internet geplukt).

Nog een paar wetenswaardigheden:
De film is niet alleen opgenomen in Hauterives zèlf maar ook voor een groot deel in Mirmande, een ander dorpje in de Drôme, dat qua decor een betere en authentiekere sfeer gaf.

Diverse figuranten in de film werden enkel en alleen gecast voor hun handen. Voor de film waren namelijk grove, eeltige werkhanden nodig en die schijnen acteurs meestal niet te hebben.

Alpaca’s

Je zou je bijna ergens in het Andesgebergte wanen als je deze ‘Alpaca’s’ ziet, of zoals ze hier zeggen ‘Alpagas’. Als je bij ons vandaan het pad verder naar beneden afloopt en via het bos richting de ‘boomhutten’ gaat, kom je langs het weiland waar zes van deze wollige dieren staan. Geiten, schapen, koeien, ezels, paarden noem maar op, maar dit soort dieren hier in de wei, daar moet ik toch altijd even een beetje aan wennen.

Een dagje genieten

Vorige week kreeg ik een mailtje van vriendin Marthy waarin ze voorstelde om ergens in de buurt, halverwege hun huis en dat van ons, lekker te gaan wandelen en ter afsluiting te gaan lunchen in een gezellig restaurantje. Ze spitte even in haar wandelarchief en kwam met een een mooie tocht op de proppen. Een restaurantje, dat zelfs in deze wintertijd nog open was, had ze ook al snel gevonden. We wandelden vanaf St. Michel de Chabrillanoux naar St. Maurice en Chalencon. De verhalen en foto’s van Marthy en mij zullen vast wel elkaar wat overlappen maar ja, dat heb je als je met elkaar wandelt en je ook alletwee een blog hebt. Ach, positief bekeken: de lezer kan nu dubbel genieten!

Onderweg liepen we langs deze mooie stenen poort met een fraai doorkijkje. Daarachter bevond zich deze oude broodoven.

De tocht ging afwisselend door het bos, omhoog en omlaag met mooie uitzichtpunten, langs weilanden, door een gehuchtje, langs een stroompje en kwam uiteindelijk weer uit bij het beginpunt. Daar hoefden we alleen nog maar onze neus achterna te lopen om bij ‘ons’ restaurantje uit te komen. En wat voor een restaurantje! Het was eigenlijk een mix van een bistro, café, een kleine épicerie, boucherie en charcuterie, allemaal bij elkaar. Klein, gezellig, allemaal oude foto’s aan de muur, een houtkacheltje dat nog even extra opgestookt werd toen we binnen kwamen en dan le patron zèlf! Een gezellige man, goedlachs en met glimmende pretoogjes die het prachtig vond om iets lekkers aan te kunnen bieden.

Hieronder speelde onze patron even voor charcutier toen deze klant een onsje paté kwam kopen. Het was gelukkig niet erg druk in het restaurantje zodat hij alle tijd had om ons met heel veel passie wat dingen uit te leggen over de locale producten die hij gebruikte. We kozen voor een lekker klinkend menuutje. Als voorafje een schotel met daarop wat verse charcuterie soorten, gevolgd door het hoofdmenu met het speciale vlees uit de buurt van de Mont Mézenc: het mooi geaderde rundvlees waarin de smaak terug te vinden is van het kruidige gras dat de koeien daar op de hoogvlakte te eten krijgen.

De baas haalde een mooi stuk rundvlees uit de vitrine, sleep z’n messen en sneed vier mooie stukken af; hoe vers wil je het hebben!

Speciaal voor de foto werd het mooie vlees even op tafel neergezet. Daarna werd het meegenomen naar de keuken voor de verdere bereiding.

Even later zette hij het precies goed gebraden vlees, samen met zelfgemaakte frietjes en wat locale groente voor onze neus op tafel. Als goede Franse gewoonte kwam vervolgens het kaasbordje, aangeboden samen met een pot zelfgemaakte confiture, waarvan we mochten raden waaruit die bestond. We kwamen een heel eind: sinaasappel, gember en (niet door ons geraden) een of andere pompoensoort en afgemaakt met een snufje peper. Als laatste gang nog een puntje appeltaart en een petit café en daarna zouden we eigenlijk opnieuw onze wandeling moeten doen, om alles er weer af te lopen! Bij vertrek kregen we wat pompoenpitten voor de moestuin mee. Als we in de zomer terugkomen en we nemen onze pompoen mee, dan zal hij ons z’n geheime recept van de confiture verklappen. Zo’n restaurantje met zo’n patron gun je toch een tweede bezoek! En een derde en een vierde…..

Wat in het vat zit….

Kijk, die besneeuwde bergen, daar wilden we eigenlijk naartoe vandaag. Qua zon en blauwe lucht zou het een superdagje zijn geweest maar om er te komen was een probleem. Gistermiddag hadden we al een paar keer naar de route informatie gekeken en die bleef maar aangeven dat diverse wegen erg moeilijk begaanbaar of zelfs afgesloten waren. Ik heb nog gebeld met een dame van de plaatselijke ‘office de tourisme’ maar ook zij kon me niet echt blij maken. We zijn een stukje die kant opgereden en inderdaad, hoe hoger je kwam hoe slechter de weg. En nu hebben we best een stevige auto maar om al glippend en slippend die kant op te rijden en daardoor in plaats van vijf kwartier waarschijnlijk het dubbele aantal uren in de auto te zitten, dan moet de ski nood wel erg hoog zijn. Wat in het vat zit, verzuurt niet. Over een paar dagen ligt er nog steeds genoeg sneeuw bij de Mont Mezenc en zijn de wegen ernaartoe vast al wel veel beter toegankelijk. Wordt vervolgd dus.

We hebben nu heerlijk hier in de buurt door de sneeuw gewandeld. Met dat zonnetje en die strakblauwe lucht ook geen straf! 

 

Voorbereiding is het halve werk

We houden al de hele tijd de weerberichten goed in de gaten en met name de sneeuwvoorspellingen. Rondom de Mont Mezenc, de berg waar we vanuit ons huis een prachtig zicht op hebben, ligt een heel klein wintersportgebied. Het is maar zo’n vijf kwartier rijden bij ons vandaan, dus qua afstand precies leuk om daar morgen even een dagje te gaan skiën. Alle spullen zijn van zolder gehaald, de ski’s worden alvast gewaxt, nu alleen nog even de zon van vandaag reserveren voor morgen.

Van groen terug naar wit

Afgelopen vrijdag had ik het vanuit een groene wereld al aangekondigd: er werd weer sneeuw voorspeld. Je raadt het al, gistermorgen werden we wakker in een wat verstilde wereld. Het daglicht leek wel helderder de slaapkamer in te gluren dan op andere dagen. Toen we naar buiten keken zagen we ook waarom. Al het groen was alweer bedekt onder een witte sneeuwlaag. Hoorden we ’s nachts nog de regen op het dak druppelen, vanmorgen bleek die regen veranderd te zijn in sneeuw. En tòch weer die hoogte waar ons huis staat die voor al die sneeuw zorgt, hè. Ik hoorde namelijk van vrienden die maar iets lager wonen, dat het daar pijpenstelen regende.

Gistermorgen ben ik met het fototoestel naar buiten geweest. Wat is het toch moeilijk om dan een mooie foto te maken. Het was te wit, te grijs, er was geen zon, er waren geen wolken. Nu ja, hier wat foto’s van onze berg in ‘de sneeuwstand’.

De foto’s zijn op hetzelfde tijdstip gemaakt en ik heb ze niet bewerkt en kijk eens hoe de foto’s qua kleur verschillen. Die laatste foto lijkt wel een oude zwart-wit ansichtkaart!

Gistermiddag tegen vijven, zijn we nog even naar buiten geweest om de sneeuw ‘te testen’. De laag sneeuw was nog wat verder aangegroeid en inmiddels hadden we ook alweer bezoek gehad van de sneeuwschuiver. Om de foto toch nog wat meer kleur te geven, heb ik maar een blauw jack aangedaan! Overigens……wat betreft die sneeuw bij ons. Dat valt allemaal nog wel mee als je het bericht in Le Dauphiné leest.

La Chandeleur

Vanavond worden er hier in Frankrijk weer heel wat pannenkoeken gebakken. Het is vandaag de dag van La Chandeleur, of la fête des chandelles. Het feest van de kaarsen of van het licht. De dagen beginnen weer langer te worden en dat wordt hier gevierd met het bakken van heel veel crêpes: dunne, wat blekige pannenkoeken. De ronde vorm van de crêpe zou wellicht verwijzen naar de zon. In religieuze kringen wordt deze dag overigens Maria-Lichtmis genoemd en of de gelovigen dan ook deze dag aan de crêpes zitten; geen flauw idee.

In de winkel stond in ieder geval alles alweer klaar. Schappen volgestouwd met pakken bloem, maizena, melk en alles wat men maar nodig heeft om deze crêpes te kunnen bakken. Zelfs een reclamefilmpje op een TV scherm ontbrak niet! Met deze Franse traditie hebben we totaal geen moeite. Dus net als vorig jaar, staan er vanavond ook bij ons crêpes op het menu. Nu ja, het zullen wel gewoon pannenkoeken worden à la Hollandaise en wat we erop smeren zal ook wel wat minder Frans zijn. Voor ons in ieder geval geen dikke lagen Nutella op de pannenkoeken!

Ik kwam nog wat leuke uitdrukkingen tegen, over La Chandeleur en dan in combinatie met het weer. Of ze allemaal kloppen?

‘Rosée à la Chandeleur, hiver à sa dernière heure’
Als er veel dauw of nattigheid is op Chandeleur, dan is de winter zo’n beetje op zijn einde.

‘Le soleil de la Chandeleur annonce hiver et malheur’
Als op Chandeleur de zon schijnt voorspelt dat winter en ongeluk.

Maar gelukkig ook: ‘Si la chandelle est belle et claire, nous avons l’hiver derrière’
Als het op Chandeleur mooi en helder is, hebben we de winter achter de rug.