Gewoon dooreten

Als je voor je moestuin zorgt, zorgt die moestuin uiteindelijk ook voor jou! Kijk maar even wat we daar vanmorgen hebben ‘geshopt’. Vast niet moeilijk te raden wat we deze dagen zullen eten!

Wat dacht je van gegrilde courgette of een lekker courgettesoepje.

Die komkommer belandt straks in een gezonde frisse salade, samen met deze eerste twee rijpe kerstomaatjes.

Voor een gebrek aan vitamientjes hoeven we niet bang te zijn!

Korenbloem

Die korenhalmen hier zullen binnenkort wel weer gekortwiekt worden en dan hoor je van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat weer het ronkende geluid van ‘Claas’, de grote dorsmachine. Helaas is het dan ook direct einde verhaal voor deze blauwe bloeiers. Niet zo moeilijk waarom ze korenbloemen heten, lijkt me! 

In Frankrijk heet de korenbloem ‘bleuet de France’. Waar in Goot-Brittannië en ook in Amerika en Canada de klaproos als herdenkingsbloem symbool staat voor alle gesneuvelden van de Eerste en Tweede Wereldoorlog (inclusief de slachtoffers van latere gewapende conflicten) wordt daar in Frankrijk veelal deze ‘bleuet’ voor gebruikt. Iets wat ik overigens niet wist.

Waarom nu deze ‘bleuet’ als symbool? Dat is, net als bij de klaprozen, terug te voeren naar de oorlogsvelden van weleer. Korenbloemen en klaprozen groeien goed op omgewoelde aarde. Op de slagvelden met z’n vele loopgraven en granaatinslagen kwamen deze bloemen destijds dan ook in grote getale voor. Waarom de Fransen dan voor de korenbloem hebben gekozen en niet zoals de Engelsen ook voor de klaproos, zal wel een vorm van eigenwijsheid zijn geweest, dacht ik in eerste instantie. Maar ik las dat het met de blauwe kleur van de korenbloem te maken had. Het blauw van de bloem verwijst bijvoorbeeld naar de kleur destijds van het Franse uniform en tevens naar de eerste kleur op de Franse vlag. Ook werden jonge en nog niet ervaren soldaten die voor het eerst in blauw tenue de oorlog in gingen ‘les bleuets‘ genoemd. Jonge en onervaren personen: wij zouden hen dan groentjes noemen maar de Fransen hebben het dus eigenlijk over blauwtjes! 

‘Le bleuet de France’ als mooi symbool maar ook gewoon als een mooi bloemetje. 

Bedaard klusje

Vandaag maar eens even een rustig klusje: de benen zijn nog wat zwaar. Gisteren hebben we voor het eerst sinds maanden weer eens even op de fiets gezeten. Ernest op z’n racefiets en ik op een fiets met een wat rechter stuur, geleend van een vriendin. M’n nek vertoont wat kuren als ik voorovergebogen op m’n racefiets zit. Na een uurtje op die racefiets schiet m’n nek in de kramp en fiets ik de rest van de tocht met alleen maar uitzicht naar rechts! Dat hogere stuur is me goed bevallen. Geen kramp gekregen, ik heb normaal naar rechts en ook naar links kunnen kijken en ben vanmorgen niet opgestaan met een pijnlijke nek. Tja, alleen wat zware benen dus. Misschien toch iets te fanatiek geweest, zo’n eerste keer weer. 

Dit plukklusje ga ik dus lekker op m’n gemak doen, zittend naast de struik.

De kruisbessen zijn nog nooit zo mooi rood geweest. Misschien ben ik vorige jaren wel een beetje te ongeduldig geweest en ben ik wat te vroeg al gaan plukken. Ha ha, ik dacht waarschijnlijk dat het hier om een kruisbessenstruik ging met groene kruisbessen. Nu nog even de steeltjes en de kroontjes verwijderen (kan ook lekker zittend) en dan gaan ze voorlopig de diepvries in. Als het weer wat minder mooi en zonnig is, een leuk klusje om er jam van te gaan maken.

Schommel

Misschien wel een klein beetje voorbarig maar de schommel staat alvast klaar!

Aan het einde van de zomer komt onze kleinzoon samen met z’n ouders bij ons op de berg vakantie vieren. We zagen deze schommel in een krantje aangeboden staan en konden het niet laten! Met een duidelijke beschrijving erbij, was het geraamte al snel in elkaar gezet.

Maar dan komt het echte werk! Vier grote gaten graven voor de palen en dat is iedere keer weer een zwaar klusje hier met die rotsbodem. Twee gaten gingen lekker maar nummer drie en vier………. Alsof de duvel ermee speelt; precies op de plek waar die laatste gaten moesten komen, zaten grote stenen verstopt die zonder geweld er niet uitkwamen. Leve de drilboor dus!

En hier staat de schommel fier overeind. We hebben nog wat graszaad op de kale plekken gezaaid zodat er straks een mooi groen ‘tapijtje’ ligt.

En ja, we zeggen wel dat die schommel voor onze Luuk is maar zo te zien vinden z’n opa en oma het ook wel erg leuk!

Fuchsia

De mensen van de ‘Ja zuster Nee zuster’ generatie kennen vast nog wel dat liedje over het stekje van de fuchsia, dat in die TV serie gezongen werd door Leen Jongewaard.

‘Wil u een stekkie, een stekkie, een stekkie
Wil u een stekkie van de fuchsia
Heb u een plekkie, een plekkie, een plekkie,
Heb u een plekkie voor de fuchsia’

Nu, deze plant is ook zo’n ‘stekkie’ geweest!

Eigenlijk heb ik die fuchsia altijd maar een wat oubollige plant gevonden. Wat mij betreft hoorde hij qua sfeer in hetzelfde rijtje thuis als de sansevieria en de cyclaam die je vroeger veel op de vensterbank zag staan, of de trevira jurken en terlenka broeken die destijds gedragen werden. Maar, eerlijk is eerlijk, als ik nu deze fuchsia zo mooi z’n best zie doen hier in die ‘hanging basket’, dan ben ik helemaal om. En zeker als je de bloemetjes van wat dichterbij bekijkt. Dat zijn echte kunstwerkjes!

Ik las trouwens dat die fuchsia ook nog eetbaar is! Van de bladeren kun je thee trekken. De bloemen staan niet alleen mooi in een salade of bovenop een taart, je schijnt ze ook nog te kunnen eten. Zelfs van de bessen, die overblijven als de bloemen er eenmaal afgevallen zijn, kun je nog iets eetbaars maken. Wacht dan wel met ze eraf halen tot ze mooi donkerpaars en bijna zwart zijn. Dan schijnen ze lekker zoet te zijn en kun je er een smakelijk jammetje van maken.

Dit heb ik allemaal van horen zeggen maar nog niet zelf uitgeprobeerd; komt nog wel. Eerst maar eens gewoon zo van die bellenplant genieten. Als je goed luistert hoor je mij, als ik die fuchsia water geef, zachtjes zingen: ‘een stekkie, een stekkie, een stekkie, wil u een stekkie van de fuchsia’!

Niet ontevreden

Wat ligt de moestuin toch op een mooi plekje. Daar hebben onze vorige moestuinierders goed oog voor gehad!

Onze komkommers in de kas doen het prima en ze zijn nog lekker ook! De komkommerplanten die buiten staan bloeien al, dus daar komt binnenkort ook wel iets moois aan.

Wat dacht je van de pepertjes. Het lijken wel paprika’s op de foto maar het gaat hier echt om pepertjes.

We wachten nu met smart op de tomaten. Er hangen al groene ‘knikkers’ aan maar voordat ze oranje kleuren, moeten we nog even geduld hebben.

Hier groeit een flespompoen. Vanaf het begin zit de vorm er al in.

Die gele courgettes gaan nog harder dan de groene! 

Naast groente vinden we het ook leuk om bloemen in de moestuin te hebben. We hebben dus een paar ‘bloemige’ vakken gecreëerd. Hieronder zie je er eentje. De dahlia’s doen het goed en ook het wilde bloemenzaad is opgekomen. Wel wat lastig om te zien wat nu onkruid is en wat bloem. In eerste instantie laten we gewoon maar alles groeien wat boven de grond uitsteekt. Begint een plantje bloemen te krijgen, dan zie ik beter wat onkruid is en dan kan ik het alsnog wegtrekken. Onkruid dat een leuk bloemetje laat zien, mag trouwens ook lekker blijven staan. 

De Cosmea plantjes, overgeheveld vanaf een andere plek, hebben niets gemerkt van hun verhuizing en doen net alsof ze hier altijd hebben gestaan. Ik zie al wat knoppen verschijnen. Nog even wat zon erop en dan bloeien ze. 

Afgelopen week is wat aan de frisse kant geweest maar vanaf vandaag gaan de temperaturen weer omhoog en wordt er mooi zonnig weer voor deze week voorspeld. Vinden wij heerlijk maar de planten in de moestuin ook! 

Oogst van vandaag

En nog meer girolles! Het leuke is dat deze gewoon in ons eigen stuk bos te vinden zijn! Nu zitten we toch al zo lang hier op onze berg maar we hebben die girolles nooit kunnen ontdekken. Waarschijnlijk zijn we altijd in het verkeerde seizoen aan het zoeken geweest. Tot voor kort hadden we geen enkel idee dat die girolles ook in de zomer te vinden zijn. Voortaan toch maar wat beter opletten. Zodra je her en der een verdwaalde auto geparkeerd ziet staan aan de rand van het bos, weet je eigenlijk wel hoe laat het is: er moeten daar ergens paddenstoelen groeien. De Fransen hebben er volgens mij een soort antenne voor!

Vanmorgen is Ernest met z’n mandje in de ene hand en een stok in de andere hand rondom het huis aan het struinen geweest.

Het werkt wat verslavend, want hij was na een flinke tijd pas terug maar……met een mooie hoeveelheid girolles. Hij het plukwerk en ik het schoonmaakwerk. Dat schoonmaken van die girolles is nog wel een pietepeuterig werkje. Zo’n champignonborsteltje is wat te hard en te grof en daar verniel je ze eigenlijk teveel mee. Blazen en vegen is de beste manier, heb ik gemerkt. De volgende keer draaien we de rollen om en wil ik het bos in!

Schoongemaakte girolles en de bijvangst van vandaag: wat wilde framboosjes, heerlijk zoet!

Vlinders

Grrrrr……..wat moet je toch veel geduld hebben om die onrustig fladderende vlinders redelijk op de foto te krijgen!

Rondom de lavendelplanten is het een drukte van belang. De hele dag hoor je gezoem en gebrom en zie je diverse bijen, hommels en vlinders van het ene bloemetje naar het andere bloemetje vliegen, op zoek naar wat lekkers. Met de camera in de aanslag ben ik er heel stilletjes naartoe geslopen. Volgens mij heb ik hier een een koningspage en een citroenvlinder te pakken.

Van vrienden, die afgelopen week bij ons op de berg hebben gelogeerd, hebben we een vlinderkastje gekregen. In de beschrijving staat dat je het op een beschutte plek moet hangen, uit de wind en waar het niet kan inregenen. Vlinders houden van zon en als het een sombere, koude en natte dag is, zoeken ze een schuilplek. Zoals wellicht wel in dit vlinderkastje. Ook kan zo’n kastje wel gebruikt worden om de winter door te komen. Sommige vlindersoorten, waaronder de citroenvlinder, overwinteren niet als rups of pop maar gewoon als vlinder en dat doen ze het liefst op een donker en beschut plekje, bijvoorbeeld ergens in een hoekje op zolder of in een schuurtje maar misschien dus ook wel in dit kastje. We hebben er in ieder geval een mooi plekje voor uitgezocht.

Nu is het natuurlijk afwachten geblazen of de vlinders dit huisje gaan vinden. Het lijkt me trouwens wel een spannend iets voor die vlinders om via die spleten naar binnen te moeten komen. Een kwestie van goed op tijd de vleugels intrekken!

Feest voor de Mastrou

Vandaag is het op de kop af 130 jaar geleden dat ‘le Mastrou’ in gebruik werd genomen en dat levert een klein feestje op.

Le Mastrou is de naam van de stoomtrein die destijds driemaal per dag heen en weer reed tussen Tournon en Lamastre, door de vallei van de rivier de Doux. Het was een gecombineerde trein: de locomotief trok zowel goederenwagons als passagiersrijtuigen in een en dezelfde rit. Het was een zo goed lopend traject dat de spoorwegorganisatie ‘le Chemin de fer du Vivarais’ al heel snel nieuwe en krachtigere locomotieven moest aanschaffen. In 1903 werd de spoorlijn verlengd. De vallei van de rivier de Eyrieux werd erbij getrokken en ook hier werd treinverkeer mogelijk gemaakt. De locomotieven klommen vanaf le Cheylard naar het hoger gelegen Saint Agrève om daarvandaan weer af te dalen naar le Puy-en-Velay. Het treinnetwerk in die tijd bestond destijds uit wel 200 kilometer spoorbaan dat op deze manier de Rhône verbond met de Loire, via ‘les Monts d’Ardèche’. In de periode na de eerste wereldoorlog werden rijtuigen en auto’s in deze regio steeds belangrijker waardoor de trein de concurrentie uiteindelijk niet meer aan kon. In 1966 werd van hogerhand besloten om het Vivarais treinnetwerk te sluiten en viel in 1967 definitief het doek voor dit treintraject.

Lange tijd is er niets gedaan met de spoorbaan maar in 2013 is het spoortraject tussen Tournon en Lamastre weer nieuw leven ingeblazen. Het is nu in gebruik als een toeristisch spoorlijntje. Zelf hebben we ook wel eens een ritje gemaakt met deze trein. Zittend in een historische treinwagon die voortgetrokken wordt door een stomende locomotief, kun je genieten van de mooie omgeving, de rivier de Doux, de diepe kloven en de kleine plaatsjes waar de trein langsrijdt. 

Wat betreft het jubileumfeestje: vandaag worden er in en bij het stationnetje van Tournon-St. Jean diverse feestelijke dingen georganiseerd. Maar natuurlijk niet voordat de leden van het feestcomité hun woordje hebben gedaan.

(foto l’Hebdo)

Vanaf station Tournon-St. Jean maakt de feestelijk uitgedoste jubileumtrein z’n ritje naar Lamastre.

Ik ben vanmorgen even naar Lamastre geweest om te kijken of ik nog foto’s kon maken van wat feestelijkheden maar helaas, in Lamastre was niet zoveel te doen. Alleen een paard met rijtuig waarin je een ritje kon maken door Lamastre, stond geparkeerd op het station. 

Hieronder een foto van het oude stationsgebouw van Lamastre, dat in de afgelopen jaren gerestaureerd werd en nu in gebruik is als ‘Office de Tourisme’.

Nog een restje uit het verleden: de lampisterie. Dit was de ruimte waar vroeger de treinlampen werden bewaard en schoongemaakt.

Aan de achterkant van het stationsgebouw staan wat gerestaureerde treinstellen te wachten. Klaar voor vertrek!

Die vlaggetjes zijn speciaal voor deze feestdag op de voorkant van de locomotief geplaatst.

De stoomlocomotief wordt op een soort draaischijf gereden. Deze schijf wordt handmatig gedraaid (spierballenwerk!) waardoor de locomotief weer met z’n neus de goede kant op staat en terug kan rijden.

Met paard en wagen een ritje maken door het centrum van Lamastre, zoals in vroeger tijden.

Paddenstoelen

Wat zou populairder zijn hier in Frankrijk: een spelletje pétanque spelen òf de bossen afstruinen op zoek naar paddenstoelen? In ieder geval kun je op het moment bij ons in de buurt weer volop mensen in het bos tegenkomen die, voorovergebogen en wroetend met een stok tussen de bladeren, op zoek zijn naar eetbare paddenstoelen.

Zo ook onze buurvrouw van even iets verderop. Ze kwam pas geleden langs gewandeld met haar zonnehoedje, niet op haar hoofd, maar bungelend aan haar arm. Haar hoed fungeerde als een soort mandje waarin ze wat paddenstoelen had verzameld. “Alsjeblieft, voor jullie”, zei ze.

We hebben er weer een lekker lunchgerechtje van gemaakt.

Ik leefde overigens in de veronderstelling dat die hele paddenstoelenzoekerij een herfstige bezigheid was maar in principe kun je ze het hele jaar vinden. Nu ja, misschien niet in de winter omdat het dan te koud is. Doordat het afgelopen periode flink heeft geregend en de temperatuur relatief hoog was, ‘doen’ diverse paddenstoelsoorten het ook in deze tijd dus prima.

Goed voorbeeld doet goed volgen, dus net als onze Franse buurvrouw, zijn wij vanmiddag ook maar eens op paddenstoelenjacht gegaan. En kijk eens wat onze zoektocht heeft opgeleverd!

Twee boleten en wat girolles. Toch geen gekke opbrengst!