Ruig

Het huis waar we deze week verblijven ligt in het zuiden waar het tot nu toe duidelijk zonniger en warmer is dan aan de noordkant van het eiland. Voor de zon hoefden we dus niet deze kant op te gaan maar het noorden heeft wel een ruige kust en dat levert mooie plaatjes op.

Hier zijn we bij Porto Moniz. Je kunt goed zien dat Madeira een vulkanisch eiland is met veel lavasteen. Dit stukje kust is heel speciaal; het heeft natuurlijk gevormde zwempoelen tussen de rotsen.

Om het wat aantrekkelijker te maken voor zwemliefhebbers zijn die natuurlijke ‘meertjes’ wel wat aangepast. Via paden en trappen kun je nu makkelijker bij het water komen.

In de zomer zal het hier vast wel druk zijn maar nu was het heerlijk rustig.

Uitwaaien

Afgelopen zaterdag hebben we heerlijk langs het strand bij Bergen aan Zee gewandeld. De harde wind van zo’n vijfendertig kilometer per uur waait je hoofd open en zorgt ervoor dat het weer wat lichter aanvoelt; precies waar we behoefte aan hadden na alle gebeurtenissen van de afgelopen weken.

Een mooi gezicht trouwens om die kitesurfers daar te zien ‘spelen’ met de wind. Staande op een kleine surfplank laten ze zich voorttrekken door een kite (vlieger) en dat gaat behoorlijk hard!

Al kijkend vroegen we ons af of de soms rakelings langs elkaar heen suizende surfers niet regelmatig met elkaars lijnen in de knoop komen. Maar ik heb begrepen dat wat dat betreft ook in ‘kitesurferland’ strenge regels gelden.

‘Als je bovenwinds kitesurft, houd je je kite hoog en als je benedenwinds kitesurft, houd je ‘m laag. Zo kunnen de kites elkaar niet raken en is de kans op botsingen en in elkaar komende lijnen uitgesloten’.

Klinkt vast heel logisch maar ik weet zeker dat ik, hangend aan zo’n vlieger, van dat hele boven- en benedenwindse gedoe er een zootje van ga maken! Ik houd het maar gewoon bij kijken.

Iets heel anders

In plaats van dat we onze bergen bewonderen, genieten we hier van de glinsterende golven en hebben we nu eens een keer niet onze stoere bergstappers aan maar banjeren we lekker op onze blote voeten door het zand. Dat is voor ons, als bergvolk, toch wel weer een heel andere ervaring! Ga nu maar niet vragen wat we mooier vinden; het is gewoon een goede afwisseling en het heeft alle twee z’n charme! Toch mooi als je zowel van het een als van het ander mag genieten! Er bestaat een uitdrukking: ‘verandering van weide doet koeien goed’. Om onszelf nu met koeien te gaan vergelijken gaat wat te ver maar met de betekenis van die uitdrukking kunnen we wel wat!

Aan de kust

Na bijna twee maanden van onze berg te zijn weggeweest, kwamen we gisteren weer thuis. De laatste dagen hebben we in Bretagne doorgebracht; een streek nog net zo mooi als vorig jaar! Dit keer zaten we aan de zuidwestkant en maar een kwartiertje rijden vanaf de kust. Gewend aan wonen op een berg, is dit weer eens een heel andere omgeving voor ons!

Volgens onze ‘huisbaas’ moesten we in ieder geval la Pointe du Raz bezoeken, een rotsachtige kaap van zo’n 70 meter hoog. Deze plek is, samen met de wat noordelijker gelegen Pointe Saint Mathieu, het meest westelijke stukje van Frankrijk. De Atlantische Oceaan en de Noordzee komen hier bij elkaar. Staande op de rotsen zie je de golven aan alle kanten omhoog spatten. Er stond wel wat wind maar van mij had het nog wel veel harder mogen waaien!

Vanaf deze Pointe du Raz zie je verderop in zee een wat vage streep liggen. Het gaat hier om Île de Sein, een klein eilandje dat met de veerboot vanuit Audierne in ruim een uur te bereiken is. De vuurtoren die je daar ziet staan, heet la Vieille.

Het beeld van la Notre Dame des Naufragés. Gebouwd in 1904 ter nagedachtenis aan de schipbreukelingen bij Pointe du Raz. Het beeld laat een drenkeling zien die omhoog kijkt naar de maagd Maria. Daarachter staat een militair gebouw met diverse radarinstallaties. Een groot hek er omheen laat duidelijk zien dat het verboden terrein  is.

De Pointe de la Torche is een rotsachtige uitloper in zee. Op de parkeerplaats kun je al zien dat het een favoriete plek is om te surfen en te kitesurfen. Rondom de geparkeerde busjes en auto’s liggen diverse surfplanken. Kleurige wetsuits hangen te drogen over de motorkap.

Het strand bij Penmarc’h in het zuidwesten van Bretagne. Hier staat een zestig meter hoge vuurtoren: le Phare d’Eckmühl. In augustus schijnen er wedstrijden gehouden te worden om zo snel mogelijk de 307 treden tellende trap te beklimmen. Het record staat op 47 seconden! We hebben maar niet geprobeerd om dit record te breken!

Tientallen meeuwen die hier speciaal voor onze foto wegvlogen. De lucht die bij dit stukje strand hing was trouwens niet echt lekker. Het stonk wat naar rottende vis. Waarschijnlijk een van de redenen waarom er juist hier zoveel meeuwen zaten.

Het is even een zoekplaatje maar ook de hier aanwezige steenloper voelde zich thuis tussen het wier.

Wat dobberende bootjes.

Schelpen rapen blijft leuk en zeker deze kleurige exemplaren.

 

 

Op pad in Bretagne

De eerste week van ons Bretonse avontuur verblijven we in een soort ‘Hans en Grietje’ huisje, ergens aan de noordwestkust van Bretagne, halverwege Trégastel en Pleumeur-Bodou. Dicht genoeg bij een dorp om met het fietsje een stokbrood te halen en ver genoeg weg om geen last te hebben van alle voorseizoen toeristen. (ik weet het, dat zijn wij natuurlijk ook!) En wat nog mooier is van deze plek; vanuit ons huisje lopen we een paadje af en dan zitten we 500 meter verderop al bij de zee. Dat is toch wel heel bijzonder voor ons, als bergbewoners. Vanmorgen zijn we met volop zon naar Trégastel gefietst, hebben de lekkerste bakker gevonden, tegenover een oud kerkje op een terras een petit café gedronken en zijn in de stromende regen terug gefietst. Zo snel kan het weer hier aan de kust veranderen. Vanmiddag waren de grijze wolken weer weggewaaid en hebben we heerlijk langs de kust gewandeld. De ene keer over een klein zandstrandje en even later springend van de ene grote steen naar de andere, nog grotere steen.

Van Bergen naar Castricum

We zijn weer even op bezoek in Nederland. Vandaag was het een mooie zonnige dag en daar hebben we flink gebruik van gemaakt. Op de fiets van Bergen door het duinengebied naar Castricum gefietst. Lekker langs het strand gewandeld, bij een strandtent uit de wind en in de zon geluncht en daarna weer op de pedalen geklommen en terug gefietst. Voor de rest van de week wordt er alleen nog maar slecht weer voorspeld dus volgens mij hebben we het deze dag niet zo slecht gedaan! Wat kwamen we onderweg allemaal tegen….

Al op diverse plekken sneeuwklokjes

Kunst aan de kant van de weg bij Egmond: paard met hondje op de rug (Hellen van Meene)

Nog een achtergebleven dame van de jaarlijkse Nieuwjaarsduik bij het strand van Castricum!Iedereen is de winter zat

Aan het strand van Castricum proberen medewerkers van de dierenambulance een jonge en verzwakte zeehond te vangen en naar Pieterburen over te brengen

“Spinnige” kunst op een dak

Schotse Hooglander in het duinengebied