Grot op wielen

Pas geleden kwam ik in de krant onderstaande foto tegen die me toch wel wat nieuwsgierig maakte. Een spéléotruck, wat moet je je daar nu toch bij voorstellen!

Het betreft hier een grote vrachtwagen waarop een container is geplaatst. En die container, daar draait het om. Of nog beter gezegd, om de inhoud ervan.

De spéléotruck is een idee van Yannis Rung, van oorsprong een Parijzenaar maar die als liefhebber van de natuur en het sportieve buitenleven uiteindelijk in de Ardèche terecht is gekomen. Diverse sportdiploma’s heeft hij op zak: kanoën, canyoning, klimmen en mountainbiken. Geïnteresseerd in grotten en alles wat daar mee te maken heeft, is hij daarna ook met veel enthousiasme in deze onderaardse materie gedoken en heeft hij z’n officiële papieren gehaald voor speleoloog.

In de Ardèche en dan met name in het zuidelijke deel ervan, kan hij zich volop uitleven in de daar aanwezige grotten. Hij vindt het mooi om als begeleider tijdens deze tochten, uitleg te geven over alles wat zich daar onder de grond afspeelt. Maar ja, helaas komen die grotten niet in heel Frankrijk voor dus om toch zoveel mogelijk mensen enthousiast te krijgen voor zijn grottenwereld, moet hij vast gedacht hebben: als de mensen niet naar mijn grot toe komen, komt ik wel met m’n grot naar hen toe. In samenwerking met mensen die gespecialiseerd zijn in het maken van filmdecors heeft hij een grot nagebouwd. Voor het grote bereik heeft hij er een mobiele grot van gemaakt. Zo echt en compleet mogelijk, met schilderingen van fossielen, stalactieten, stalagmieten en al.

Regelmatig wordt de container ingehuurd door scholen en sportclubs. Hij ziet z’n ‘kunstgrot’ niet als een kermisattractie maar meer als een educatief iets. Al kruipend door die container maken de bezoekers kennis met de mysteries van de ondergrondse wereld. Hij hoopt de mensen op deze speelse wijze enthousiast te maken voor het echte werk in echte grotten. 

Toen ik dat artikeltje las, werd ik gelijk zo’n twintig jaar teruggeworpen in de tijd. In de zomer van 2001 stonden we met de kinderen op een camping in de buurt van Vallon-Pont-d’Arc. Om iets spannends en avontuurlijks te doen met de jongens, had ik kaartjes gekocht voor een ‘kruip door, sluip door’ tocht in een onderaardse grot, onder begeleiding van een deskundige speleoloog.

Dit zijn wat foto’s uit het archief, helaas nog niet digitaal. Ik heb ze gescand, wat minder mooie foto’s oplevert maar het gaat om het idee.

En spannend vonden de jongens het, kan ik je vertellen. Kijk maar eens naar hun ernstige gezichten.

Hier daalt de jongste zoon af naar ‘de ingewanden der aarde’.

Als ik naar mijn eigen gezicht kijk, geloof ik dat ik op dat moment de enige enthousiasteling was.

Achteraf gezien, vonden Ernest en ik het toch ook wel spannend. Niet zozeer het op je buik kruipen door al die smalle openingen maar meer het idee wat te doen bijvoorbeeld bij een hartaanval of een aanval van acute claustrofobie. Hoe kom je dan in vredesnaam zo snel mogelijk weer boven de grond.

Hier hebben we ons ondergrondse avontuur weer achter de rug. Op deze foto zie ik toch wel opgeluchte gezichten!

Wie nu?

Dit was de foto die vanmorgen bij ons op de voorpagina van de krant stond, met daaronder de tekst ’terrible désillusion pour les Bleus’.

Frankrijk werd gisteravond uitgeschakeld na een lange en spannende wedstrijd tegen Zwitserland. Nooit geweten trouwens dat die Zwitsers zo kunnen voetballen! De wedstrijd eindigde in een gelijkspel, waarna een verlenging volgde die opnieuw een gelijke score opleverde. En dan wordt het strafschoppen nemen. Eigenlijk vind ik het altijd een flinke afknapper, als de uitslag van een wedstrijd op deze manier wordt beslist. Heb ook altijd medelijden met degene die de bal dan niet in het doel krijgt, waardoor zijn elftal de grote verliezer wordt. Maar de keeper, die al die snoeiharde ballen op zich af ziet komen en deze uit z’n doel moet zien te houden, daar heb ik ook wel mee te doen. Misschien moet ik maar eens op zoek gaan naar een andere sport!

Na zondagavond eerst al onze oranje petjes te hebben opgeborgen, hebben we gisteravond direct na de wedstrijd de Franse vlaggetjes maar weer opgeruimd. We gaan eens diep nadenken welke club we nu de eerste plaats gaan gunnen.

Tour de France 2020

Om het ware Tour de France gevoel te krijgen, deze foto van een ‘geparkeerde’ fiets.

Gisteren zat ik ‘Vooruitblik Tour de France’ nog eens te lezen, het berichtje dat ik vorig jaar in oktober had geschreven. Door alle Corona toestanden klopt van dat verhaal helemaal niets meer! Nu ja, alleen de etappes zijn geloof ik hetzelfde gebleven maar verder…..

Begin dit jaar was het nog maar even de vraag of het grote Franse wielergebeuren wel door zou kunnen gaan. Kan zo’n wedstrijd wel ‘Coronaproof’ worden gereden? Na veel wikken en wegen is besloten dat de Tour toch van start kan gaan.

Afgelopen vrijdag vond de aftrap plaats maar niet zonder allerlei strenge voorzorgsmaatregelen. De wielrenners worden diverse keren op Corona getest en moeten, samen met trainers en begeleiders, in hun eigen ‘bubbel’ blijven. (nieuw woord geleerd!) Alle renners verschijnen bij de start met een mondkapje op. Ik was nog even bang dat ze die de hele etappe op moesten houden maar gelukkig verschijnt er net voor het startsein een man met een vuilnisbak waarin de renners hun mondkapjes in kunnen gooien. Langs de route staan minder toeschouwers en deze dienen op gepaste afstand van de renners te blijven. Sommige bergen waar de renners overheen komen worden afgesloten voor publiek. Aan de finish moet het een stuk rustiger zijn. Toeschouwers horen keurig een meter van elkaar af te staan. Geen bevallige rondemissen bij de huldiging. Geen hordes journalisten of cameramensen die zich op de winnaar mogen storten en geen handtekeningen uitdelende wielrenners. Klinkt goed allemaal maar gisteren zag ik bijvoorbeeld bij de finish al heel veel juichende en schreeuwende mensen veel te dicht bij elkaar staan. Hoe het verder zal aflopen, geen flauw idee maar deze Tour zal in ieder geval wel de Franse geschiedenis in gaan als de Corona Tour!

Morgen arriveert de Tour in de Ardèche en vindt de finish plaats in Privas. De dag daarop rijden de renners via le Teil de Ardèche weer uit. Ik lees in mijn stukje van vorig jaar dat we misschien wel naar Privas hadden willen gaan om de renners in levende lijve voorbij te zien zoeven maar dat plan hebben we nu maar opgegeven.

We blijven lekker thuis op onze Coronavrije berg en gaan ‘s avonds wel voor de buis zitten om via ons favoriete programma ‘de Avondetappe’ te zien hoe de wedstrijd is verlopen.

Vooruitblik Tour de France 2020

Ah, de Tour de France komt volgend jaar weer door de Ardèche! Op 27 juni starten de fietsers in Nice om op 19 juli te eindigen in Parijs. Het wielerfeest begint trouwens volgend jaar een weekje eerder dan anders in verband met de Zomerspelen van Tokyo die op 24 juli starten. De Tour is dan alweer netjes achter de rug zodat de ware sportliefhebber niet telkens hoeft te switchen van het fietsgebeuren naar de Zomerspelen. Tour de France 2020Om nog even terug te komen op de Ardèche; op 1 juli komen de wielrenners in Privas aan, de hoofdstad van de Ardèche en niet zo ver bij ons vandaan. Wie weet, gaan we de renners wel weer aanmoedigen, net als in 2017. We gaan dan wel een plekje zoeken waar de mannen flink de berg òp moeten fietsen en niet net met de afdaling bezig zijn! Dat hadden we namelijk bij de vorige keer. Toen we doorhadden dat de renners eraan kwamen, waren ze eigenlijk al bijna voorbij gezoefd!

De oranje dames van Théron

Het is vast niet moeilijk te raden waar we zijn geweest!Tja, en dan heb je zomaar een ticket geboekt, een plekje op het parkeerterrein gereserveerd en ga je gewoon naar Lyon om het Nederlandse vrouwenvoetbalteam aan te moedigen. Ik moet bekennen dat ik nog nooit naar een voetbalwedstrijd in een heus stadion ben geweest. Wel ooit diverse malen een stadion bezocht voor een of ander concert maar dat was het dan wel zo’n beetje. Afgelopen woensdag hebben buurvriendin Kris en ik ons in feestkledij gehuld en zijn we op pad gegaan naar Lyon.

Hier staan we in vol tenue en met duidelijk heel veel plezier voor het stadion. Die schoonmaker kijkt naar ons alsof we van een andere planeet komen maar……helemaal in stijl: hij heeft ook een oranje hesje aan!

Het stadion was prima te bereiken, aardige parkeerwachters die (natuurlijk!) voor onze Nederlandse leeuwinnen waren, veel in oranje gehulde mensen, wat minder in blauw geel, volop vertier op het plein alvorens je het stadion in ging en dat allemaal in een hele gemoedelijke sfeer.

De plaatselijke percussieband liet even een flinke roffel horen!We hadden mooie plekken bovenin het stadion. Helaas voor het thuisfront te hoog om in beeld te komen. We hebben nog hard gezwaaid maar de boven het voetbalveld suizende camera kon ons niet vinden.

De vlaggen worden hier uitgerold, de teams komen het veld op en de volksliederen worden gezongen. Het lijkt wel alsof ik deze foto op z’n kop heb genomen maar ja, we zaten op de tribune aan de andere kant. Ik heb de foto nog omgedraaid maar dan staan de mensen allemaal op z’n kop, dat schiet ook niet op!

Tijdens de rust een mooie lichtshow: ‘dare to shine’.De voetbalvrouwen op jacht naar de winst!De wedstrijd was niet echt een toppertje om naar te kijken maar uiteindelijk is er wèl een topprestatie geleverd. En nu òp naar de finale, zondag tegen het Amerikaanse team. Die wedstrijd gaan we lekker thuis voor de buis bekijken. Het was een superleuke ervaring om de wedstrijd live in het stadion met al z’n oranje gekte mee te maken en daar natuurlijk ook volop aan mee te doen. We hebben hard meegezongen en gejoeld, zijn een expert geworden in het uitvoeren van ‘the wave’ maar de TV heeft toch onze voorkeur. In zo’n stadion is er namelijk zoveel te zien, dat we soms bijna vergaten naar de voetballende vrouwen te kijken! En ook heel belangrijk; we misten eigenlijk het commentaar van een voetbalverslaggever. Om twee uur ’s nachts waren deze oranje dames weer thuis; een mooie ervaring rijker!

Er kan gespeeld worden!

We hadden het zand natuurlijk zelf kunnen halen bij de zand- en grindhandel maar zo gaat het een stuk sneller! Wat die vrachtwagen nu in één keer aflevert, daar hadden wij waarschijnlijk wel vier of vijf keer voor op en neer moeten rijden met de aanhanger. Pas geleden had ik al verteld dat we bezig waren met ons pétanquebaan project. De boomstammen lagen al een tijdje te wachten, het worteldoek was al uitgerold en nu met een vracht van dat speciale zand, ‘sable concassé’ was het alleen nog maar scheppen en harken geblazen. Het aanstampen en verdichten van de zandlaag hebben we met ons eigen ‘aanstamp apparaat’ gedaan: de auto! We zijn er diverse keren mee op en neer over de baan gereden en dat ging eigenlijk hartstikke goed. Vandaag hebben we de baan in gebruik genomen en ons eerste spelletje pétanque gespeeld. Alle bezoekers de komende zomermaanden; maak je borst maar nat. Jullie weten bij deze, wat er op het programma zal staan!!

Ballenbaan

Onlangs hebben we weer flink wat bomen omgezaagd. Deze lange jongens gaan we voor de verandering nu eens niet in mootjes hakken. We laten ze hier lekker liggen om ze vast te laten wennen aan hun nieuwe bestemming. Op deze plek en tussen deze boomstammen zal over een tijdje een ‘ballenbaan’ verschijnen. Een heuse pétanquebaan!

In de herkansing

De wegen richting de Mont Mezenc waren weer open, er lag genoeg sneeuw, er stond niet te veel wind en er was meer dan genoeg zon voorspeld dus gisterochtend hebben we alle skispullen in de auto geladen en opnieuw een poging gewaagd. En nu met succes. We hebben een heerlijk dagje geskied! Oké, het is wel geen groot en uitdagend skigebied, het heeft geen stoeltjeslift maar alleen maar een sleeplift met van die ‘pannenkoeken’ waar je met goed fatsoen nèt op kunt zitten maar helemaal genoeg voor een dagje skiplezier. En dat zomaar in ‘je achtertuin’; de bergen waar we vanuit ons huis altijd naar kijken!

Voorbereiding is het halve werk

We houden al de hele tijd de weerberichten goed in de gaten en met name de sneeuwvoorspellingen. Rondom de Mont Mezenc, de berg waar we vanuit ons huis een prachtig zicht op hebben, ligt een heel klein wintersportgebied. Het is maar zo’n vijf kwartier rijden bij ons vandaan, dus qua afstand precies leuk om daar morgen even een dagje te gaan skiën. Alle spullen zijn van zolder gehaald, de ski’s worden alvast gewaxt, nu alleen nog even de zon van vandaag reserveren voor morgen.

Schaatsen in de achtertuin

Niet alleen in Nederland is men in de ban van het natuurijs, ook bij ons kriebelt het en stijgt de schaatskoorts naar grote hoogte! Ernest had gisteren al gezien dat er op de waterpoel in het weiland achter ons huis een dikke ijslaag was gegroeid. Vanmorgen zijn we de vliering opgeklommen en hebben we onze schaatsen teruggevonden, ergens diep weggestopt in een doos in de verste uithoek van de vliering. Meegenomen uit Nederland en opgeborgen met het idee dat we die hier waarschijnlijk wel nooit zouden gaan gebruiken. Des te leuker is het dan om vandaag toch je schaatsen aan te kunnen trekken. Oké, wel niet op een ijsbaan met Olympische allure maar schaatsen op deze vijver was net zo leuk!