In m’n berichtje van afgelopen zaterdag kondigde ik al aan dat er voor vandaag sneeuw voorspeld zou worden en ja hoor, we werden vanmorgen wakker in een wittige wereld.
De krokusjes heb ik trouwens teruggevonden. Waarschijnlijk nu met koude voetjes zo in de sneeuw maar fier overeind! Dit zal voorlopig de enige sneeuw zijn waar we het weer even mee moeten doen. Voor de komende dagen zie ik op de weerapp alleen maar zon, zon, zon.
Kijk, als je die blauwe lucht ziet dan denk je toch dat het best een aardig dagje zal zijn. Nu, daarin kun je je lelijk vergissen. Er staat vandaag een gemeen harde wind uit het noorden die bij vlagen met 34 km per uur woest om het huis waait. Gevoelstemperatuur van -8 en dat zorgt, als je maar even buiten bent, voor steenkoude handen, oren en een rode loopneus!
Dit paarse bloemetje, Aubrieta geloof ik, moet zich vast ook vergist hebben. Eigenlijk hoort ze pas in april te gaan bloeien! Ze ziet er dan ook wel wat verfrommeld en lichtelijk bevroren uit.
Na een weekje in Nederland te zijn geweest, kwamen we gisteren in de loop van de middag weer aan op onze berg. Op le Météo werd sneeuw voorspeld en ook op de matrixborden boven de weg werden we gewaarschuwd voor winterse weersomstandigheden. Uiteindelijk hebben we eigenlijk alleen maar net voor Langres een witte wereld gezien.
Nu mag ik niet jokken, we hebben nog meer sneeuw gezien. In de Ardennen lag ook een wit laagje en dan natuurlijk bij Baraque de Fraîture! Als er sneeuw voorspeld wordt in België dan kun je er bijna vergif op innemen dat het in ieder geval op die plek wit is. Ook kan het daar goed mistig zijn. Het zal wel met de ligging te maken hebben. Het schijnt een van de hoogste punten in de Belgische Ardennen te zijn: 651 meter hoog. Grappig hè, ik zou die hoogte gewoon afronden en op safe gaan. Zeggen dat de hoogte ca. 650 meter is, dan zit je altijd goed. Misschien is het bij nameten wel 651 meter en 43 centimeter of 649 meter en 18 centimeter. Dit soort dingen bedenk je dus allemaal als je deze plek voorbij rijdt!
De meeste mensen die hier rijden hebben het waarschijnlijk niet over de hoogte van de plaats maar over de naam ervan en zullen net als wij, het hebben over ‘Barak de Frituur’. Niet zo gek dat er daar een restaurant staat waar je lekkere friet kunt eten. Een plaats met zo’n naam vraagt daar natuurlijk om!
Wat betreft de voorspelde sneeuw voor Frankrijk; bij Dijon was de witte wereld alweer groen. Het was de hele dag droog en we zagen zelfs regelmatig een zonnetje. Zo achter de voorruit bijna alweer te warm voor een winterse trui. Een prima rijdagje dus. Die winterse trui of het liefst zelfs 2 of 3 winterse truien over elkaar heen konden we wèl gebruiken toen we ons huis binnen gingen. Alsof je de deur van een koelcel opende! Dat werd dus flink stoken en ‘s avonds met een warme kruik naar bed.
Vanmorgen werden we wakker met een dun sneeuwlaagje. Het huis kon nog wel wat meer warmte gebruiken, dus werk aan de winkel voor onze ‘houtman’!
Ernest mag kruien en mijn sport is dan om de mand zo vol mogelijk te stapelen met de houtblokken, zonder dat die hoge toren in elkaar stort natuurlijk.
Die mand is zo weer leeg maar de temperatuur hier binnen is op dit moment alweer gestegen tot 17 graden. Het gaat de goede kant op.
We hadden ons gisteren al voorgenomen om vandaag een flinke wandeling te gaan maken. Zie het maar als een soort van boetedoening voor de twee Kerstdagen waarop je net wat meer eet en snoept dan op andere dagen.
Precies een mooie dag hebben we uitgezocht voor onze tocht. Blauwe lucht, een zonnetje en geen wind. Onderweg zagen we zelfs al wat wielrenners en een jogger met blote benen voorbij komen! Straks zal het mooie weer vast wel omslaan maar deze dag hebben we lekker binnen. Zoals een tegemoet komende wandelaar ons vrolijk toesprak: “Quelle belle journée pour une promenade, on se sent déjà au printemps!”
En een dagje later, na wat regen en een temperatuur dik boven het vriespunt, is de sneeuw alweer verdwenen.
Ons uitzicht vanaf de berg is net weer een schilderij zo met die grijze wattige wolken die het dal vullen. Op de foto al mooi maar reken maar dat het in het echt nog veel mooier is!
Afgelopen nacht is het gaan sneeuwen en toen ik vanmorgen vroeg even naar buiten keek, had onze berg een ander kleurtje gekregen. Lang zal de sneeuw waarschijnlijk niet blijven liggen want de temperatuur is alweer boven nul.
Wel mooi natuurlijk om even een frisse neus te halen, nu de sneeuw er nog ligt.
In november worden op al die smalle weggetjes bij ons de sneeuwstokken weer in de grond geplaatst en vermoedelijk zullen die daar ook wel zo’n beetje tot in maart blijven staan. Dit waarschuwingsbord op bovenstaande foto is een zogenaamd ‘klapbord’. In de zomermaanden is het ingeklapt met zelfs een slot erop maar in de winterperiode wordt dit bord, tegelijk met het ‘planten’ van die sneeuwstokken, weer uitgeklapt en weet iedereen dat er kans is op slippartijen.
Wat een druk verkeer hebben we vannacht gehad! Diverse afdrukken van overstekend wild hier op onze berg. En nu maar raden wie ons heeft bezocht!
Je ziet dat het al begint te dooien. Op dit blad zie je de smeltdruppels glanzen.
Voor toch een beetje kleur vandaag, een foto van de beukhaag met z’n mooie goudbruine blaadjes.
De temperaturen gaan hier komende tijd flink omlaag. Ook voor vandaag staat er een fris dagje aangekondigd en komt de temperatuur maar amper boven het vriespunt uit. Maar met een mooi zonnetje erbij, een prima wandeldagje. Le météo heeft het vanmorgen, ondanks die zon, over een gevoelstemperatuur van – 11 dus dikke jas en wanten aan en lopen maar!
Vanaf onze berg naar de brievenbus in Cluac, waar de klep van de bus bijna dichtgevroren is en via het kastanjepad (voor de insiders het ‘Keizerpad’!) naar Saint Basile en via de andere kant weer terug.
Onderweg zien we deze ijspegels aan een rotsblok. Ze hangen in de zon dus ze beginnen al wat te smelten. Wij tijdens het wandelen ook bijna! De jas gaat open en de wanten uit.
Een boom aan de kant van de weg, bijna overhellend door het gewicht van al die bossen mistletoe!
Halverwege komen we dit bordje tegen met een citaat van Jean Giono, een Franse schrijver en dichter. Met zo’n tekst kunnen we het natuurlijk alleen maar eens zijn!
Een mooi rondje van zo’n veertien kilometer. Als je dan moe maar voldaan en met rode gloeiwangen tevreden thuis komt, smaakt een kop erwtensoep extra lekker.
Deze slinger met z’n mooie bloemen bedekt hier een afvalhoop bij onze moestuin. Niet gezaaid maar volgens mij gewoon aan komen waaien.
Ik dacht eerst dat het om een haagwinde ging, het zogenaamde pispotje, maar die is volgens mij wit. Nu had de zoete aardappel die we pas geleden hebben gerooid ook van die winde-achtige bloemetjes. Zou die slinger op de afvalhoop misschien daar vandaan komen? Als ik de foto’s naast elkaar leg, dan lijkt het blad trouwens wel wat verschillend.
Nog even en dan zijn die bloemen alweer verleden tijd. Het weer verandert snel nu. Zo kregen we van vrienden een foto doorgestuurd van de eerste sneeuw die afgelopen vrijdag de omgeving bij les Estables bedekte, een dorpje in de buurt van de Mézenc.
Dat laagje sneeuw heeft het trouwens maar een dagje volgehouden maar ik denk dat als we een maandje verder zijn, we vanuit het raam kunnen zien dat de top van de Mont Mézenc weer een witte muts op heeft.
Hadden we gisteren de kachel nog aan, vandaag zitten we alweer op de 22 graden en is het gewoon opnieuw korte broeken weer! Als we het weerbericht mogen geloven, dan blijft het de komende week zo. Niet verkeerd!
De zomer is weer zo’n beetje voorbij hier op de berg. Overdag hebben we nog wel regelmatig wat zon maar de temperatuur begint toch wel aardig te zakken. Zeker ‘s avonds begint het kil te worden. Ik zie ook alweer diverse huizen in de omgeving waar rook uit de schoorsteen komt. Onze houtboer is vorige week langs geweest om een lading stookhout af te leveren. De kachel is nog niet aan maar we zijn er klaar voor!
Om nog even het zomergevoel vast te houden, een foto van een kleurig stukje tuin bij het kleine huis. Volgens mij zijn het bloemen die onze buurvrienden, toen ze nog daar nog woonden, hebben geplant. Die grote gele dahlia in het midden is een echte blikvanger. Hij staat bekend als dinnerplate dahlia of superdahlia. De bloem moet een diameter hebben van 20 tot 30 cm, de maat zo’n beetje van een dinnerplate. Vanmorgen heb ik even met de centimeter erbij gestaan maar deze dahliabloem haalt net de 20 cm, dus eigenlijk een wat klein uitgevallen dinnerplate. Ik zit meer te denken aan een breakfastplate. Maakt niet uit; ze staat hier te stralen!
Wonen in de Ardèche 