Weer op de berg

Afgelopen drie weken hebben we met heel veel plezier in en om Utrecht gebivakkeerd. Door Corona wel wat anders en rustiger wat betreft afspraken en mensen ontmoeten maar desondanks hebben we er weer van genoten. Gisteren was het weer tijd om terug te gaan naar onze berg. Ook weer heerlijk trouwens! We zijn al vroeg op pad gegaan. Ook al rijd je die duizend kilometer soepeltjes in zo’n tien à elf uur, je kunt toch te maken krijgen met winterse omstandigheden, files, een lekke band of wat dan ook, waardoor je zo maar weer wat extra uurtjes kwijt bent. En tja, die avondklok hangt toch wel als een soort zwaard van Damocles boven je hoofd: vóór acht uur ’s avonds moet je op dit moment in Frankrijk binnen zijn.

Met flinke stormachtige tegenwind zijn we vertrokken; de handen stevig aan het stuur. De hele weg door de Ardennen hadden we wat natte sneeuw. Bij La Roche, zo’n beetje het hoogste punt, werd het even echte sneeuw en dat zorgde voor een glibberige weg. Verder ging de reis tot aan Lyon als een speer. Het verkeer was wel drukker dan anders op een zondag, viel ons op. Of de Fransen zijn misschien allemaal zo blij dat ze sinds kort weer door het hele land mogen reizen en zijn ze ‘en masse’ de auto ingestapt om te gaan toeren of ze waren gisteren allemaal op weg naar huis na bijvoorbeeld een Kerstbezoek aan familie. Die drukte zorgde in ieder geval voor een fikse file en aardig wat tijdverlies. Maar geen paniek; vóór le couvre-feu waren we keurig op de berg waar een heel koud huis op ons stond te wachten.

Ach, we hielden het eerste uur maar gewoon onze jas nog aan, gooiden een flinke stapel hout in de kachel en startten onze ‘helse machine’ voor warm water en warme radiatoren. Wel heel erg fijn als de temperatuur in de badkamer en het toilet na verloop van tijd wat meer aangeeft dan twee graden! Een makkelijke maaltijd, een verwarmende borrel en op tijd naar bed om de volgende morgen wakker te worden met dit mooie uitzicht. Helemaal goed!

Een dun laagje sneeuw rondom het huis en in de verte bij de Mézenc, gecombineerd met een stralend blauwe lucht!

Wat in het vat zit….

Kijk, die besneeuwde bergen, daar wilden we eigenlijk naartoe vandaag. Qua zon en blauwe lucht zou het een superdagje zijn geweest maar om er te komen was een probleem. Gistermiddag hadden we al een paar keer naar de route informatie gekeken en die bleef maar aangeven dat diverse wegen erg moeilijk begaanbaar of zelfs afgesloten waren. Ik heb nog gebeld met een dame van de plaatselijke ‘office de tourisme’ maar ook zij kon me niet echt blij maken. We zijn een stukje die kant opgereden en inderdaad, hoe hoger je kwam hoe slechter de weg. En nu hebben we best een stevige auto maar om al glippend en slippend die kant op te rijden en daardoor in plaats van vijf kwartier waarschijnlijk het dubbele aantal uren in de auto te zitten, dan moet de ski nood wel erg hoog zijn. Wat in het vat zit, verzuurt niet. Over een paar dagen ligt er nog steeds genoeg sneeuw bij de Mont Mezenc en zijn de wegen ernaartoe vast al wel veel beter toegankelijk. Wordt vervolgd dus.

We hebben nu heerlijk hier in de buurt door de sneeuw gewandeld. Met dat zonnetje en die strakblauwe lucht ook geen straf! 

 

Weer terug

Gisteren zijn we weer ‘geland’ op onze berg. Onderweg zag je veel verkeer richting het noorden gaan maar op onze weg zuidwaarts was het eigenlijk erg rustig. Gelukkig maar anders hadden we onderweg vast wel op diverse stukken in de file gestaan. Tot drie maal toe hadden we een wegafsluiting in verband met werkzaamheden en de vierde keer een afsluiting in Tain l’Hermitage. De wegen waren gewoon ‘op slot’ via slagbomen, betonblokken en gendarmes. Het begon al in Luik: tunnel dicht. De tweede afsluiting was in Luxemburg en de derde net voorbij Thionville richting Metz. Bij de laatste afsluiting in Tain l’Hermitage was het hele dorp ‘dichtgemetseld’ in verband met de jaarlijkse wijnfeesten en moesten we via een andere brug de Rhône over. Gelukkig waren de ‘déviations’ goed aangegeven en kwamen we na wat omzwervingen telkens weer op de goede weg uit. Onze ‘navigatie Truus’ had er wel wat moeite mee en werd bijna schor van het waarschuwen: “over 200 meter keer om, keer om, keer om”.Weer thuis hier op de berg, kun je zien dat de herfst er heel voorzichtig aan zit te komen. Niet qua weer want het lijkt nog steeds wel zomer en ook niet aan de nog steeds groene bladeren aan de bomen en struiken maar aan alle soorten paddenstoelen die de grond uit brullen. Helaas geen eetbare exemplaren volgens mij, dus blijft het dit jaar alleen maar bij kijken.