Seizoen van de kastanjes

Op het moment is men hier nog volop bezig met het oogsten van de kastanjes. Onder de bomen liggen netten, bomvol met gemeen prikkende kastanjebolsters. Veel kastanjes worden met een speciale zuiger opgezogen maar op de moeilijk toegankelijke plekken zie je her en der voorover gebogen mannen en vrouwen staan, die handmatig al die bolsters aan het verzamelen zijn. Een vermoeiende klus lijkt me en ook niet echt vriendelijk voor je rug.

In een promotie filmpje zag ik dit gereedschap: een fourcole. Het is een wat ouderwets aandoende houten tang met metalen grijpers of knijpers aan de onderkant, waarmee een geoefende raper wel zo’n 10 tot 15 kilo kastanjes per uur kan verzamelen.

Vaak wordt voor het rapen van de kastanjes gebruik gemaakt van saisonniers: seizoensarbeiders die van de ene klus naar de andere klus trekken. Het ene seizoen zijn ze druiven aan het plukken, een tijdje later zitten ze tussen de kastanjes of het fruit of zijn ze aan het helpen bij de oogst van de olijven.

(foto affiche CICA)

Bij een speciale organisatie, le Comité Interprofessionnel de la Châtaigne d’Ardèche (CICA) kun je je aanmelden als seizoensarbeider. Je geeft je ervaring en beschikbaarheid door en de organisatie stuurt vervolgens je naam door aan aangesloten producenten die op zoek zijn naar mensen die een tijdje willen meehelpen bij het oogsten van de kastanjes.

Ludovic, de kastanjeboer van even verderop, heeft wellicht ook gebruik gemaakt van deze organisatie. Op z’n weiland staan wat voertuigen van werkers die bij hem aan het rapen zijn. Die camper daar links op de foto is trouwens wel een heel mooi exemplaar met z’n houten opbouw.

Eigenlijk had ik die camper wel van wat dichterbij willen bekijken maar het woeste geblaf van twee honden daarbinnen, gaf me niet echt het gevoel dat ik welkom zou zijn.

Het werk is klaar voor vandaag; de kleren hangen hier uit te wasemen.

Nog een week of twee en dan is het weer gedaan hier met al die kastanjes en dan zullen deze campers vast weer verder trekken naar een volgende klus. De kastanjeboeren in de Ardèche zijn overigens niet ontevreden over de opbrengst van dit jaar. Men schat dat het om zo’n dikke 5000 ton kastanjes zal gaan.

Verboden te rapen

De vorige keer had ik het over onze ‘herfstkoninkjes’ maar dat zijn natuurlijk niet die aardbeien maar deze kastanjes!

Ze vallen op het moment weer volop. Loop je in het bos, dan moet je dat bijna doen met een veiligheidshelm op je hoofd! Overal hoor je gekraak en geplof als er weer zo eentje op de grond terechtkomt.

Ik snap er niets van. Je zou toch bijna denken dat het een slecht kastanjejaar zou worden met die droogte. Ik had een buurman namelijk wel eens horen vertellen dat hij met al die droge zomers beter palmbomen kon gaan aanplanten dan kastanjebomen.

Droogte of niet, pas geleden stond er in de krant een heel positief berichtje van monsieur Michel Grange, voorzitter van de departementale- en nationale vakbond van kastanje producten. ‘Ondanks de droogte dit jaar, heeft de kastanjeboom in de Ardèche goed standgehouden. De oogst begint en zal zo ongeveer een maand duren. Het ziet er veelbelovend uit en we verwachten een zeer goede oogst.’

Die mooie oogst zorgt er ook voor dat je overal in het bos, naast alle paddenstoelenplukkers nu ook kastanjerapers tegenkomt. Op de bomen zie je dit soort bordjes hangen.

Tevens is er al een schrijven van de gemeente uitgegaan met een rappèl aangaande het rapen van kastanjes hier in de buurt.

‘Ter herinnering: tijdens de periode van 1 oktober tot 1 december is het verboden om privé kastanjeboomgaarden te betreden en kastanjes te rapen zonder schriftelijke toestemming van de eigenaar. Gedurende dezelfde periode is het rapen van kastanjes op de gemeentewegen en landwegen verboden voor iedereen, behalve voor aanwonenden. Afschriften van dit besluit liggen ter inzage in het gemeentehuis.’

Geen zorgen, we hebben gelukkig genoeg rijk gevulde kastanjebomen op eigen terrein. Binnenkort wordt het weer verzinnen wat voor lekkers we gaan maken van al die kastanjes!

Hooibalen

Onderweg zien we regelmatig van die kaalgeschoren weilanden. De boeren zijn hier druk bezig met het maken van hooibalen. Mooie machines hebben ze daarvoor. Als we die drukte zien dan zeggen we altijd tegen elkaar dat volgens ons die boeren iets weten wat wij nog niet weten. Zoiets van, ze weten dat er regen aan zit te komen en voordat het droge hooi dan nat zal worden, werken ze nog even hard door.

Die ronde balen kunnen we nog mooi eventjes op de foto zetten. Een dezer dagen zal de boer wel komen om ze op te halen. Hoog opgestapeld op een balenwagen worden ze dan naar de schuur gereden. Alvast een voorraadje voor de winter.

Als ik onderstaande hooibalen zie, dan waan ik me gewoon even in Italië. De kleuren van de ‘beschermnetten’ die er omheen zitten hebben namelijk wel wat weg van de Italiaanse vlag! Maar……niks geen Italië, het gaat hier gewoon om een plaatje van het Franse platteland.

Heel veel stokjes

Gisteren hadden we wat boodschappen te doen in Valence en dat is eigenlijk nooit een straf. Vanaf onze berg daal je af via een mooie route, richting de Rhône. Last van wagenziekte moet je niet hebben want het is een bochtig traject. We hebben wel eens iemand op bezoek gehad die we uiteindelijk maar achter het stuur hebben gezet en zelf hebben laten rijden. Op een of andere manier schijn je dan geen last te hebben van misselijkheid.

Hoe meer je afzakt, hoe dichter je bij het Rhônedal komt met z’n talloze wijngaarden. Op deze foto, vlakbij Saint-Peray, is een nieuwe wijngaard aangelegd.

Lange rijen stokken achter en naast elkaar, keurig in het gelid. Volgens mij is de wijnboer hier met een meetlint in de hand bezig geweest! Bij iedere in de grond gestampte stok staat een druivenplantje van hooguit zo’n 10 centimeter. Het is een snelle groeier, dus over een tijdje ziet het er hier vast wel weer wat groener uit.

De druiven laten wat langer op zich wachten. Een beetje wijnstok begint pas, afhankelijk van de soort, over zo’n 4 jaar vruchten te dragen. Ga je voor kwaliteit dan zal de wijnbouwer pas over zo’n zeven jaar gaan oogsten, heb ik me laten vertellen. Nog even geduld dus, voordat we van deze druiven een lekker wijntje kunnen verwachten.

Mooi stel

Erg veel koeien zie je hier op het moment niet buiten staan. Des te leuker als je dan zo’n mooi stel tegenkomt.

Vlakbij de Grand Bouveyron, naast het weiland waar de scharrelvarkens van Gregory wroeten, komen we deze moeder tegen, samen met haar zoon. Een klein stukje verderop bij een houten overkapping staan nog twee koeien, rustig snoepend van wat hooi.

Ik denk dat Gregory naast z’n varkens en al z’n fruit nu ook al in koeien ‘doet’. Hij heeft een vrouw, drie kleine kindjes en hij gaat ook nog binnenkort zelf een huis bouwen. Waar hij de tijd vandaan haalt, mag Joost weten. Een tijdje geleden namen we al ons petje voor hem af maar dat is nu een hele grote hoed geworden!

Knorrend drietal

Tijdens ons rondje Cluac, komen we langs een weiland waar drie gezellig knorrende varkens nieuwsgierig bij het hek staan. Het zijn dieren van Gregory, waar ik wel eens eerder iets over geschreven heb. Samen met z’n vrouw heeft hij een fruitbedrijf opgestart in combinatie met scharrelvarkens. Alles zo bio als maar kan.

Nader onderzoek van dit drietal wijst uit dat het hier gaat om twee vrouwtjes- en een mannetjesvarken. Het mannetje, in varkenstaal de beer genoemd, heeft het goed voor elkaar. Hij heeft twee vriendinnen waar hij uuhh……..z’n goede gaven aan kwijt kan! We hopen voor Gregory dat het een ‘vruchtbaar’ weiland zal zijn.

Gekortwiekt

Een maandje terug schreef ik over deze mooie ‘bleuets’ tussen het goudgele graan maar dat is alweer verleden tijd. De boel is gekortwiekt en we moeten weer wachten tot volgend jaar.

Afgelopen zaterdag kwam ‘Claas’, de grote dorsmachine langs. Die Claas wordt door diverse boeren hier in de omgeving gezamenlijk ingehuurd. De eigenaar van die machine rijdt gewoon van het ene veld naar het andere, net zolang tot alle korenvelden weer kaal zijn. Hij gaat soms zelfs tot in de late uurtjes door. Geen probleem, de machine heeft van die grote en felle koplampen. Altijd een mooi gezicht: je ziet in het donker geen machine maar alleen die grote bewegende lichtbundels die over het weiland lijken te ‘zweven’. Met een beetje fantasie zou je zo een enge film ervan kunnen maken.

Afgelopen dagen heeft het koren nog wat kunnen drogen maar vanmiddag is onze boerbuurman Michel begonnen om het karwei hier af te maken. Nu gaan we komende dagen weer even genieten van die mooie ronde strobalen.

Het heeft wel wat om in zo’n agrarische omgeving te wonen!

Korenbloemen

Die korenhalmen hier zullen binnenkort wel weer gekortwiekt worden en dan hoor je van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat weer het ronkende geluid van ‘Claas’, de grote dorsmachine. Helaas is het dan ook direct einde verhaal voor deze blauwe bloeiers. Niet zo moeilijk waarom ze korenbloemen heten, lijkt me! 

In Frankrijk heet de korenbloem ‘bleuet de France’. Waar in Goot-Brittannië en ook in Amerika en Canada de klaproos als herdenkingsbloem symbool staat voor alle gesneuvelden van de Eerste en Tweede Wereldoorlog (inclusief de slachtoffers van latere gewapende conflicten) wordt daar in Frankrijk veelal deze ‘bleuet’ voor gebruikt. Iets wat ik overigens niet wist over die korenbloem.

Waarom nu deze ‘bleuet’ als symbool? Dat is, net als bij de klaprozen, terug te voeren naar de oorlogsvelden van weleer. Korenbloemen en klaprozen groeien goed op omgewoelde aarde. Op de slagvelden met z’n vele loopgraven en granaatinslagen kwamen deze bloemen destijds dan ook in grote getale voor. Waarom de Fransen dan voor de korenbloem hebben gekozen en niet zoals de Engelsen ook voor de klaproos, zal wel een vorm van eigenwijsheid zijn geweest, dacht ik in eerste instantie. Maar ik las dat het met de blauwe kleur van de korenbloem te maken had. Het blauw van de bloem verwijst bijvoorbeeld naar de kleur destijds van het Franse uniform en tevens naar de eerste kleur op de Franse vlag. Ook werden jonge en nog niet ervaren soldaten die voor het eerst in blauw tenue de oorlog in gingen ‘les bleuets‘ genoemd. Jonge en onervaren personen: wij zouden hen dan groentjes noemen maar de Fransen hebben het dus eigenlijk over blauwtjes! 

‘Le bleuet de France’ als mooi symbool maar ook gewoon als een mooi bloemetje. 

Zwartgeblakerd

Niet schrikken, hoor. Dit is gelukkig niet op ons terrein! Pas geleden is men aan de andere kant van het dal weer bezig geweest met het afbranden van de schuine bermen, onderaan de weilanden en de terrassen. Dit wordt gedaan om die stukken te ontdoen van wilde braam, brem, onkruid en ongedierte.

Ik heb er wel eens eerder iets over geschreven. Eigenlijk hadden we niet verwacht dat dit nog steeds zou plaatsvinden, gelet op het milieubeleid van onze gemeente, maar waarschijnlijk krijgen de boeren er nog steeds een vergunning voor. Als het wordt gedaan, is het eigenlijk altijd in het voorjaar. In de zomer is het gezien de droogte te gevaarlijk. Een beetje wind erbij en je hebt binnen een vloek en een zucht een bosbrand veroorzaakt. De vorige keer konden we de brandende bermen vanuit het raam zien maar dit keer was het wat verder weg en zagen we het pas toen we er voorbij wandelden. Zo zwartgeblakerd ziet het er best afschrikwekkend uit, net alsof er hier een hele grote brand heeft gewoed. Als je de boeren mag geloven, gebeurt het echt allemaal heel netjes en heel gecontroleerd.

Hier staan nog wat gasflessen die de boer heeft gebruikt. Met een gasbrander wordt de berm op diverse plekken aangestoken waarna het vuur de bermen ‘schoon’ brandt.

Zie je trouwens die groene ‘stokjes’ tussen al het zwart? Ondanks het feit dat de boel in de fik heeft gestaan, komen de groene varens gewoon weer ‘boven water’. Over een tijdje is alles weer groen en is er van het branden gelukkig niets meer te zien.

Bio bio

Van het feestvarken van afgelopen zaterdag nu over naar deze varkentjes!

Onze gemeente heeft regelmatig wat terrein ‘in de aanbieding’. Stukken grond die gebruikt mogen worden voor agrarische doeleinden. Er wordt zoveel mogelijk geprobeerd om jonge mensen aan te trekken en voor wat betreft dit terrein is dat in ieder geval goed gelukt.

Grégory, een jonge ambitieuze agrariër met een lading werklust om u tegen te zeggen is samen met z’n vrouw sinds een klein jaar bezig met een flink project. Het grootste gedeelte van het terrein wordt gebruikt om fruit en groente op te verbouwen, zowel op de koude grond als in kassen en op een ander perceel met wat meer bos, lopen diverse varkens te scharrelen. En het is allemaal bio, bio, bio wat de klok slaat. Geen kunstmest, geen pesticiden, geen grote stallen waar de varkens zo snel mogelijk voor consumptie worden vetgemest maar alles op een zo goed mogelijke manier, in harmonie met de natuur. Iedere keer als we er langs rijden, nemen we diep ons petje af voor deze hardwerkende jonge mensen!

De varkentjes die hier op onderstaande foto nu gezellig aan het wroeten zijn, zullen vast wel een keer als een mals karbonaadje op iemands bord terecht komen maar dan hebben ze in ieder geval eerst volop kunnen genieten van een heerlijk vrij leventje.

Geen megastal maar een eenvoudig schuilhok tussen de bomen.