Hooibalen

Onderweg zien we regelmatig van die kaalgeschoren weilanden. De boeren zijn hier druk bezig met het maken van hooibalen. Mooie machines hebben ze daarvoor. Als we die drukte zien dan zeggen we altijd tegen elkaar dat volgens ons die boeren iets weten wat wij nog niet weten. Zoiets van, ze weten dat er regen aan zit te komen en voordat het droge hooi dan nat zal worden, werken ze nog even hard door.

Die ronde balen kunnen we nog mooi eventjes op de foto zetten. Een dezer dagen zal de boer wel komen om ze op te halen. Hoog opgestapeld op een balenwagen worden ze dan naar de schuur gereden. Alvast een voorraadje voor de winter.

Als ik onderstaande hooibalen zie, dan waan ik me gewoon even in Italië. De kleuren van de ‘beschermnetten’ die er omheen zitten hebben namelijk wel wat weg van de Italiaanse vlag! Maar……niks geen Italië, het gaat hier gewoon om een plaatje van het Franse platteland.

Heel veel stokjes

Gisteren hadden we wat boodschappen te doen in Valence en dat is eigenlijk nooit een straf. Vanaf onze berg daal je af via een mooie route, richting de Rhône. Last van wagenziekte moet je niet hebben want het is een bochtig traject. We hebben wel eens iemand op bezoek gehad die we uiteindelijk maar achter het stuur hebben gezet en zelf hebben laten rijden. Op een of andere manier schijn je dan geen last te hebben van misselijkheid.

Hoe meer je afzakt, hoe dichter je bij het Rhônedal komt met z’n talloze wijngaarden. Op deze foto, vlakbij Saint-Peray, is een nieuwe wijngaard aangelegd.

Lange rijen stokken achter en naast elkaar, keurig in het gelid. Volgens mij is de wijnboer hier met een meetlint in de hand bezig geweest! Bij iedere in de grond gestampte stok staat een druivenplantje van hooguit zo’n 10 centimeter. Het is een snelle groeier, dus over een tijdje ziet het er hier vast wel weer wat groener uit.

De druiven laten wat langer op zich wachten. Een beetje wijnstok begint pas, afhankelijk van de soort, over zo’n 4 jaar vruchten te dragen. Ga je voor kwaliteit dan zal de wijnbouwer pas over zo’n zeven jaar gaan oogsten, heb ik me laten vertellen. Nog even geduld dus, voordat we van deze druiven een lekker wijntje kunnen verwachten.

Mooi stel

Erg veel koeien zie je hier op het moment niet buiten staan. Des te leuker als je dan zo’n mooi stel tegenkomt.

Vlakbij de Grand Bouveyron, naast het weiland waar de scharrelvarkens van Gregory wroeten, komen we deze moeder tegen, samen met haar zoon. Een klein stukje verderop bij een houten overkapping staan nog twee koeien, rustig snoepend van wat hooi.

Ik denk dat Gregory naast z’n varkens en al z’n fruit nu ook al in koeien ‘doet’. Hij heeft een vrouw, drie kleine kindjes en hij gaat ook nog binnenkort zelf een huis bouwen. Waar hij de tijd vandaan haalt, mag Joost weten. Een tijdje geleden namen we al ons petje voor hem af maar dat is nu een hele grote hoed geworden!

Knorrend drietal

Tijdens ons rondje Cluac, komen we langs een weiland waar drie gezellig knorrende varkens nieuwsgierig bij het hek staan. Het zijn dieren van Gregory, waar ik wel eens eerder iets over geschreven heb. Samen met z’n vrouw heeft hij een fruitbedrijf opgestart in combinatie met scharrelvarkens. Alles zo bio als maar kan.

Nader onderzoek van dit drietal wijst uit dat het hier gaat om twee vrouwtjes- en een mannetjesvarken. Het mannetje, in varkenstaal de beer genoemd, heeft het goed voor elkaar. Hij heeft twee vriendinnen waar hij uuhh……..z’n goede gaven aan kwijt kan! We hopen voor Gregory dat het een ‘vruchtbaar’ weiland zal zijn.

Gekortwiekt

Een maandje terug schreef ik over deze mooie ‘bleuets’ tussen het goudgele graan maar dat is alweer verleden tijd. De boel is gekortwiekt en we moeten weer wachten tot volgend jaar.

Afgelopen zaterdag kwam ‘Claas’, de grote dorsmachine langs. Die Claas wordt door diverse boeren hier in de omgeving gezamenlijk ingehuurd. De eigenaar van die machine rijdt gewoon van het ene veld naar het andere, net zolang tot alle korenvelden weer kaal zijn. Hij gaat soms zelfs tot in de late uurtjes door. Geen probleem, de machine heeft van die grote en felle koplampen. Altijd een mooi gezicht: je ziet in het donker geen machine maar alleen die grote bewegende lichtbundels die over het weiland lijken te ‘zweven’. Met een beetje fantasie zou je zo een enge film ervan kunnen maken.

Afgelopen dagen heeft het koren nog wat kunnen drogen maar vanmiddag is onze boerbuurman Michel begonnen om het karwei hier af te maken. Nu gaan we komende dagen weer even genieten van die mooie ronde strobalen.

Het heeft wel wat om in zo’n agrarische omgeving te wonen!

Korenbloemen

Die korenhalmen hier zullen binnenkort wel weer gekortwiekt worden en dan hoor je van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat weer het ronkende geluid van ‘Claas’, de grote dorsmachine. Helaas is het dan ook direct einde verhaal voor deze blauwe bloeiers. Niet zo moeilijk waarom ze korenbloemen heten, lijkt me! 

In Frankrijk heet de korenbloem ‘bleuet de France’. Waar in Goot-Brittannië en ook in Amerika en Canada de klaproos als herdenkingsbloem symbool staat voor alle gesneuvelden van de Eerste en Tweede Wereldoorlog (inclusief de slachtoffers van latere gewapende conflicten) wordt daar in Frankrijk veelal deze ‘bleuet’ voor gebruikt. Iets wat ik overigens niet wist over die korenbloem.

Waarom nu deze ‘bleuet’ als symbool? Dat is, net als bij de klaprozen, terug te voeren naar de oorlogsvelden van weleer. Korenbloemen en klaprozen groeien goed op omgewoelde aarde. Op de slagvelden met z’n vele loopgraven en granaatinslagen kwamen deze bloemen destijds dan ook in grote getale voor. Waarom de Fransen dan voor de korenbloem hebben gekozen en niet zoals de Engelsen ook voor de klaproos, zal wel een vorm van eigenwijsheid zijn geweest, dacht ik in eerste instantie. Maar ik las dat het met de blauwe kleur van de korenbloem te maken had. Het blauw van de bloem verwijst bijvoorbeeld naar de kleur destijds van het Franse uniform en tevens naar de eerste kleur op de Franse vlag. Ook werden jonge en nog niet ervaren soldaten die voor het eerst in blauw tenue de oorlog in gingen ‘les bleuets‘ genoemd. Jonge en onervaren personen: wij zouden hen dan groentjes noemen maar de Fransen hebben het dus eigenlijk over blauwtjes! 

‘Le bleuet de France’ als mooi symbool maar ook gewoon als een mooi bloemetje. 

Zwartgeblakerd

Niet schrikken, hoor. Dit is gelukkig niet op ons terrein! Pas geleden is men aan de andere kant van het dal weer bezig geweest met het afbranden van de schuine bermen, onderaan de weilanden en de terrassen. Dit wordt gedaan om die stukken te ontdoen van wilde braam, brem, onkruid en ongedierte.

Ik heb er wel eens eerder iets over geschreven. Eigenlijk hadden we niet verwacht dat dit nog steeds zou plaatsvinden, gelet op het milieubeleid van onze gemeente, maar waarschijnlijk krijgen de boeren er nog steeds een vergunning voor. Als het wordt gedaan, is het eigenlijk altijd in het voorjaar. In de zomer is het gezien de droogte te gevaarlijk. Een beetje wind erbij en je hebt binnen een vloek en een zucht een bosbrand veroorzaakt. De vorige keer konden we de brandende bermen vanuit het raam zien maar dit keer was het wat verder weg en zagen we het pas toen we er voorbij wandelden. Zo zwartgeblakerd ziet het er best afschrikwekkend uit, net alsof er hier een hele grote brand heeft gewoed. Als je de boeren mag geloven, gebeurt het echt allemaal heel netjes en heel gecontroleerd.

Hier staan nog wat gasflessen die de boer heeft gebruikt. Met een gasbrander wordt de berm op diverse plekken aangestoken waarna het vuur de bermen ‘schoon’ brandt.

Zie je trouwens die groene ‘stokjes’ tussen al het zwart? Ondanks het feit dat de boel in de fik heeft gestaan, komen de groene varens gewoon weer ‘boven water’. Over een tijdje is alles weer groen en is er van het branden gelukkig niets meer te zien.

Bio bio

Van het feestvarken van afgelopen zaterdag nu over naar deze varkentjes!

Onze gemeente heeft regelmatig wat terrein ‘in de aanbieding’. Stukken grond die gebruikt mogen worden voor agrarische doeleinden. Er wordt zoveel mogelijk geprobeerd om jonge mensen aan te trekken en voor wat betreft dit terrein is dat in ieder geval goed gelukt.

Grégory, een jonge ambitieuze agrariër met een lading werklust om u tegen te zeggen is samen met z’n vrouw sinds een klein jaar bezig met een flink project. Het grootste gedeelte van het terrein wordt gebruikt om fruit en groente op te verbouwen, zowel op de koude grond als in kassen en op een ander perceel met wat meer bos, lopen diverse varkens te scharrelen. En het is allemaal bio, bio, bio wat de klok slaat. Geen kunstmest, geen pesticiden, geen grote stallen waar de varkens zo snel mogelijk voor consumptie worden vetgemest maar alles op een zo goed mogelijke manier, in harmonie met de natuur. Iedere keer als we er langs rijden, nemen we diep ons petje af voor deze hardwerkende jonge mensen!

De varkentjes die hier op onderstaande foto nu gezellig aan het wroeten zijn, zullen vast wel een keer als een mals karbonaadje op iemands bord terecht komen maar dan hebben ze in ieder geval eerst volop kunnen genieten van een heerlijk vrij leventje.

Geen megastal maar een eenvoudig schuilhok tussen de bomen.

Benen strekken

Vanmorgen lag er nog net genoeg sneeuw om te kunnen spreken van een winters landschap en werden we ook nog getrakteerd op wat zonnestralen. Hoogste tijd dus om lekker even naar buiten te gaan en de benen te strekken.

Heel wat geiten lopen hier rondom deze stal. Als je probeert om er voorbij te lopen zonder hen even wat aandacht te geven, word je getrakteerd op flink wat ‘protestgemekker’.

Iets verderop staan deze drie ezeltjes. In de zomer mooi slank ogend maar nu in de winter, gehuld in hun dikke bontjas, zien ze er heel wat steviger uit. Op een of andere manier hebben ezels altijd wel een hoog aaibaarheidsgehalte. De eigenaar die vaak met de ezels een rondje in de omgeving maakt, is het daar helemaal mee eens en zegt ook dat we hen best kunnen aaien. Maar we kennen ook verhalen van agressieve ezels die er niet voor terugdeinzen om hun tanden te zetten in een mals stuk mensenvlees, dus we laten de ezeltjes daar maar gewoon lekker rustig staan.

Weer een stukje verder, lopen we onder bomen door waar flinke bossen mistletoe in hangen.

Ik ben bang dat dit Corona jaar een slecht jaar is geweest voor de mistletoe. Volgens een eeuwenoude traditie brengt het geluk als je onder zo’n bos mistletoe iemand kust maar ik vermoed dat dit in de huidige anderhalve meter samenleving met al z’n beperkingen nu vast niet zo vaak zal gebeuren. Nou ja, misschien met een spatscherm ertussen!

Een mooi blokje om en op tijd terug in huis om de hongerige houtkachel weer van een extra blok hout te voorzien.

Groene sprietjes

Amper twee weken geleden zag dit stuk land er nog bruin gekleurd uit; door de boer met z’n tractor omgeploegd, bemest, geëgaliseerd en opnieuw ingezaaid. Toen we er afgelopen week tijdens ons Corona wandelingetje langs liepen, was er al een groene waas te zien. Groene sprietjes van wat dan ook. Waarschijnlijk al zo snel door de toch nog wel hoge temperaturen van de laatste tijd en het zonnetje dat regelmatig heeft geschenen. Het gras bij ons op de berg is ook nog maar gewoon doorgegaan met groeien dus gisteren hebben we de grasmaaier van stal gehaald en is de boel gekortwiekt; waarschijnlijk toch wel voor de laatste keer dit jaar.

Maar goed ook dat we dat gisteren nog hebben gedaan want vannacht is het gaan regenen en blijft het ook vandaag nog gewoon een hele tijd doorplenzen. Ach, dan kan de grond goed inregenen tussen de stenen van het opgestapelde muurtje, zullen we maar denken.