Een zondags bezoekje

Gisteren zijn we een dagje op bezoek geweest bij vrienden, die zo’n veertig kilometer verderop wonen. Ik heb er wel eens vaker over verteld. Zodra we weten dat ze weer zijn neergestreken op hun ‘nest’ maken we altijd een afspraak om elkaar eventjes te zien en bij te praten. Nu ja, dat eventjes moet je met een flinke korrel zout nemen; we hadden bijna onze slaapzak mee kunnen brengen! 

Mooi verdeeld zo: de mannen gaan klussen en de vrouwen gaan ‘de hort op’.

Marthy had een mooie en afwisselende wandeltocht uitgestippeld die ons over smalle paadjes door kastanjebossen leidde, over rustieke stenen bruggetjes en langs kleine gehuchtjes.

En altijd mooie vergezichten.

Hoeveel van dit soort stenen bruggetjes zouden er wel niet zijn in Frankrijk!

Soms een flinke stijging op rotsachtige paadjes, waar een geit of schaap zonder moeite omhoog zou rennen maar waar wij voor een iets rustiger tempo kozen. Even later weer afdalend via soms nog wat besneeuwde hellingen. Er is vorige week in deze omgeving duidelijk wat meer sneeuw gevallen dan bij ons en de stukken die in de schaduw liggen en amper een zonnestraaltje vangen zien er nog steeds wit uit. 

Besneeuwde paadjes. Marthy staat op deze foto in een bekende houding: muisstil en met haar fototoestel in de aanslag om mooie plaatjes te schieten. Klik hier maar even op en dan zie je de foto’s die zij van onze tocht heeft genomen.

We klimmen naar Issamoulenc waar je al van verre het kerkje ziet liggen. Ik geloof dat dit hameau, naast dit kerkje, alleen maar uit een enkel huis, een boerderij, wat schuren en een begraafplaats bestaat. Er zijn hier meer schapen dan inwoners!

Geen bang uitgevallen schapen maar duidelijk nieuwsgierige aagjes.

Die kleine kerkjes zijn altijd erg uitnodigend om even de binnenkant ervan te bekijken. Meest van tijd is de deur niet op slot en kun je zo naar binnen stappen.

Na een tocht van zo’n drieënhalf uur is het weer goed thuiskomen. De mannen hebben hard gewerkt en mogen trots zijn op hun gestapel; de muur is weer een stuk hoger geworden. Het komt wel goed met die ingestorte muur!

Marthy zet een lekkere maaltijd op tafel, Mart schenkt er een mooi glas wijn bij en dan is het heerlijk bijkomen na zo’n buitendag! 

De Gerbier op

Ook dit is weer een traditie. Als we gasten hebben, proberen we hen altijd mee te lokken naar de Gerbier de Jonc. Het is maar een uurtje rijden bij ons vandaan en door de hoogte ook net een paar graden minder warm en dat is wel lekker met de huidige temperaturen. We zijn vroeg weggereden, want deze berg is een populaire toeristische attractie. Hoe later je komt, hoe meer je op een gegeven moment als een lange rij mieren achter elkaar omhoog kruipt en dat willen we natuurlijk niet.

Iedere keer is het weer genieten als je dan na wat klim- en klauterwerk boven aankomt. Vanaf zo’n dikke 1500 meter hoogte kun je alle kanten opkijken en met dit heldere weer is het uitzicht grandioos! 

Aan de voet van deze Mont Gerbier de Jonc bevindt zich de oorsprong van de rivier de Loire. Er schijnt wat discussie te zijn over de precieze plek. Bij een voormalige boerderij die nu als winkel is ingericht, hangt een bord waarop aangegeven is dat de Loire hier begint. Bij de ingang word je verwelkomd door het geluid van kabbelend water dat via een pijp uit de muur komt en in een grote bak stroomt. Dit water zou uit dezelfde bron komen als waaruit de Loire is ontstaan. Maar een stukje verderop moet ergens in een weiland een bordje staan waarop aangegeven is dat juist daar de echte oorsprong van de Loire zich bevindt. Hoe dan ook, dit hele gebied is mooi genoeg om als rivier ‘geboren’ te worden. De Loire komt uiteindelijk ruim 1000 kilometer verderop uit in de Atlantische Oceaan, bij de plaats Saint Nazaire.

Gezellig bezoek

Afgelopen dagen hebben we bezoek gehad van drie reislustige dames die op doorreis naar nòg zuidelijker oorden, eerst onze berg hebben aangedaan. Met z’n drietjes hebben ze in het kleine huis gebivakkeerd.

Gezellige dagen hebben we zo met elkaar gehad, waarin er heel wat afgepraat werd.

Sportief zijn we natuurlijk ook! We hebben een mooie wandeling naar Chalencon gemaakt, zo’n achttien kilometer heen en terug. Helaas, geen koud biertje daar in het dorp; alles was dicht maar bij thuiskomst smaakte dat op ons eigen terras ook prima.

Hier worden de rozen besnuffeld. We moeten allemaal even ruiken hoe lekker de bloemen wel niet geuren. Er was niemand thuis, anders had de eigenaar zich vast en zeker wel even achter de oren gekrabd en zich afgevraagd wat die dames daar in hemelsnaam aan het doen waren!

Een bezoekje aan de markt in Vernoux is nooit vervelend en zeker niet als je daar dan ook nog getrakteerd wordt op een heerlijke lunch bij bistro ‘Saint Anne’.

Zo gingen die dagen eigenlijk veel te snel voorbij maar dat is altijd een goed teken. We hebben bij het afscheid gewoon gezegd: à la prochaine!

Tractor

Eindelijk hebben ze een trekker aangeschaft zul je denken, als je dit gevaarte in z’n volle glorie hier ziet staan!

In een ver verleden heb ik Ernest ooit een tractor beloofd. Niet zo eentje zoals op de foto maar een gezellig nostalgisch geval. Maar om heel eerlijk te zijn, wat moeten we er eigenlijk mee hier op het terrein.

Het blijft natuurlijk wel een machtig ding en het staat ook wel heel profi zo. Maar helaas, geen tractor voor Ernest

We hadden vandaag bezoek en waar hij meest van tijd in z’n stevige 4×4 Mitsubishi onze berg op komt rijden, had onze bezoeker nu eens voor de verandering de tractor gepakt.

Heerlijk bezoek!

Afgelopen dinsdag zijn de kinderen met kleinzoon Luuk op de berg gearriveerd. Dat we dik genieten hoef ik natuurlijk niet te vertellen. Gelukkig is de weersvoorspelling voor deze week aangepast. Stond er eerst regen op het programma, nu hebben we tot aan vandaag al hele mooie zonnige dagen gehad.

Luuk kruipt al volop en is razendsnel, dus hebben we het huis wat kindveiliger gemaakt. Het trapgat is gebarricadeerd, de stopcontacten zijn afgeplakt en alles wat die grijpgrage handjes willen pakken, hebben we hoger weggezet.

Speelgoed dat al tijden op de zolder lag te verstoffen, is weer tevoorschijn gehaald.

Heel leuk en interessant voor onze Luuk maar hoe is die uitdrukking ook alweer? Een kinderhand is gauw gevuld. Frunniken aan een sleutel die uit een kastje steekt of een plastic bloempot met gaatjes waar hij z’n garnalenvingertjes in kan steken, vindt hij eigenlijk net zo leuk!

Mollenvanger

Ooit heb ik wel eens een berichtje geschreven over mijn vader die, trots als hij was op z’n Engelse gazonnetje, een bloedhekel had aan mollen in z’n tuin of beter gezegd, aan die molshopen die z’n mooie gladgeschoren grasveldje in een soort maanlandschap veranderden. Wat zou hij jaloers geweest zijn op de hond van onze bezoekers! Zo klein als zij misschien wel is, hoe groot is haar talent om mollen te vangen. Geduldig zit ze eerst een tijdje naar een en dezelfde plek te staren, eigenlijk nèt zoals mijn vader dat vroeger ook deed, om dan even later met een trotse blik in haar ogen de gevangen mol aan haar baasje te laten zien. Die Indy mag nog even blijven hoor!

Merci

Gisteravond kwamen Pascal en z’n vrouw, gewapend met een lading haricots verts uit de groentetuin en een doos eieren van hun eigen kippetjes, ons bedanken voor het ‘redden’ van het paard en de ezel. Na een gezellig uurtje kletsen en wat glaasjes wijn, vertrokken ze weer. Een aardig stel mensen; misschien kunnen we er wel voor zorgen dat die dieren gewoon iedere week eventjes uit hun wei ontsnappen!

Vurig

Gisteravond zagen we vanuit het raam deze mooie zonsondergang. Rood, oranje en zelfs een gouden glans. Je moet er altijd wel snel bij zijn, want even later kan die uitbundige kleur alweer heel anders zijn. Die gouden glans past ook goed bij de gouden dag van gisteren. Een niet te lange rit over smalle kronkelwegen met mooie vergezichten die nog steeds niet willen vervelen en dan omstreeks koffietijd neerploffen bij vrienden. Eigenlijk alleen voor een kop koffie hadden we gezegd maar daar had onze gastvrouw hele andere ideeën bij! Heerlijk geluncht, bijgepraat (nooit uitgekletst!) en veel te laat weer vertrokken. We waren even bang dat de avondklok nog steeds om 19.00 uur zou ingaan; dan hadden we een probleem gehad! Maar gelukkig is die onlangs verzet naar 21.00 uur zodat we weer keurig op tijd op onze berg arriveerden en waar we even later dus deze foto konden maken.

Op het randje van de cirkel

Al puzzelend met twee cirkels waarop te zien is waarbinnen een straal van tien kilometer rond je huis je je mag begeven, heb ik precies een plekje gevonden waar we met vrienden kunnen afspreken, die wat zuidelijker van ons wonen. Aan de onderste rand van onze cirkel en de bovenste rand van hun cirkel ligt het dorpje Gluiras en dat is een plek waar zowel zij als wij naartoe mogen in deze periode met de nieuwste Corona maatregelen.

Even gezellig bijpraten onder het genot van een kopje koffie uit de meegebrachte thermoskan, een punt taart en een glas witte wijn. Dat ‘even’ moet je trouwens met een flinke korrel zout nemen; pas twee en half uur later stapten we weer in de auto en reden we vervolgens via onze eigen cirkel terug naar huis.

Dat dorpje Gluiras hebben we overigens al eens eerder bezocht, ook samen met deze vrienden. We hebben er destijds een mooie wandeling gemaakt en die dag afgesloten met een heerlijk etentje in het plaatselijke restaurant. Ja, dat zit er nu natuurlijk niet in; de cafés en restaurants zijn nog steeds gesloten. Maar ook zonder die wandeling en zonder dat restaurantje hebben we het vanmiddag hier in het zonnetje weer heel gezellig gehad. En wie weet, als we elkaar de volgende keer weer zien, dan hebben we met z’n allen Corona in de tussentijd misschien wel zo’n flinke klap toegediend dat we weer veel meer mogen!

Bezoek

Afgelopen week zijn onze broer/zwager en schoonzus een paar dagen bij ons op bezoek geweest. Ze hadden precies de goede week ervoor uitgezocht. Regen in Nederland en zonnig en warm zomerweer hier op onze Franse berg.

De ‘geitenschuur’ heeft weer even kunnen schitteren als mooie logeerplek.

Het waren dit jaar trouwens de eerste geitenschuurgasten, dus van tevoren hebben we eerst de boel lekker laten luchten, het water weer aangesloten, de boiler aangezet en veel, héél veel overwinterende spinnen die waarschijnlijk het idee hadden hier ook wel te kunnen overzomeren, naar buiten gekieperd.

Hier zijn we ons bekende wandelrondje aan het maken, richting het huis met het spiegeltje. De boer is al druk bezig geweest. Nog even en dan zie je hem weer op z’n tractor rijden met achter zich een kar waarop hoog opgestapeld al die rollen hooi liggen.Het niet bewoonde huis, waar nog steeds een stuk van een spiegel buiten aan de muur boven de wasbak hangt, is altijd leuk voor een bezoekje. Niet in het minst omdat er van die mooie oude gebruiksvoorwerpen onder de overkapping staan te pronken.

Eigenlijk had ik best wel in deze tijd willen leven, toen dit alles nog in gebruik was. Nu ja, willen leven………. in ieder geval even om het hoekje willen kijken!