Een speciale dag

Een speciale dag in een speciaal restaurantje!

We hebben vandaag heerlijk geluncht in restaurant ‘Châtaignes et Champignons’ in Chalencon. Een van onze favoriete restaurantjes, niet alleen vanwege het lekkere eten en de gezellige sfeer maar zeker ook door de twee hartelijke eigenaren. De één staat in de keuken druk met z’n pannen te googelen en laat zich maar moeilijk naar buiten lokken en de ander rent z’n benen onder z’n lijf vandaan om je te verwennen met allemaal lekkere hapjes. Het voelde vandaag bijna aan als zomer en we konden nog heerlijk buiten op het terras zitten. Het enige probleem van zo’n heerlijke lunch is wèl dat je daarna de rest van de middag bijna niets meer doet. Ik vraag me altijd af hoe de Franse werknemers dat toch doen. Een warme maaltijd halverwege de werkdag, altijd wel een wijntje erbij en dan ‘s middags gewoon weer door met buffelen. Het zal wel een kwestie van wennen zijn.

We dachten heel even dat deze kastanjeslingers speciaal voor ons waren opgehangen, maar helaas. Zondag 30 oktober vindt hier in Chalencon het jaarlijkse kastanjefeest plaats, ‘les Castagnades des Monts d’Ardèche’ en het hele dorp is daar al klaar voor. 

Jarig!

We hadden gisteren een jarige Ernest!

Om nu te zeggen dat het met al die regen een lekkere dag was om je verjaardag te vieren……..

Ach, wel of geen regen, als je zo’n jaarlijkse mijlpaal viert met een heerlijke ‘high tea’ in een gezellig restaurant en met niet te vergeten het allerbelangrijkste, namelijk de kinderen om je heen, dan is het natuurlijk altijd een mooie dag.

Het restaurant waarin we gisteren de verjaardag vierden, is gevestigd in ‘Landhuis in de Stad’ in Park Oog in Al. Het wordt geleid door enthousiaste en maatschappelijk bewuste mensen. Zelf zeggen ze dat er achter al het eten dat zij presenteren, een mooi verhaal zit. Op deze website lees je meer hierover.

Mocht je ooit hier in de buurt zijn, echt een fijne plek om even wat te eten of te drinken, zowel binnen als straks weer buiten op het zonnige terras aan het water. 

De naam ‘Oog in Al’ heeft het park trouwens te danken aan de oorspronkelijke en waarschijnlijk heel nieuwsgierige eigenaar van dit stukje Utrecht, jonker Everard Meyster. Hij stichtte rond 1664 deze buitenplaats en liet er een groot landhuis op bouwen van waaruit hij goed zicht had hoe de rest van Utrecht gebouwd werd. Hij kon zo een oogje in het zeil houden, oftewel een oogje houden op alles.

Sfeervol smullen

Gisteravond zijn we ter ere van m’n verjaardag naar St. Anne in Vernoux geweest, een gezellig restaurantje dat ons was aanbevolen door vrienden. Echt druk was het niet maar dat is ook niet zo gek voor een doordeweekse avond buiten het toeristenseizoen.

Ooit hebben we daar wel eens met vrienden geluncht maar dat was nog in de tijd van de vorige eigenaar die daar destijds l’Empire runde, een café-achtig restaurantje met rode nepleren bankjes.

Tussen de middag kon je er een eenvoudige plat du jour krijgen en zat je gezellig tussen blauw geklede werkmannen van het EDF of werklui in overall die ergens in de buurt aan het klussen waren. Ik weet niet eens of ze ‘s avonds open waren voor eters. L’Empire is verleden tijd. In de zomer van 2018 is in hetzelfde pand het sfeervolle restaurant St. Anne gekomen.

Het interieur is in de loop der jaren wel veranderd maar de muurdecoraties in Empirestijl zijn gelukkig nog steeds dezelfde als vroeger. Ze staan tegenwoordig op de monumentenlijst.

Iedereen heeft het nu wel over St. Anne maar officieel heet het restaurant St. Anne – Maison Cornu. Dat laatste deel zal een verwijzing zijn naar Café Cornu. Op onderstaande oude zwartwit foto van de buitenkant van het pand kun je deze naam nog op het balkon zien staan.

Maar nu de naam St. Anne. De eigenaresse van het restaurant heet Anne maar om jezelf dan St. Anne, oftewel heilige Anne te noemen? De volgende keer toch maar eens vragen.

Onze dochter heet trouwens ook Anne. Zal ik daar ook maar St. voor plakken…………..haha, zou ze wel willen!

(oude foto’s van interieur en exterieur geleend van internet)

Soirée Lyonnaise

La Belle Verte, het restaurantje van Yann en Jeanne in Saint Jean Chambre waar ik al eens eerder een stukje over heb geschreven, had vrijdagavond weer een speciale avond georganiseerd.

Dit keer was het thema ‘Une Soirée Lyonnaise’. Gezellig tafelen in een sfeervol restaurant aan lange, vrolijk gedekte tafels. In een hoekje zat Christophe die met haar accordéon, tussen de gangen door, voor de muzikale  omlijsting zorgde. Het menu werd voorgelezen door Jeanne en bestond uit gerechten die zo uit een ‘bouchon’, een Lyonnais restaurantje konden komen. Goed en eerlijk eten zonder teveel liflafjes en tierelantijntjes, gebaseerd op de recepten van ‘la Mère Brazier’. Zij was één van de eerste vrouwelijke koks in Lyon die in de jaren dertig met haar restaurant een Michelinster kreeg. Wat dacht je van een vers en fluweelzacht briochebrood, gevuld met een saucisson Lyonnais! Combineer je al dat lekkers met een mooie fles wijn, goed gezelschap en een gemoedelijke sfeer en je avond kan niet meer stuk. We kijken alweer uit naar de volgende thema avond!

Een dagje genieten

Vorige week kreeg ik een mailtje van vriendin Marthy waarin ze voorstelde om ergens in de buurt, halverwege hun huis en dat van ons, lekker te gaan wandelen en ter afsluiting te gaan lunchen in een gezellig restaurantje. Ze spitte even in haar wandelarchief en kwam met een een mooie tocht op de proppen. Een restaurantje, dat zelfs in deze wintertijd nog open was, had ze ook al snel gevonden. We wandelden vanaf St. Michel de Chabrillanoux naar St. Maurice en Chalencon. De verhalen en foto’s van Marthy en mij zullen vast wel elkaar wat overlappen maar ja, dat heb je als je met elkaar wandelt en je ook alletwee een blog hebt. Ach, positief bekeken: de lezer kan nu dubbel genieten!

Onderweg liepen we langs deze mooie stenen poort met een fraai doorkijkje. Daarachter bevond zich deze oude broodoven.

De tocht ging afwisselend door het bos, omhoog en omlaag met mooie uitzichtpunten, langs weilanden, door een gehuchtje, langs een stroompje en kwam uiteindelijk weer uit bij het beginpunt. Daar hoefden we alleen nog maar onze neus achterna te lopen om bij ‘ons’ restaurantje uit te komen. En wat voor een restaurantje! Het was eigenlijk een mix van een bistro, café, een kleine épicerie, boucherie en charcuterie, allemaal bij elkaar. Klein, gezellig, allemaal oude foto’s aan de muur, een houtkacheltje dat nog even extra opgestookt werd toen we binnen kwamen en dan le patron zèlf! Een gezellige man, goedlachs en met glimmende pretoogjes die het prachtig vond om iets lekkers aan te kunnen bieden.

Hieronder speelde onze patron even voor charcutier toen deze klant een onsje paté kwam kopen. Het was gelukkig niet erg druk in het restaurantje zodat hij alle tijd had om ons met heel veel passie wat dingen uit te leggen over de locale producten die hij gebruikte. We kozen voor een lekker klinkend menuutje. Als voorafje een schotel met daarop wat verse charcuterie soorten, gevolgd door het hoofdmenu met het speciale vlees uit de buurt van de Mont Mézenc: het mooi geaderde rundvlees waarin de smaak terug te vinden is van het kruidige gras dat de koeien daar op de hoogvlakte te eten krijgen.

De baas haalde een mooi stuk rundvlees uit de vitrine, sleep z’n messen en sneed vier mooie stukken af; hoe vers wil je het hebben!

Speciaal voor de foto werd het mooie vlees even op tafel neergezet. Daarna werd het meegenomen naar de keuken voor de verdere bereiding.

Even later zette hij het precies goed gebraden vlees, samen met zelfgemaakte frietjes en wat locale groente voor onze neus op tafel. Als goede Franse gewoonte kwam vervolgens het kaasbordje, aangeboden samen met een pot zelfgemaakte confiture, waarvan we mochten raden waaruit die bestond. We kwamen een heel eind: sinaasappel, gember en (niet door ons geraden) een of andere pompoensoort en afgemaakt met een snufje peper. Als laatste gang nog een puntje appeltaart en een petit café en daarna zouden we eigenlijk opnieuw onze wandeling moeten doen, om alles er weer af te lopen! Bij vertrek kregen we wat pompoenpitten voor de moestuin mee. Als we in de zomer terugkomen en we nemen onze pompoen mee, dan zal hij ons z’n geheime recept van de confiture verklappen. Zo’n restaurantje met zo’n patron gun je toch een tweede bezoek! En een derde en een vierde…..

Repas concert

Gisteravond waren we uitgenodigd in restaurant La Belle Verte, hier vlakbij. De jonge eigenaars Yann en Jeanne timmeren hard aan de weg en komen met allerlei leuke thema avonden. Dit keer was het een ‘Voyage en Louisiane’. Het koppel heeft een hoge gunfactor en niet alleen wij komen hier graag eten: het restaurantje was helemaal ‘complet’. De maaltijd bestond uit een mix van ‘gewoon’ eten en dingen uit de Creoolse of Cajun keuken in Louisiana. Het voorafje was even wat spannend. Er stond een salade op het menu met boudin blanc. Nu kennen we boudin als bloedworst, waar we niet echt een fan van zijn maar bij een witte bloedworst konden we ons niets voorstellen. Een bloedworst met bloedarmoede of zoiets! Het bleek dus een worstje te zijn van lichtgekleurd vlees, zoals kalfsgehakt, varkensgehakt of gevogelte, gegaard in room of melk. Weer wat geleerd. De hoofdmaaltijd was Jambalaya, een Cajun rijstschotel met kip, chorizo en garnalen; een beetje vergelijkbaar met de Spaanse paella. Om nog meer sfeer te creëren, was een zestal muzikanten opgetrommeld die Cajunachtige muziek speelden. Zo enthousiast en goed dat zelfs diverse voetjes van de vloer gingen!

“Le Nola Spirit”  (l’esprit de New Orleans Louisiana)

Retourtour

Pizza eten bij Retourtour. Dat was vroeger al een van de favoriete bezigheden van de kinderen en dat is het eigenlijk nog steeds. Ook deze week zijn we er weer naartoe geweest. Je zit er gezellig op het terras onder een dak van nu nog groene maar straks dieppaarsse druiven. De pizza’s zijn er heerlijk en het bedienend personeel is heel vriendelijk. Het gehuchtje ligt nèt buiten Lamastre aan de rivier de Doux en dankt zijn naam aan het vroegere Château de Retourtour waar alleen nog maar een ruïne van over is. Onderaan de ruïne, tegen de rotswand gebouwd, staan diverse huisjes die via smalle steegjes te bereiken zijn. Retourtour is niet alleen geliefd vanwege het restaurantje, ook zwemmen kun je er prima. Via een smal weggetje en een nog smallere brug waar je amper een tegemoet komende tegenligger kunt passeren, laat staan een auto met caravan die ook via dit weggetje naar de iets verderop gelegen camping wil rijden, kom je bij het riviertje. Aan de ene kant van het riviertje de Doux is een zandstrandje en aan de andere kant een groot grasveld. Vanaf eind juni tot zo’n beetje eind september zijn ‘de sluisdeuren’ gesloten en blijft er genoeg water in het riviertje staan om er lekker te kunnen zwemmen. Je moet alleen geen ‘watje’ zijn want het water is altijd behoorlijk fris.

Un jour spécial

Gisteren was het een speciale dag voor ons en dat hebben we gevierd ’s avonds met een etentje in “Châtaignes et Champignons”. Een gezellig en sfeervol restaurantje in Chalencon. Heerlijk gegeten en met heerlijk gezelschap: helemaal goed!

Opening

Gisteravond zijn we naar de opening van ‘la Belle Verte’ geweest, een nieuw restaurantje in Saint-Jean-Chambre, op een steenworp afstand van onze berg. Voorheen heette het ‘Le Don Quichotte’, een restaurant waar je overigens ook al heerlijk kon eten. Na 25 jaar heeft de kok zijn potten en pannen aan de wilgen gehangen en heeft een jong stel het restaurant overgenomen. In de zomermaanden is er hard gewerkt om het restaurant een andere look te geven.

Sinds half september draait de boel al maar gisteravond was dus de officiële opening en dat werd uitgebreid gevierd. Lekkere hapjes en drankjes, voor de kinderen spelletjes op het speelveldje en er was een bandje voor de muzikale omlijsting.
Het was een drukte van belang. Als al die mensen nu ook regelmatig in het restaurant komen eten, dan wordt het vast wel een succes. Vaste bezoekers hebben ze trouwens al: de leerlingen van het plaatselijke schooltje krijgen hier iedere middag hun maaltijd. Zittend aan lange tafels, gaat dat er heel gedisciplineerd aan toe: geen geschreeuw, geduw of getrek maar de kinderen eten keurig rustig hun bordje leeg. De andere gasten hebben er totaal geen last van. Wij hebben vorige week het restaurant uitgeprobeerd en dat gaan we zeker vaker doen; heerlijk gegeten in ‘la Belle Verte’!

Lunchen bij “de Bruna”

Gisteren zijn we een stukje verder weg wezen wandelen: op de grens van de Ardèche en de Haute Loire, zo’n 30 kilometer bij ons vandaan. Midden op het platteland vlakbij het plaatsje Le Chambon-sur-Lignon, kwamen we opeens bij “l’Arbre vagabond” terecht.Van oudsher was in het pand een schooltje gevestigd. Daarna is het vele jaren als drukkerij in gebruik geweest. In 2013 is het pand grondig gerenoveerd en in 2014 geopend als wijnbar en restaurant, gecombineerd met een uitgebreide boekwinkel. De muren van het pand staan vol met boekenkasten. De boeken zijn allemaal te koop. Maar wil je, voordat je aan tafel gaat eerst even wat lezen, kan dat ook. Er zijn diverse leeshoekjes gecreëerd. Regelmatig worden er schrijvers uitgenodigd, literaire evenementen georganiseerd, lezingen gegeven of vinden er concerten plaats.Nadat we eerst op ons gemak in de boekenkasten wat hadden rondgesnuffeld, zijn we in de tuin gaan zitten en kregen we een heerlijke lunch geserveerd.

 

Alleen het wandelen daarna ging wat moeizamer!