Twee colletjes vandaag

Gezien de weersverwachting voor vandaag, zijn we vanmorgen al vroeg op de fiets gestapt. In de ochtend zou het droog zijn maar ‘s middags was er kans op regen. 

Via een mooie route die onze ‘fietszoon’ weer uitgedokterd had, zijn we richting Col d’Agnès gefietst. Het eerste stuk ging rustig langs wat groene weilanden en het snel stromende riviertje le Garbet.

In deze streek zie je veel van dit soort wat grijzige koeien. Het gaat hier om het zogenaamde Gasconne rund, “la reine des Pyrénées”.

Een watervalletje dat z’n water ‘uitspuugt’ in de rivier le Garbet.

Ons rustige fietstochtje konden we na het dorp Aulus-les-Bains wel vergeten. In het begin nog licht stijgend maar na verloop van tijd toch steeds zwaarder fietsend, gingen we via heel wat haarspeldbochten omhoog. Hoe hoger we kwamen, hoe grijzer de lucht werd.

Geen zonnestraaltje te bekennen en alleen maar dikke laaghangende bewolking. Jammer van de vele mooie uitzichtpunten die we anders wèl hadden gehad. 

Ach, deze bloemen die we langs de kant van de weg nog konden ontwaren, zijn in ieder geval de moeite waard om op de foto gezet te worden. Volgens mij gaat het hier om de gentiaan.

Onze eerste col: Col d’Agnès op 1570 m hoogte!

Daarna was het flink dalen en waren we heel blij dat we onze lange broek aan hadden en een windjack want het was gewoon koud tijdens die snelle rit naar beneden. 

Na de lange afdaling (het voordeel van een lange stijging!) hebben we een plekje uitgezocht om ons stokbroodje te eten en om weer wat op te warmen in het waterige zonnetje. 

Òp naar col nummer twee: Col du Saraillé op maar 942 meter. Een makkie na die eerste Col! 

Na een tocht van bijna 60 km kwamen we met zware benen weer thuis in een ook daar al steeds grijzer wordende wereld. De houtkachel aan, benen omhoog en uitrusten maar!

Even trouwens iets heel anders: ik kreeg de vraag waarom m’n foto’s niet aangeklikt kunnen worden om ze in het groot te kunnen bewonderen. We hebben geen Wifi hier dus m’n blogberichtjes maak ik per mobiele telefoon. Dat gaat allemaal wat moeizaam: klein scherm, kleine knopjes en dikke vingers! Zodra ik weer op de laptop kan werken, ga ik ervoor zorgen dat de foto’s weer aangeklikt kunnen worden en ze weer in het groot te zien zijn.

Een weekje in de Ariège

Hoe hebben we weer toch zoiets leuks kunnen vinden! 

Deze tweede week zitten we in de Ariège, in een hele sfeervolle gîte in de buurt van Ercé, een dorpje aan de voet van de Pyreneeën. 

Heel rustig en idyllisch gelegen en waar alleen onze ‘buurvrouwen’ regelmatig even voorbij komen wandelen.

De oude voormalige schuur is zoveel mogelijk in originele staat gelaten. Beneden waar de koeien vroeger stonden, is de woonkeuken en waar het hooi werd opgeslagen, is nu een slaapkamer met badkamer gemaakt. 

De eigenaar vertelde vol trots dat ze de gîte zoveel mogelijk hebben ingericht met lokale materialen en de meeste meubels zelf hebben gemaakt.

Het keukenblok is gemaakt van lokaal kersenhout.

Met een trappetje van oude eikenplanken ga je naar de bovenverdieping waar de slaapkamer zich bevindt en de badkamer met toilet.

Voor het bed zijn stukken van een grote eik gebruikt. We slapen in een boom, zeg maar! 

De wastafel is een groot stuk graniet dat bovenop een rotsblok is geplaatst.

Wat betreft het weer zal het nog even spannend worden, denk ik. Le météo laat veel regenbuitjes zien maar gelukkig ook wolkjes met zon. Vanmorgen begonnen we de dag in ieder geval al met een zonnetje.

In de verte zien we nog sneeuw op de bergen! 

Weer of geen weer, dit wordt vast weer een mooie week!

De grote kathedraal van Albi

Nog iets wat we op die regenachtige dinsdag hebben gedaan; de grote kathedraal Sainte-Cécile in Albi bezocht. Een enorme vestingachtige kerk van baksteen. 

Met droog weer en een zonnetje natuurlijk veel mooier en waren we vast wel tig keer er omheen gewandeld maar nu met die regen was het binnen goed toeven!

Men is al met de bouw van de kathedraal begonnen in de 13e eeuw en die heeft zeker zo’n 200 jaar geduurd. Het is nog altijd één van de grootste bakstenen gebouwen van de wereld en tevens de grootste beschilderde kathedraal van Europa. Massief en sober aan de buitenkant maar binnen van vloer tot plafond beschilderd in de prachtigste kleuren. Je weet eigenlijk niet waar je moet beginnen. We hebben zo’n audio toer gedaan waarbij je, met een telefoon aan je oor gekluisterd, al wandelend door de kerk wordt geleid. 

Hieronder wat foto’s van het interieur die vast niet toereikend zijn maar wel een aardig beeld geven van alle pracht en praal.

Wijn proeven

Zoals ik al eerder noemde, zitten we midden tussen de wijngaarden met voor ons eigenlijk allemaal onbekende wijnen. Daar moet verandering in komen, vertelde onze huurbaas en hij gaf ons een adres van een wijncoöperatie waar je een rondleiding kon krijgen en ook diverse wijnen mocht proeven. Op onze enige echte regendag was dit een mooi uitje. Òp naar Labastide Vignoble in Labastide de Lévis. 

We komen aan bij een zeer professioneel uitziende ‘wijnfabriek’ waar we met behulp van een Ipad, film en rondleiding wegwijs werden gemaakt in de geheimen van het bottelen, etiketteren en verpakken van de flessen wijn.

Alles gaat via een lange lopende band en alles wordt bediend met behulp van computers. 

Daarna kregen we een wijnproeverij aangeboden, waarbij de glazen gevuld werden met wijnen uit een automaat. Stille (niet mousserende) en minder stille witte wijnen, rosé en volop rood.  Lekkere wijnen hoor, daar niet van maar voor ons wat te modern allemaal. We willen eigenlijk wat meer romantiek!

Dus zijn we gisteren in het dorpje Campagnac bij ‘Domaine du Barry’ langs gegaan. We waren er al een paar keer likkebaardend voorbij gereden.

Het domein is zo’n 33 hectare groot en bestaat uit een flinke boerderij met daar tegenover een oude wijnschuur. We worden er verwelkomd door een pittig dametje van 87 jaar die ons met veel plezier rondleidde.

Het is een echt familiebedrijf dat al jaren van (groot)vader op zoon wordt beheerd. Vader en zoon zijn buiten bezig en oma doet, nu ze op leeftijd is, de wijnproeverij.

Ze liet ons vol trots bovenstaande foto van ettelijke jaren geleden zien, waarop zijzelf, haar man en zoon op staan. Ze kregen die dag een prijs voor een van hun wijnen.

Hier geen ‘gelikte‘ presentatie maar gewoon een bar en wat flessen van eigen druif tegen de wand. Geen wijnautomaten maar gewoon flessen die voor ons werden geopend om te proeven. Dit was wat we zochten! 

Dom van ons natuurlijk om naar die wijncoöperatie te gaan en niet direct naar zo’n wijnboer. Best interessant, hoor om dat hele proces zo te zien en ‘onze’ wijnboer van Domaine du Barry brengt uiteindelijk ook vast wel z’n wijnen naar zo’n ‘wijnfabriek’ toe maar dit tweede wijnuitstapje naar die wijnschuur was wat we in gedachten hadden: echt een feestje! 

Op de pedalen

We hebben niet voor niets deze week onze fietsen mee, dus gefietst zal er ook worden! Zoonlief heeft, net als destijds voor onze vakantie in Ierland, weer mooie fietsroutes uitgestippeld. 

Regelmatig krijgen we een off road stukje voorgeschoteld. Met droog weer geen enkel probleem maar met de regen van afgelopen tijd krijgt onze tocht soms toch wel een avontuurlijk tintje. Leve onze ‘tanks’ van fietsen! 

Dit voetbalveld en deze tribune hebben vast wel betere tijden gekend maar liggen er op dit moment maar troosteloos bij.

Hier wordt in ieder geval geen voetbalwedstrijd meer gespeeld. FC Gallus is waarschijnlijk al ter ziele maar dit plekje op de tribune zit nog prima. Tijd voor onze lunch!

We fietsen een gedeelte via de Gorges de l’Aveyron

Regelmatig krijgen we een mooi stukje steile rotswand te zien.

Het was op dit stuk aardig klimmen en dalen. 

Uitzicht op le Chateau de Penne, een versterkt kasteel uit de 11e eeuw op een destijds zeer strategisch gelegen punt. Na diverse bloedige oorlogen ligt het kasteel al zo’n dikke 400 jaar in puin maar op het moment zijn er restauraties gaande.

Moe maar voldaan komen we weer ‘thuis’ in onze gîte. Maar 1 regenbuitje onderweg en de rest van de tijd een zonnetje/wolkje. 

Protest

Hier in de Tarn zie je regelmatig omgekeerde plaatsnaambordjes als een vorm van boerenprotest. Zoals we in Nederland de omgekeerde vlaggen hebben, hebben ze hier de omgekeerde plaatsnaamborden. Ik denk dat voor de gemiddelde Fransman z’n driekleur nèt iets te ‘heilig’ is om verkeerd op te hangen. In andere agrarische streken schijnen trouwens ook al vele bordjes ondersteboven te hangen. Lastig lezen hoor, als je zo’n dorp binnenrijdt!

De tractorbanden die om deze flitspaal zijn geslingerd, vormen ook een uiting van protest. Die letters ‘JA 81’ die op die banden zijn geverfd, slaan op de afzenders: Jeunes Agriculteurs en die 81 op het departement van de Tarn. Een ludieke actie zo!

De toerist uithangen

Waren we zondag met de fiets op verkenningstocht geweest, gisteren deden we een rondje ‘en voiture’. Op ons lijstje stonden nog wat dorpjes die we wilden bezoeken. Even de Occitaanse sfeer proeven, zeg maar. 

Mooie sfeervolle dorpjes met dito straatjes en huizen. Bijna tegen elk huis staat wel een uitbundige rozenstruik te groeien; om bijna jaloers op te worden! Als we weer op onze berg terug zijn, ga ik nog wat kale muren ‘berozen’. 

Hier steken we de rivier de Aveyron over, parkeren we de auto onder schaduwrijke platanen en slenteren we op ons gemak door Saint-Antonin-Noble-Val. Een plaatsje wat weggestopt is in het dal van de Aveyron.

Smalle straatjes waarin je afdaalt naar de rivier. Ook hier weer volop rozen. Op de achtergrond zie je nog de steile rotswanden van de kloof.

Genoeg sfeervolle plekjes te zien hier: tekst lijkt me bijna overbodig. 

In dit ‘toestel’ werden vroeger de hoeven van de koeien gekapt.

Op onderstaande foto zie je hoe dat eruit zag.

We eindigen onze dag met een bezoek aan het plaatsje Bruniquel. Net zo mooi als de andere dorpen die we gezien hebben maar ook nog in het bezit van een oud kasteel, hoog gelegen op een rots.

Of eigenlijk moet ik zeggen 2 kastelen naast elkaar: het oudste dateert uit de 13e eeuw en het jongste uit de 15e eeuw.

Allebei de kastelen zijn in 1987, met behulp van de Provinciale Raad van Tarn et Garonne aangekocht door de gemeente Bruniquel en is de restauratie ervan inmiddels volop aan de gang.  

Een bogengalerij in Romaanse stijl.

De ceremonie zaal met een grote open haard, versierd met veel houtsnijwerk.

Een weetje: deze kastelen dienden als decor voor de opnames van de indrukwekkende film  ‘le vieux fusil’, een Franse oorlogsfilm uit 1975  met Philippe Noiret en Romy Schneider.

Ik heb deze film ooit gezien en de scènes met de vlammenwerper zijn me altijd bijgebleven. 

In het kasteel is een hele zaal ingericht met foto’s van de film opnames.

Een week in de Tarn

We zijn deze week wat afgezakt naar het zuiden en verblijven een weekje in Vaour, een dorpje in de Tarn. Volgende week zakken we nog verder af, richting de Pyreneeën. Voor ons nog onbekende streken. Deze week zitten we in een leuke gîte middenin een grote wat parkachtige tuin; helemaal voor ons alleen!

Vandaag zijn we op de fiets de directe omgeving wat gaan verkennen. 

Veel wijngaarden. Hier zijn we in de buurt van Gaillac.

Heb even op Google moeten kijken wat voor soort wijnen nu hier vandaan komen. ‘Wijnen uit Gaillac staan bekend om zijn rustieke, stevige rode wijnen, maar ook om zijn ‘stille’ en licht parelende witte wijnen’. Heb geen idee wat er met stil wordt bedoeld maar we gaan ze zeker uitproberen! 

Daar boven ligt het plaatsje Castelnau-de-Montmiral. Volgens onze Franse ‘landlord’ een van de mooiste dorpen in de omgeving. Het dorp stamt uit de 13e eeuw en is redelijk goed bewaard gebleven. Smalle sfeervolle straatjes met veel bakstenen vakwerkhuizen die uitkomen op het centrale marktplein.

Op het marktplein mooie panden met fraaie bogengalerijen.

Bij dat restaurant onder die bogen gaan we zeker een keer lunchen, hebben we al besloten! 

Een van de 3 toegangspoorten. Vroeger moeten er trouwens 6 zijn geweest. 

Een mooi uithangbord. Een luthier is iemand die snaarinstrumenten maakt en repareert. 

Ondanks het feit dat het zo’n sfeervol plaatsje is, maar heel weinig toeristen: heerlijk! 

Zon!!

Eindelijk hebben we weer een dag met alleen maar zon! Vanmorgen werden we er al mee wakker. Heerlijk hoor, na al die frisse dagen met regen. Een ideale dag om eens even flink tekeer te gaan in de tuin. Als ik in de spiegel kijk, zie ik alweer een rood hoofd. Misschien al van de zon maar ik denk eerder van inspanning. Tijd om dus eventjes een luie stoel te pakken. Morgen hebben we weer zo’n mooie dag!

1 mei, wandeldag!

Zoals ik al eerder had aangekondigd, vond vandaag de jaarlijkse 1 mei randonnée weer plaats. De meeste 1 mei tochten hebben we afgelopen jaren eigenlijk altijd wel met een zonnetje kunnen lopen maar voor vandaag was le météo niet zo positief en werd er regen voorspeld.

Dus….. regenjack aan en met een portie positieve ‘wandelwokkels’ in ons hoofd zijn we gewoon gestart. Ach, als je loopt krijg je het vanzelf wel warm en kom je weer thuis, dan pak je een warme douche en trek je droge kleren aan.

Die slechte weersvoorspelling voor vandaag heeft er helaas wel voor gezorgd dat er toch heel wat wandelaars thuis zijn gebleven. Was er vorig jaar een opkomst van zo om en nabij 1300 man, dit jaar hoorde ik het getal van maar zo’n 300 voorbij komen. Wel heel sneu voor de organisatie en de vele vrijwilligers. 

De tocht die we hebben gemaakt was er in ieder geval eentje die met een dikke plus in ons boekje kan! We hebben onderhand al heel wat in de omgeving gewandeld maar de organisatoren krijgen het iedere keer weer voor elkaar om ons toch weer wat onbekende paadjes voor te schotelen.

En geloof het of niet…..na een klein half uurtje lopen in de nattigheid, werd het ook nog droog! De regenjacks gingen uit en we hebben zelfs nog gewoon in een T-shirt kunnen lopen. Dus hierbij een wijze les: vertrouw gewoon niet teveel op wat le météo altijd voorspelt! 

Ons stukje Ardèche is op het moment zo mooi. Misschien mede door de vele regen van afgelopen tijd maar alles ziet er fris uit, ruikt lekker en er staat al heel veel in bloei. 

Hierbij een foto impressie van onze randonnée.

De wolken lijken hier wel ‘gevangen’ in het dal.

Er zijn wel duizenden van deze mooie smalle paadjes!

We hebben weer voldoende bijgetankt om de wandeling te kunnen vervolgen!

Allemaal lekkere dingen die aan de vermoeide wandelaars worden uitgereikt bij een van de vele zogenaamde ‘ravitaillement’ plaatsen langs de kant van de weg.

De gele brem bloeit al volop. Beneden in het dalletje zie je nog net een soort zilveren streep die daar door het groen slingert. Het is een klein snelstromend beekje met, door de regen van afgelopen dagen, meer dan genoeg water erin.

Vanuit de verte dachten we dat dit rood kleurende weiland vol stond met zuring maar dichterbij gekomen zien we dat het om klaver gaat.

Irissen zie je in diverse kleuren maar deze blauwe kleur is mijn favoriet!

Een weiland vol met wilde orchideeën.

Deze oude Mobylette zijn we wel eens vaker tegengekomen tijdens een van onze eerdere wandelingen. Het brommertje is volgens mij in de tussentijd nog niet van z’n plaats geweest en ziet er nog steeds uit als vergane glorie. Het schuurtje was de vorige keer nog intact maar staat nu op instorten.

Na afloop van onze 18 km lange wandeling is het heerlijk bijkomen in de salle de fêtes. Aan lange tafels eten we hier, samen met alle andere wandelaars, ons repas. Zoals ieder jaar, bestaat de maaltijd uit omelette, haricots verts, salade en als toetje een bakje ijs.