Nougatti Oldtimer

Deze fraaie auto kwamen we pas geleden tegen op de oprit van een huis in Saint-Jean-Chambre.

De auto is waarschijnlijk het trotse bezit van een handige doe-het-zelver en een grote bewonderaar van een Bugatti Oldtimer.

Humor heeft de eigenaar trouwens ook!

Hij heeft geen Bugatti logo aan de voorkant van z’n auto geplaatst (wat waarschijnlijk ook niet eens mag) maar wel een plaatje dat er erg veel op lijkt. Links zie je die van Bugatti en kijk maar eens naar het logo op de grill aan de voorkant van de zelfbouw auto hieronder.

Het gaat hier niet om een Bugatti maar een uuhhh……..echte Nougatti! Onder die naam zie je nog in kleine lettertjes staan waar die vandaan komt. Hoe kan het ook anders, uit de stad van de nougat: Montélimar! 

Muis op bezoek

We hebben onlangs overnacht in een heel leuk en origineel ingericht hotelletje waar we dit muizenhuisje onderaan een kast tegenkwamen.

Over muizen gesproken………. Toen we weer op onze berg aankwamen en een ‘rondje huis‘ deden, zagen we in de bijkeuken dat een hongerige muis z’n tanden had gezet in een pak zuurkool en een rookworst. Nooit geweten dat muizen daarvan houden! We hebben het gat waar hij zich doorheen heeft gewurmd gevonden en maar direct stevig gebarricadeerd.

Verbaasde blik

Sinds we in april vorig jaar de bomen weg hebben laten halen die te hoog waren geworden en ook te dicht bij de huizen stonden, zijn de zijkanten van ‘het kleine huis’ en ‘de geitenschuur’ veel beter te zien. Als we via de bron een wandelingetje maken door het bos, kijken we altijd even achterom. Het blijft een mooi gezicht om zo die huizen op een kluitje bij elkaar te zien staan en zeker met de late middagzon er nog op.

Als ik naar dat rechter huis kijk, de zogenaamde geitenschuur, dan lijkt het net of dat huis ons wat verbaasd aankijkt! Boven zitten twee raampjes, de zogenaamde ogen in dit geval en beneden in de cave zit een opening waarvan je met wat fantasie een openstaand mondje kunt maken. Iets van “Ooooh, wat doen jullie daar?” Helemaal onderin, een beetje naar links, zit trouwens ook een opening. Dat moet dan maar een of andere pukkel voorstellen, die ze op haar kin heeft!

Nu zit ik er natuurlijk aan vast; iedere keer als ik naar de zijkant van dat huis kijk, blijf ik er gewoon een gezicht in zien!

Blazen maar

Deze saxofoon ligt al jaren ergens in een hoek te verstoffen. Ernest heeft het instrument ooit eens aangeschaft met het idee om, als hij met pensioen zou zijn, hierop te gaan leren spelen. Misschien wel mede aangestoken door die reclame van ‘Old Amsterdam’ kaas waarin van die mooie zwoele saxofoonmuziek te horen is. Helaas blijkt dat spelen erop toch iets lastiger te zijn dan hij had gehoopt.

We hadden gisteren bezoek en eigenlijk bij toeval kwamen we op het verhaal van die saxofoon terecht. En laat nu onze gast toch saxofoon spelen! Oké, het was voor hem alweer enige tijd geleden maar er stond nog voldoende kennis en vaardigheid op z’n ‘harde schijf’ om een riedeltje te blazen en ook om Ernest een blaaslesje te geven.

Om te beginnen krijgt hij hier eerst uitgelegd hoe hij de saxofoon in z’n mond moet houden en dat is makkelijker gezegd dan gedaan! De lippen mogen niet te veel druk op het mondstuk zetten. Daarom moet je je snijtanden gebruiken om het mondstuk vast te houden.

Van zwoele muziek zoals in die eerder genoemde reclame kunnen we nog niet spreken maar er kwam na enige tijd in ieder geval wel wat geluid uit.

Onze gasten hadden een hond bij zich en die kon al dat blaasgeweld niet echt waarderen. Met z’n kop omhoog, nog nèt niet met wegdraaiende ogen, begon hij luid jankend te protesteren!

Boîte-frigo

Een tweede leven voor de koelkast!

We hebben hier in de buurt alweer een minibieb gevonden! Deze ‘boîte-frigo’ zoals de bewoners hem hier noemen, staat in les Nonières op de parkeerplaats naast de kerk. Het ludieke geval is gemaakt door vrijwilligers van de bibliotheek in samenwerking met de plaatselijke hobbyclub.

Hele makkelijke kippetjes

Hoera, we hebben eindelijk kippen! Het is een gezellig stel zo bij elkaar en we kunnen ze rustig een tijd alleen laten, zonder dat ze hongerig beginnen te kakelen. Ha ha, ideaal  zo! 

Met wat fantasie

Bovenaan onze toegangsweg ligt al jarenlang dit stuk hout. Het zal vroeger vast wel een fier rechtopstaande boom zijn geweest maar nu rest alleen nog maar dit stuk ervan.Iedere keer als we erlangs lopen, stoppen we even. We houden ons hoofd een beetje scheef, kijken een beetje door onze wimpers en laten onze fantasie de vrije loop. Eigenlijk komen we telkens uit bij het hoofd van een dier. Wellicht van een liggend paard dat z’n hoofd laat rusten op de voorbenen.

Maar……..het zou trouwens ook zomaar een hoofd van een wombat kunnen zijn. Een wombat? Nooit van gehoord, zul je denken. Je zult hem hier in Frankrijk dan ook echt niet tegenkomen, hooguit misschien in de dierentuin. Het is een buideldier dat veelal leeft in bosrijke gebieden in het zuidoosten van Australië en op Tasmanië en is in de verte familie van de koala. De wombat is alleen geen klimmer; hij leeft op of onder de grond. De naam van het beest is al mooi maar het leukste of meest aparte wat ik las over de wombat is het feit dat hij kubusvormige uitwerpselen schijnt te produceren en daar zelfs een soort van muurtjes mee bouwt. Dat moet onze eigen murenbouwer natuurlijk wel aanspreken!

En dit hele verhaal enkel en alleen maar omdat wij hier een beetje staan te fantaseren bij een stuk hout!

(foto wombat van internet)

De holle boom

Vrienden met wie we regelmatig een blokje om gaan, herkennen deze boom vast als de ‘holle boom van Kris’! Onze buurvriendin Kris gaat regelmatig een stuk hardlopen en zodra ze deze holle boom nadert, weet ze dat het zware stijgende stuk achter haar ligt en dat ze alleen nog maar bergafwaarts naar huis hoeft te hollen. Ook voor ons als fietsers is deze boom een ijkpunt geworden. Nu heb ik ooit eens een ‘Ik vertrek’ aflevering op TV gezien waarin een bomenknuffelaar z’n toevlucht zocht in een holle boom. Als we hier langs ‘onze’ boom lopen, probeer ik dat ook regelmatig. Niet om daarin m’n toevlucht te zoeken maar meer om te kijken of ik er nog steeds in kan, na bijvoorbeeld al dat lekkere eten met Kerst. Het lukt nog steeds, dus de oliebollen straks met Oudjaar hoef ik niet te laten staan! 

 

Hoteldeuren

Onderweg naar huis hebben we in een hotelletje overnacht waar iedere kamerdeur een tekening had. Leuk genoeg om er, met het fototoestel in de hand, even langs te lopen!

Super

Op zoek naar verf kwam ik in de winkel onderstaande potten tegen met verf van een wel heel bijzonder merk. Een merk dat direct heel vertrouwd overkwam. Maar……waar ken ik die naam nu toch van?

Dat Maas super is, weet ik natuurlijk al hééééél lang!!! Mijn Maas, welteverstaan, hè!