Op weg naar Saint-Véran

Gisteren was het weer wat minder mooi, dus hebben we onze spieren wat rust gegund en in plaats van met “de benenwagen” zijn we de streek met de auto gaan verkennen. De Queyras is een groot natuurgebied, dat een beetje stilletjes verscholen ligt in de Zuid Franse Alpen. Het gebied wordt omsloten door hoge en ruige bergen. Door deze wat geïsoleerde ligging hebben de dorpen veelal hun authentieke karakter behouden. Door vriendin Marthy zijn we eigenlijk in deze streek terecht gekomen en daar hebben we nog geen moment spijt van gehad. We hebben het plaatsje Saint-Véran bezocht, ook echt zo’n authentiek bergdorp met veel van dat grijzige houtwerk. Naar eigen zeggen is dit het hoogst gelegen dorp van Europa. Het ligt op 2042 meter hoogte.

Wandelend door de kleine straatjes van Saint-Véran:

Huizen van deze streek met veel natuursteen en vergrijsd houtwerk
Huizen met daken van zowel leisteen als van larix hout. We dachten eerst dat deze houten daken nog niet klaar waren en dat de echte dakbedekking er nog bovenop gelegd moest worden. Niet dus; gewoon houten daken.

Zelfs de dakgoot is van hout.

Een mooi raam om te fotograferen. Ik heb nog even schaamteloos naar binnen gekeken maar het pand stond leeg, dus dat schamen was niet nodig! 

Veel dingen van vroeger zijn nog te bewonderen, zoals hier een oude four à pain met daarbij een illustratie hoe in die tijd het brood werd gebakken.

Saint-Véran was vroeger een mijnwerkersdorpje. Hier staat een karretje geparkeerd dat in die tijd werd gebruikt om koper uit de mijnen te vervoeren. 

En dit vond ik wel een hele mooie manier om de electriciteitsmeter aan het zicht te onttrekken! Hij zit verstopt achter het hartje. 

Op het blog van Marthy, die hier ook geweest is, kun je nog meer mooie foto’s van dit dorp bekijken.